Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ

 

Η χιονοστιβάδα των σπασμένων ονείρων;

Η χορωδία της νέας περιζήτητης υπόσχεσης;

Η τηλεπάθεια των πραγμάτων;

Το όραμα των ορτανσιών και των μικρών πίστεων;

Το τραμπολίνο του τσίρκου της ανθρωπότητας;

Ποιος είναι ο σκηνοθέτης της παράστασης

που γέμισε όλη τη σκηνή

κάνοντάς μας να ξεχάσουμε

από πού ερχόμασταν

και πού πηγαίναμε;

Κατάλαβε κανείς

τι είδους μαγικούς κρυστάλλους έριξε

για να προκαλέσει σε όλους αμνησία

και ξαφνική συσκότιση;

Η συσκότιση είναι ίσως προτιμότερη

από την αμνησία,

καταχράται το εδώ και το τώρα,

ενώ η αμνησία θάβει μνήμες

κάτω από μαξιλάρια

αφήνοντάς σε εδώ και τώρα,

ίσως για πάντα,

χωρίς καταφύγιο

χωρίς επιστροφή στο μέρος που ήσουν πριν

το κεφάλι σου αρχίσει να γυρίζει.

Η σκηνή δεν είναι ο σωτήρας σου.

Είναι μόνο εκεί για να προεξαγγείλλει

τη δική σου άμεση έκθεση μέχρις εσχάτων.

Να σε βλέπουν να υποφέρεις.

Να σε βλέπουν να πέφτεις.

 

Βασιλική Δραγούνη