ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ
Το άπειρο της δυστυχίας
έχει το δικό του τοπίο
και είναι στερημένο
από ανθρώπους. Απόκοσμοι
ήχοι.
Μέρος της νύχτας χάνεται
στο κενό. Μέρος της
ημέρας
είναι σκοτεινό, κάποιο
άλλο όχι.
Τυχαίες αντιφάσεις. Ένα
σπίτι
με αναμμένα φώτα και
λίγο πιο μακριά, φωνές
παιδιών
στον ηλιόλουστο κήπο.
Έτσι μόνο κατοικείται
Αυτό το μέρος.
Η φαντασία καθορίζει τα
πάντα.
Έλα εδώ. Κάθισε δίπλα
μου.
Θα μιλήσουμε
για την μετατόπιση του
φωτός.
Φαντάσου
ένα ολόφωτο σπίτι που
μικραίνει.
Θα το ονομάσουμε
"Οι ζωές μας…"
Βασιλική Δραγούνη
*Αrtwork: Λίζα
Γιαννούρη
Ένα υπέροχο ποίημα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘερμά συγχαρητήρια Βασιλική μου
για το άριστο λογοτεχνικό έργο σου!
Ιδιαίτερα υπερήφανη
και βαθιά ευγνώμων για την δημιουργική συμπόρευση!
Λίζα μου, όταν συναντιέται η ποίηση με την καλλιτεχνία δεν μπορεί παρά το αποτέλεσμα να είναι υπέροχο! Έχεις το μοναδικό ταλέντο να διυλίζεις τα ποιήματα σε φωτεινούς προορισμούς και τα επαναφέρεις αναγεννημένα με αέρινη υφή αλλά και με τη δύναμη της πνευματικής διάστασης. Σε ευχαριστώ που με τιμάς με το ταλέντο σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή