ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2024

«ΚΡΟΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ»

 

Καλησπέρα, στα πλαίσια του λογοτεχνικού φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού, θα παρουσιάσω την ποιητική μου συλλογή «Κρόνος Χρόνος», την τρίτη από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, μετά από τον «Φαινότυπο» και την «Ανάδρομη Αμφιλύκη».

Ο Κρόνος και ο Χρόνος είναι λέξεις και έννοιες συναφείς. Εκπροσωπούν τις αρχετυπικές επιδράσεις που προέρχονται από τα αρχικά, εξελικτικά στάδια της ανθρωπότητας και έχουν καταγραφεί πλέον στο DNA της. 

Μέσα από μία σουρεαλιστική περιήγηση στα παράξενα τοπία αυτού του αποκαλυπτικού κόσμου, με τις βίαιες και πολυεπίπεδες ιστορίες του, η ποιητική συλλογή «Κρόνος Χρόνος» πραγματεύεται ζητήματα θνησιμότητας και αμφισβήτησης, εξερευνώντας το ιερό και το βέβηλο και εκθέτοντας ένα σύνολο αντινομιών: εικόνα και απεικόνιση, παράδοση και αρχέγονο, παραστατικό και απτικό, τον κόσμο και τα θραύσματά του.

Ο «Κρόνος Χρόνος», αναφέρεται σε ζητήματα πίστης και θνησιμότητας σε μια εποχή που προτιμά το σημείο από το σημαινόμενο, το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα, την εμφάνιση από την ουσία... Σε μια εποχή που μόνο η ψευδαίσθηση είναι ιερή, ενώ η αλήθεια βέβηλη.

Ο «Κρόνος Χρόνος» καταπιάνεται με το πνευματικό όσο και με το ανθρώπινο, με τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα όσο και με τις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής – μερικές φορές ταυτόχρονα, δίνοντας ένα είδος κοσμικής σημασίας σε αυτά τα κοινά σύμβολα, εξετάζοντας προσπάθειες διάσωσης μίας μη σωματικής, «υπερβατικής» διάστασης της ανθρώπινης ταυτότητας από αναγωγικά υλιστικές προοπτικές.

Εξετάζοντας τα φυσικά, πνευματικά και μεταφυσικά θαύματα της ζωής με τρόπο προσεγγιστικά αιρετικό, μας υπενθυμίζει ότι η αποκάλυψη έχει ήδη έρθει με μυριάδες τρόπους, αλλά και ότι η σωτηρία πρέπει να αναζητηθεί παραμένοντας στην κόλαση, με μια ατσάλινη θέληση να την κατακτήσουμε.

Τα 90 ποιήματα της συλλογής περιστρέφονται γύρω από τις αντιξοότητες της ανθρώπινης ύπαρξης, παρά από επιβεβαιώσεις που ενισχύουν τη ζωή. Σκαλισμένα μέσα από καθημερινούς αγώνες, αγκαλιάζουν το σκοτάδι αλλά και το φως και έχουν τη μεταλλική γεύση του αίματος στο στόμα τους. Αλλά παράλληλα χρησιμεύουν και ως υπενθυμίσεις ότι δεν είμαστε μόνοι.

 

Βασιλική Δραγούνη