ΕΝΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΚΟΥΙΝΤΕΤΟ

 

Άνεμος και δυνατή βροχή

απογυμνώνουν απ’ τα φύλλα του χρυσού και τη σκουριά

τα αιωνόβια δέντρα χωρίς τύψεις.

Μέσα στο μακρύ χειμώνα, ξεχασμένα

στέκονται σπασμένα, ραγισμένα,

χτυπημένα από ψυχρούς ανέμους και λαχτάρα,

περιμένοντάς τους να φυσήξουν

απαλές νότες στον νεκρό κήπο.

 

Τα φύλλα στριφογυρίζουν και χορεύουν

έναν τρελό, βαθυκόκκινο, μακάβριο χορό

πάνω στο παγωμένο γρασίδι.

Σταγόνες βροχής κρέμονται αιωρούμενες

από μαύρα, άγονα κλαδιά

διαμάντια στο αυτί ενός ετοιμοθάνατου εραστή.

 

Η σκληρή ομορφιά του τριαντάφυλλου αποκαλύπτεται,

γυμνοί μίσχοι, οδοντωτά, σπασμένα αγκάθια

έτοιμα να βυθιστούν στην απαλή σάρκα

χωρίς τα καλοκαιρινά αρωματισμένα πέταλα

που κρύβουν το σκουλήκι στην καρδιά.

 

Το μελαγχολικό σκοτάδι του νεκρού κήπου

απαλύνεται από νιφάδες χιονιού.

Κόκκινα μούρα, σύμβολο του πάθους

βρίσκονται κρυμμένα μέσα σε σκοτεινά, αγκαθωτά φύλλα.

Κατά μήκος της υδρορροής αστράφτουν παγωμένα μαχαίρια,

ο λαμπρός ιριδισμός τους συγκαλύπτει τα κλαδιά

που καρφώνονται στην παγερή καρδιά της γης.

 

Γυμνά κλαδιά ιπποφαούς,

σκελετωμένα δάχτυλα του φθινοπώρου,

σκληραίνουν στην παγωμένη λαβή του χειμώνα.

Κάτω από τις σκληρές γραμμές των νεκρών φύλλων

βρίσκεται η ομορφιά της χρονιάς που πεθαίνει.

 

Βασιλική Δραγούνη