ΠΑΛΛΟΜΕΝΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ

 

Η ιστορία μεταφέρεται από το βιβλίο στην οθόνη -

εδώ είναι η άλωση, εδώ η επικάλυψη:

Oι τεκτονικές πλάκες απορρίπτουν τη στοίβα

ο σεισμός μετατοπίζει τον φλοιό πάνω απ’ το έδαφος

με χάσματα, υψώματα, βουνοκορφές και πτώσεις.

 

Οι βαλβίδες των ηφαιστείων εκτοξεύουν φλόγες

πυροκλαστικά πετρώματα λάβας

αποθηκευμένη πίεση, λιωμένο μάγμα

στην καρδιά του πλανήτη, στον παλλόμενο πυρήνα.

 

Οι θερμοπίδακες εκτινάσσουν το πυροβόλο ύδωρ τους.

Το κυκλικό κλάμα της πλημμύρας, το σύννεφο των υδρατμών

εξαπλώνεται ραγδαία σε όλα τα εδάφη,

από τους πολυεπίπεδους ορυζώνες

μέχρι τους αμμόλοφους της ερήμου.

 

Οι πύρινες λαίλαπες τροφοδοτούνται

από ριπές ανεμοστρόβιλων

που διαστρεβλώνουν τα μοτίβα τους - στόμια νερού,

συστροφή των διαβόλων της σκόνης.

Καθώς οι πυρκαγιές σβήνουν μάταια στο διάβα τους

ο άνεμος φυσάει γεωργικές λεπίδες με μακρόσυρτο συριγμό.

 

Γη, αέρας, φωτιά, νερό, εναλλαγή...

αφήνει τους ανθρώπους αβοήθητους, ανίσχυρους.

Το πρίσμα του ουράνιου τόξου, αποτύπωμα ηλίου και της βροχής

θυμίζει τη συνθήκη της δημιουργίας

επειδή τα βασικά στοιχεία - αν και υπό διαχείριση

ξεφεύγουν απ’ τον επιτήδειο έλεγχό μας.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΨΥΞΗ

 

Το νερό βράζει

και τα ψάρια πνίγονται

το πρωί στο ενυδρείο.

Η αγωνία ορμάει σαν γλυκιά συμφωνία,

αισθάνεται τη στοργή του μεταμοντέρνου κόσμου.

 

Μία κυκλική ζωή δεν τελειώνει με ένα κλικ,

είναι εφήμερη, ευμετάβλητη,

φορά τη μουσική των αστρικών γραμμών

και χύνει το ασημένιο αίμα της

στη βαθιά κατάψυξη.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

 

Οι μακρινές κορυφογραμμές διαβρώνονται σε ομίχλη,

τα περιγράμματα υποχωρούν στο χώρο και το χρόνο.

Προσπαθώντας να ξεφύγουν απ’ τον εναγκαλισμό

των κοιμισμένων δέντρων και της ετοιμοθάνατης βλάστησης,

σπρώχνουν πέρα ​​από τις αγκυλώσεις, τις αποφράξεις

και τους αιχμηρούς πόνους,

ανακαλύπτουν το κατώφλι του χειμώνα

που γίνεται άνοιξη.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΟ

 

Αγαπητέ Αδάμ,

 

Θα αφαιρέσω ένα πλευρό μου - χωρίς αναισθητικό

και θα δώσω αυτό το αιματοβαμμένο κόκκαλο πίσω σε εσένα.

Μάζεψα όλα τα κομμάτια μου, ραμμένα με φροντίδα

Κάθε τρέμουλο του φόβου, κάθε στοιχειωμένο ίχνος

Κάθε καλυμμένη ουλή, κάθε πληγή που αποκαλύπτεται.

Με κάθε βήμα επιλέγω να επιμείνω, να αναπνεύσω στο παρόν

να χορεύω μες στις καταιγίδες χωρίς φόβο

Με κάθε χτύπο της καρδιάς, υφαίνω ένα νέο τραγούδι.

Αναδύομαι από τις στάχτες αβλαβής

Οι μάχες μου διαμόρφωσαν αυτό που είμαι -

τη δύναμη που ανακάλυψα, την ησυχία που εξημέρωσα.

Μέσα από τις κοιλάδες του σκότους, κουβαλάω το φως μου

Με τη ζεστασιά του πνεύματός μου κατακτώ τη νύχτα

Με την αγάπη ως πανοπλία και την ελπίδα για οδηγό μου

περιηγούμαι στη ζωή, με νέα δύναμη μέσα μου.

 

Εύα

 

Βασιλική Δραγούνη

ΑΠΟ ΑΓΚΑΘΙ ΣΕ ΑΓΚΑΘΙ

 

Ένας άνεμος θυμού -

ένα παράθυρο κροταλίζει στο σκοτάδι

και κάτι άγριο

σπάει το ποτήρι και αφήνει το σημάδι του:

έναν σπασμένο ιστό

που εκτείνεται από αγκάθι σε αγκάθι,

τον ιδρώτα της δροσιάς, τη γουλιά του αίματος,

το καθημερινό ψωμί, το άκαμπτο ζύγι,

το μόχθο..

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: “Dream” by Amir Karimian

ΕΝΑ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

 

Κάποια στιγμή,

μετά το χτύπημα του ανεμοστρόβιλου,

άνθρωποι εμφανίζονταν στο πεζοδρόμιο για να δουν

τι είχε απομείνει από τους εαυτούς τους.

Το αποτύπωμα του ανεμοστρόβιλου

για ορισμένους ήταν αρκετά μεγάλο

για άλλους, όχι τόσο.

 

Ένα παλιό σπίτι βρήκε ένα νέο οικόπεδο.

Ένα δέντρο ντύθηκε

με το καλύτερο κοστούμι ενός αγρότη.

Ωστόσο, μερικά σπίτια παρέμειναν τόσο άθικτα

σαν να απέκτησαν μια στρώση φρέσκιας μπογιάς,

νέα στέγη και παράθυρα.

 

Κανείς δεν ξέρει γιατί κάποιοι τιμωρήθηκαν

και κάποιοι άλλοι όχι,

γιατί κάποιοι έχασαν τόσα πολλά

ενώ κάποιοι άλλοι γελούσαν

με το όλο θέμα.

 

Όχι, δεν είχε καμία σχέση με την αμαρτία ή την αρετή.

Όχι, δεν ήταν η οργή του Παντοδύναμου

ούτε ένα όραμα του τέλους.

Κι όμως… κι όμως…

υπήρχαν αυτά τα ιπτάμενα καπέλα.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΕΚΤΟΣ ΟΠΤΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ

 

Προσπάθησες να τοποθετηθείς

κάπου στη μέση

αλλά βρήκες ότι δεν υπήρχε μέση 

μόνο ξεχωριστά πεδία βαρύτητας

διαχωρισμένα από τεράστια κενά

στο οποία τίποτα δεν μπορούσε να επιβιώσει.

 

Τα πεδία βαρύτητας

ήταν μόνο εκεί

για να σε τραβήξουν μέσα

σε μια βίαιη αποτέφρωση

καθώς έμπαινες στην ατμόσφαιρα

με εκτυφλωτική ταχύτητα.

 

Τα βαριά φτερά

κρατήθηκαν για μια στιγμή

από τους ανέμους του τρόμου

για να καταρρεύσουν και να εμβαθύνουν ξανά

φλερτάροντας με την ομοιοκαταληξία

των σκοτεινών νερών

και τη γλυκιά αγωνία

εκτός οπτικού πεδίου.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΑΝΘΡΑΚΕΣ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ

 

Τα παγόβουνα λιώνουν

τα διαμάντια διαλύονται σε άμμο

και συσσωρευμένη σκόνη - 

άνθρακες ο θησαυρός.

Τα αεράκια επιταχύνονται

σε ανέμους τυφώνα,

τα μαλλιά σου γκριζάρουν

όπως και των συγγενών σου,

οι ρωγμές στο πρόσωπό σου

ταιριάζουν με αυτές της γης,

αλλά αυτός ο τρεμάμενος ουρανός

σηματοδοτεί μια κοσμική αναγέννηση

οπότε μην ανησυχείς τόσο πολύ,

δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι.

Οι εξωγήινοι δεν θα σε βλάψουν.

Είσαι τυχερός που είσαι εδώ.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΕΚΤΟΣ ΚΛΙΜΑΤΟΣ

 

Μετά από τυφώνες κι ανεμοστρόβιλους

και πυρκαγιές που σάρωσαν και κατέστρεψαν,

οι άνεμοι άρχισαν να ελαττώνονται

και οι άνθρωποι χάρηκαν, ξεχνώντας

πως τα πάντα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους

με τους κύκλους και τα ρεύματα

κι ότι οι νόμοι της φύσης υποκλίνονται

στην κλιματική αλλαγή.

 

Οι άνεμοι εξασθένησαν.

Χωρίς μία πνοή αέρα,

οι σημαίες κρέμονταν βαριές στους στύλους τους.

Πού ήταν οι θαλάσσιες αύρες και οι ζέφυροι,

οι πνοές του ανέμου που πετούσαν χαρταετούς,

τα θερμικά ρεύματα και τα τραγούδια του ουρανού;

Οι πόλεις έμειναν στάσιμες

κάτω από μολυσμένους ουρανούς.

Οι άνθρωποι φορούσαν μάσκες.

Τα ιστιοπλοϊκά έμειναν σε ακινησία

και οι ανεμόμυλοι πάγωσαν στο χρόνο.

 

Οι συγγραφείς μαράζωναν σε ύφεση

χωρίς ριπές έμπνευσης -

υποχωρούσαν στη μνήμη του ανέμου

που κάποτε έφερνε λέξεις και φράσεις στο μυαλό.

Τώρα όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Ένα σύννεφο αποσύνθεσης

πλανάται στην επίδοξη στρατόσφαιρα

σφυρίζοντας μελωδίες εκτός κλίματος.

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: Surreal Climate Change by Michael Piepgras, 2023

ΚΥΝΟΔΟΝΤΕΣ

 

Δίπλα στον σπασμένο καθρέφτη

μια τούφα απ’ τα μαλλιά της Μέδουσας -

ένα κομμένο φίδι

με κυνόδοντες ενσωματωμένους

σε ένα πέτρινο χέρι

που κρατά ακόμα ένα σπαθί.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΚΑΘΩΣ ΟΙ ΕΡΩΤHΣΕΙΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΑΣ

 

Η υπόσχεση για μεγαλύτερη σαφήνεια

σε κάνει να μπερδεύεσαι -

σαν την επίκληση σε έναν θεό

που δημιούργησε την υπερμετρωπία

μόνο για να αποδείξει ότι βρίσκεται κοντά σου

κι όμως εξακολουθείς να κοιτάς με απορία

έξω από το παράθυρο

ελπίζοντας να διακρίνεις κάτι.

 

Σάββατο βράδυ, το αλκοόλ

είχε όλες τις απαντήσεις,

και το επόμενο πρωί ξυπνάς

ξεθωριασμένος σαν τα χρώματα

σε μια παλιά σημαία

μιας χώρας που δεν υπάρχει πια

αν και όλοι κάποτε λατρέψαμε.

 

Βασιλική Δραγούνη