ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΒΡΟΧΗ

Δεν ήταν η βροχή

αλλά ο μονότονος ήχος μιας σύνθεσης

υποκρισίας και άγνοιας,

μια μπλε δίνη σε μια θάλασσα ζοφερών χρωμάτων,

μια ανάμειξη δειλίας και ψεμάτων στο σκοτεινό λυκόφως

ενός αλλόκοτου ονείρου.

Όχι, δεν έφταιγε η βροχή για την ατμόσφαιρα

-τόσο ηλεκτρισμένη, μία μονάχα λέξη αρκούσε

για να πυροδοτήσει έκρηξη,

τα τσιγάρα είχαν σβήσει

-ισχνά, σαν άρρωστοι εραστές,

οι εξαγριωμένες σκιές

δεν μπορούσαν να βρουν πόρτα

-είχε εξελιχθεί σε τοίχο,

και το γυαλί του παραθύρου έσπασε

και διασκορπίστηκε

-σαν τον καπνό.

Η βροχή δεν ήταν ποτέ το θέμα

-πολύ κλισέ-

δεν ήταν παρά μόνο ένα ρυάκι από πικρό αίμα

που κύλησε ενδιάμεσα

εκτρέποντας για λίγο την πορεία του

-εν μέσω παλιρροϊκών κυμάτων-

προς τη θάλασσα της συλλογικής αναισθησίας...

Ούτε τα δάκρυα ήταν το θέμα

-το κλάμα είναι συχνά ανώφελο κι επικίνδυνο

δαγκώνει την καρδιά χωρίς μίσος και χωρίς αγάπη.

Ο μονότονος ήχος δυνάμωσε

κρατώντας τον ρυθμό στην περίπλοκη μελωδία

μιας παράφωνης πραγματικότητας

που ρέει απ' τα μισόκλειστα μάτια μας

και αποσύρεται

στην παγερή μανία της ηρεμίας.

Βασιλική Δραγούνη