ΟΚΤΑΒΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΜΝΗΜΗΣ

 

Κατρακυλούσε ακίνητη

σαν ένα σκοτωμένο

λουλούδι σε ένα χέρι.

 

Έτρεμε στην απεραντοσύνη του ουρανού,

ήταν καινούργια και παλιά

και την εξέπληξε η ιδέα ότι ήταν ζωντανή.

 

Όταν ανακάλυψε

πως ήταν φτιαγμένη από γυαλί

γνώριζε ότι μπορούσε να σπάσει.

 

Παρόλα αυτά,

κυλούσε ασταμάτητα

και ένιωθε την ψυχή της να φεύγει.

 

Πόσες φορές λαχταρούσε

ένα αβρό άγγιγμα

αλλά κάθε τι που άγγιξε

ήταν παράξενο και λάθος -

και δεν μπορεί να θυμηθεί ούτως ή άλλως.

 

Ποτέ δεν πίστευε πως θα άντεχε τόσο πολύ.

Έβαλε τις στιγμές της

σε ένα βάζο σε σχήμα χρόνου

και ένιωσε το κενό

να γεμίζει γύρω της

σαν θάνατος.

 

Τότε ήταν που αγάπησε

ξανά τον εαυτό της.

Έπεσε στο νερό

κι η θάλασσα την περιέβαλε

 

και έγινε το ατελείωτο του εαυτού της

νιώθοντας τις ρίζες της να τραβιούνται

προς τη γη.

 

Βασιλική Δραγούνη