ΛΥΚΟΦΩΣ

Μπλέκοντας

το φως και το σκοτάδι

το σκοτάδι και το φως

στις σκουρόχρωμες πλεξίδες

κάποιου χαμένου αγγέλου

χαλαρά πλεγμένες

απ' τα χέρια

της λυπημένης του

μητέρας.

Βασιλική Δραγούνη

DECADENCE WEEK

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Έρχονταν από χαρακώματα, από καταφύγια, από μέρη θαμμένα βαθιά μέσα στη γη. Είχαν εγκαταλείψει το ημερολόγιο κι έτσι δεν είχαν κανένα μέτρο για πόσο καιρό είχαν απομονωθεί. Χωρίς τις οριοθετήσεις του φωτός και του σκοταδιού, ο χρόνος ήταν άχρηστος. Είχαν εγκαταλείψει κάθε είδους λεκτικής επικοινωνίας, λίγα είχαν απομείνει που άξιζαν να έχουν ένα όνομα.

Έβγαιναν μέσα από ναρκοπέδια, μέσα από σήραγγες και τελικά αναδύονταν στην επιφάνεια μέσω ενός δικτύου αγωγών. Ο ουρανός, έτσι όπως τον θυμούνταν, είχε εξαφανιστεί. Το μόνο κτίριο που παρέμεινε στη θέση του ήταν μια εκκλησία, αν μπορούσαν να διακρίνουν από το σχήμα. Ένα κάλυμμα σαν σάβανο το σκέπαζε. Ανυψώθηκαν και το κοίταζαν με δέος, διατηρώντας μια απόσταση, διστακτικοί να πλησιάσουν. Η σκηνή είχε την ακινησία ενός πίνακα.

Βασιλική Δραγούνη

DECADENCE WEEK

ΜΕΘ

Σ' αυτό το όνειρο τα άρρωστα λουλούδια βήχουν αίμα στα πόδια των νοσοκόμων. Εδώ ο ποταμός απορρέει στη νότια πλευρά του σκουριασμένου βουνού, αλλάζοντας το γεωγραφικό ανάγλυφο με τη διαβρωτική του δράση.

Το ραδιόφωνο παίζει κάτι για κάποιον σουπερνόβα ή για έναν ακόμα νανοειδή αστέρα. Εδώ δεν υπάρχει ημερολόγιο, ούτε ρολόι, ούτε χρονοδιαγράμματα, ούτε προθεσμίες. Για να μπορέσει κανείς να συμπλεύσει με το ρεύμα του ποταμού πάνω στην αόρατη σχεδία του χρόνου δεν χρειάζεται να εισπνέει, μόνο να εκπνέει.

Σ' αυτό το όνειρο τα άρρωστα λουλούδια πέφτουν στο πάτωμα της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας. Όλες οι επείγουσες κλήσεις μένουν αναπάντητες. Ο ποταμός έχει ξεπλύνει όλο το αίμα κι οι νοσοκόμοι εξαφανίζονται σταδιακά στο σκοτάδι. Και ένας ένας αρχίζουν να ανεβαίνουν το βουνό.

Βασιλική Δραγούνη

DECADENCE WEEK

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Ο Θάνατος ήταν κουρασμένος. Καθημερινά εργαζόταν πολύ σκληρά, χωρίς ποτέ κανείς να είναι ευγνώμων για το έργο του.

 

"Όλα αυτά τα κάνω για να σας βοηθήσω", φώναξε ο Θάνατος στον κόσμο. "Δεν μπορείτε να δείτε την καλή μου δουλειά;"

"Παίρνεις τους ανθρώπους που αγαπάμε", αναφώνησε ο κόσμος. "Θυσιάζεις τους αδύναμους. Λιμοκτονείς τους φτωχούς".

"Ναι, παίρνω τους αδύναμους για να γλιτώσω τις οικογένειές σας από περισσότερη θλίψη. Οι λιμοί που σκορπώ κατά καιρούς κρατούν τον κόσμο βιώσιμο για τους υπόλοιπους, όπως ακριβώς κάνετε εσείς με τους πολέμους σας. Η απληστία σάς μετατρέπει σε σαρκοβόρα κτήνη κι εγώ κάνω τους άπληστους να αλληλοεξουδετερώνονται. Ο θάνατος βοηθά τη ζωή να επιβιώνει. Μην κατηγορείτε εμένα, κατηγορείστε τους εαυτούς σας", είπε ο Θάνατος.

Κι ύστερα εξαφανίστηκε.

Βασιλική Δραγούνη

DECADENCE WEEK

DEJA VU

Ένας ηλικιωμένος σε μια αναπηρική καρέκλα και μια ηλικιωμένη που τον αντιπαθεί σφόδρα.

Μια ηλικιωμένη που τον αντιπαθεί σφόδρα και ένα παιδί που κρατά ένα σπασμένο παιχνίδι κάτω απ' το ράφι.

Ένα παιδί που κρατά ένα σπασμένο παιχνίδι κάτω απ' το ράφι και μια γιαγιά που κάθεται μπροστά στο τζάκι με ένα φλιτζάνι τσάι.

Μια γιαγιά που κάθεται μπροστά στο τζάκι με ένα φλιτζάνι τσάι και ένας νέος άνδρας γεμάτος δυνατότητες.

Ένας νέος άνδρας γεμάτος δυνατότητες και μια μελαχρινή κοπέλα που εισέρχεται σε έναν θελκτικό χορό.

Μια μελαχρινή κοπέλα που εισέρχεται σε έναν θελκτικό χορό και ένας μεσήλικας που κοιτά την είσοδο με δέος.

Ένας μεσήλικας που κοιτά την είσοδο με δέος και ένας ηλικιωμένος σε μια αναπηρική καρέκλα.

Εντελώς μόνος.

Βασιλική Δραγούνη

DECADENCE WEEK

ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΡΑΣΙ

Ναι, θα ήθελε κι άλλο λίγο κόκκινο κρασί. Δεν θα την σερβίρεις; Το πιάτο, τα μαχαιροπήρουνα και η πετσέτα της παραμερίζονται κι η συζήτηση υποκύπτει στη βαρύτητα της κουρασμένης μέθης. Δες πώς το τραπέζι γέρνει προς το μέρος της, πώς τα σερβίτσια και η καράφα ακολουθούν την πτώση του, σαν μινιμαλιστικός υπαινιγμός για την καθοδική πορεία της βραδιάς.

Οι σκιές ανάμεσά τους βαθαίνουν όλο και περισσότερο και ξεγλιστρούν πίσω από τις κουρτίνες, όπου είναι πλεγμένες σκηνές από παλιές τραγωδίες. Ο τοίχος γίνεται τόσο γκρίζος όσο και η κενή συνομιλία τους. Αλλά ναι, θα ήθελε κι άλλο λίγο κόκκινο κρασί για να αποδείξει πως μπορεί ακόμη να κινηθεί νηφάλια εντός ψευδαίσθησης, πάνω στον δρόμο που δεν βγάζει πουθενά. Δεν θα την σερβίρεις;

Βασιλική Δραγούνη

DECADENCE WEEK

ΠΕΔΙΟ ΜΑΧΗΣ

Για μια στιγμή συνήλθαν απ' την τρέλα για να αντικρύσουν το δωμάτιο με τις θρυμματισμένες ζωές τους: οι κραυγές ξεπετάγονταν πάνω από τα σπασμένα γυαλιά, η πισίνα της φρίκης στέγνωνε αργά σβήνοντας κάθε ίχνος υπαναχώρησης.

Περπατούν προσεκτικά ανάμεσα στις μνήμες χωρίς να μιλούν γι' αυτές, χωρίς να ξέρουν για πόσο καιρό θα μείνουν ακόμη εκεί, τι να καθαρίσουν ή να πετάξουν. Η αγάπη τους αποδείχθηκε εύθραυστη σαν τσόφλι.

Ράβουν τα κομμάτια του εαυτού τους με ατέρμονα νήματα και με βελόνες που βρέθηκαν ανάμεσα σε χαμένα κουμπιά και σε μαχαίρια. Για τα τσόφλια δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, καλύτερα να τα προσπεράσουν.

Επιστρέφοντας στον κόσμο της λογικής κάθονται στο τραπέζι της κουζίνας, για να μιλήσουν πάνω από λεκέδες κρασιού και ψίχουλα από κράκερ.

Βασιλική Δραγούνη

DECADENCE WEEK

ΧΩΡΙΣΤΑ ΔΩΜΑΤΙΑ

Πέρασε πολύς καιρός από τότε που ο ένας έπαψε να στηρίζει τις επιλογές και να κατευνάζει τους φόβους του άλλου. Παρόλα αυτά έμειναν μαζί για τους τύπους κι ας είχαν χαθεί τα αισθήματα. Ο μόνος είναι αποτυχημένος. Έτσι σκέφτεται η κοινωνία.
  

Την αλήθεια τη γνώριζαν μόνο αυτοί. Όμως συμβιβάστηκαν μ’ αυτό που είχαν για να μην χάσουν τα κεκτημένα τους. Αργά και μεθοδικά έθαψαν μέσα τους απωθημένα χρόνων και παλιές καταστροφές παραμένοντας εκεί, σε μια σχέση τελειωμένη, για να μην ξεβολευτούν.

Δύο χλιαρά φλιτζάνια καφέ αχνίζουν κάθε πρωί δίπλα απ' τα σκυθρωπά τους πρόσωπα και πάνω από τη λίστα με τα ψώνια της ημέρας, τους παλιούς λογαριασμούς και την εφημερίδα που και οι δύο διαβάζουν διαφορετικά, προτού αποσυρθούν σε χωριστά δωμάτια.

Βασιλική Δραγούνη 

DECADENCE WEEK

ΟΤΑΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ

Ξεκίνησε με λέξεις, ατελείωτες ώρες συζητήσεων που περνούσαν κουβεντιάζοντας επί παντός επιστητού. Όλα τα μεταξύ τους συναισθήματα είχαν σφυρηλατηθεί από την αδιάκοπη ανταλλαγή των λέξεων. Ήταν ο πυρήνας της συντροφικότητάς τους.

Ήταν ζευγάρι εδώ και τριανταπέντε χρόνια αλλά κάποτε οι λέξεις στέρεψαν. Ξεκίνησε σαν μια αργή διαδικασία η οποία με το πέρασμα του χρόνου έφτασε στο αναπόφευκτο τέλος. Οι συζητήσεις περιορίστηκαν σε θέματα της μίζερης καθημερινότητάς τους ή στο ποιος συνομήλικός τους αποδήμησε εις Κύριον. Κι έτσι απλά, κάποια στιγμή σταματήσαν να μιλάνε.

Τώρα περνούν ατελείωτες ώρες βυθισμένοι στις σκέψεις τους. Σκέφτονται πόσο απεχθάνονται ο ένας τον άλλον. Πως κάθε λεπτό παρουσίας του ενός είναι ένας εφιάλτης για τον άλλον. Αν μπορούσαν μόνο να βρουν τις λέξεις για να το ομολογήσουν.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΞΟΔΟΥ

Επιχειρούν απόπειρα εξόδου στο επισφαλές νωθρό τίποτα

με μια ψευδαίσθηση ανεμελιάς ή αδρής περιπέτειας

ψάχνοντας για ένα σήμα κενής θέσης στην απόσταση

ή για κάποιον επαρκή σηματοδότη στην πορεία

ώσπου η κάθε απόπειρα να γίνει τόσο παρακμιακή

όσο πραγματικά είναι.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΟΙΗΣΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΒΑΦΗ

ΚΕΡΙΑ

Τοῦ μέλλοντος ἡ μέρες στέκοντ’ ἐμπροστά μας
σὰν μιὰ σειρὰ κεράκια ἀναμένα —
χρυσᾶ, ζεστὰ, καὶ ζωηρὰ κεράκια.

Ἡ περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μιὰ θλιβερὴ σειρὰ κεριῶν σβυσμένων·
τὰ πιὸ κοντὰ βγάζουν καπνὸν ἀκόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, καὶ κυρτά.

Δὲν θέλω νὰ τὰ βλέπω· μὲ λυπεῖ ἡ μορφή των,
καὶ μὲ λυπεῖ τὸ πρῶτο φῶς των νὰ θυμοῦμαι.
Ἐμπρὸς κυττάζω τ’ ἀναμένα μου κεριά.

Δὲν θέλω νὰ γυρίσω νὰ μὴ δῶ καὶ φρίξω
τί γρήγορα ποῦ ἡ σκοτεινὴ γραμμὴ μακραίνει,
τί γρήγορα ποῦ τὰ σβυστὰ κεριὰ πληθαίνουν.

Κ. Π. Καβάφης

Όπως δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό Αλεξανδρινή Τέχνη, χρονιά Α΄, τεύχος 1, Δεκέμβριος 1926.

ΑΤΕΡΜΟΝΑ ΠΕΔΙΑ

Άγνωστοι κόσμοι στην μικρή οθόνη

εισχωρούν ακάθεκτοι

απολαμβάνοντας την αγωνία των θεατών,

πολιτείες πακτωμένες σ’ απαράλλαχτες γωνιές

υποχωρούν σε αυτά που φέρνει η εποχή

και ατέρμονα συνειρμικά πεδία

γεφυρώνουν τις παράπλευρες απώλειες

παραδίδοντας βορά σε χαλεπούς καιρούς

την ιστορία πάλι.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΠΙΣΩ

Όχι, δεν υπάρχει αντικαθρέφτισμα

στο πηγάδι χωρίς βυθό,

ούτε κάποιο αποτύπωμα

στο λυγισμένο γρασίδι.

Μόνο ζιζάνια σαρκοβόρα

που αναδύονται στο πεζοδρόμιο.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΟΙΗΣΗ ΑΡΕΤΗΣ ΓΚΙΩΝΑΚΗ

ΧΑΡΑΖΩ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ

Βαθιά στις ρίζες ενός δέντρου

έφτιαξα το σπίτι μου

να μη το αγγίζει ο ήλιος παρά μόνο η βροχή

να πέφτει απαλά πάνω του και να το ποτίζει

Το σκέπασα με πέτρες

να έρχονται τα νυχτοπούλια

και να αφήνουν

το πιο γλυκό τους κελάδημα,

πάνωθέν του

Τώρα,

με μάτια που φωσφορίζουν

έχω χαθεί πίσω απ’ τον ορίζοντα και περιμένω...

Με τα νύχια μου, 

νύχια γαμψά,

χαράζω το ταβάνι του…

     

Αρετή Γκιωνάκη, Από την ποιητική συλλογή "Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΒΥΛΛΑΣ", Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης

ΜΕΤΡΑ ΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ

Μέτρα τις σφαίρες και παράταξέ τες σε σειρά.

Πρόσθεσε βέλη στο τόξο σου, στη σφεντόνα σου πέτρες.

Βάλε φωτιά σε ενθύμια και κορνίζες

-ό,τι δεν έχει σκοτωθεί μπορεί να ζει ανάμεσα στις στάχτες.

Αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει τόσο εύκολα.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Η Γη αναζητά ζωή

η ζωή αναζητά τη γέννηση

η γέννηση αναζητά αναπνοή

η αναπνοή αναζητά το στόμα

το στόμα αναζητά τις λέξεις

οι λέξεις αναζητούν τα αυτιά

τα αυτιά αναζητούν τη μουσική

η μουσική αναζητά καρδιά

η καρδιά αναζητά ψυχή

η ψυχή αναζητά το νόημα

το νόημα αναζητά περιεχόμενο

το περιεχόμενο αναζητά συνάφεια

η συνάφεια αναζητά αλήθεια

και η αλήθεια αναζητά κι αναζητά

κι αναζητά...

Βασιλική Δραγούνη

WOMEN'S WEEK

Ο ΔΡΑΚΟΣ ΜΕΣΑ ΤΗΣ

Τα παλιά τούβλα του κτιρίου αποπνέουν κρύο

και η νωπή βαφή αποτυγχάνει να σφραγίσει τους φθαρμένους τοίχους.

Αναμνήσεις από αίμα, ιδρώτα και χλώριο

διεισδύουν στους εμποτισμένους με τσιγάρο διαδρόμους.

Ο ψίθυρος του Δράκου την τραβάει με απότομες στροφές

βαθιά μέσα στης λίμνης του τη μαύρη τρύπα.

Βγάζει σπαθί, τον αντιμετωπίζει

και μόλις τότε αναγνωρίζει ότι φορά το πρόσωπό της

και κάνει πίσω τρομαγμένη.

Βασιλική Δραγούνη

WOMEN'S WEEK

ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΤΟΠΙΟ

Είναι ένας τόπος χωρίς προσδοκία.

Μικρές ιστορίες μικρών ζωών

σκορπίζουν πέτρες χωρίς ηχώ

στους ασυνάρτητους διαδρόμους.

Είναι εδώ που ήρθε για να διδαχθεί

την ανθεκτικότητα των ζιζανίων,

την υπομονή των πλίνθων,

τους κινδύνους των διαδρομών.

Ο ορίζοντας δεν μπορεί να επιτευχθεί

ούτε η απρόσωπη διαφάνεια της μέρας.

Μα ο ουρανός κοιμάται πάντα με τα μάτια ανοιχτά

στο δικό της τοπίο.

Βασιλική Δραγούνη

WOMEN'S WEEK

ΑΡΤΙ ΑΦΙΧΘΕΙΣΑ

Στο σπίτι που δεν θέλει να εισέλθει

υπάρχουν ατελείωτες δουλειές για εκείνη.

Ζιζάνια αναδύονται κάτω από τα χαλιά

και σκόνη πνιγερή καλύπτει τα δωμάτια.

Είναι άρτι αφιχθείσα εδώ

αν και τ' όνομά της αναγράφεται στην πύλη

που είναι ραγισμένη κι ετοιμόρροπη

και παραπαίει από την εγκατάλειψη.

Βασιλική Δραγούνη

WOMEN'S WEEK

ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΧΙΜΑΙΡΑΣ

Κόρη της Χίμαιρας

και του Μύθου των προσχημάτων

διασχίζεις την ακίνητη φύση.

Πιασμένη στην αχλή του χρόνου

συμπαρασύρεις στην εικόνα

τη δική σου αναθεώρηση.

Το αντανακλαστικό ανατρίχιασμα του δέντρου,

το γυμνό κλαδί

και το φύλλο στα μέσα της πτώσης.

Τον κόμπο στο λαιμό,

την επόμενη αναπνοή που έρχεται

και αυτήν που ακολουθεί.

Βασιλική Δραγούνη

WOMEN'S WEEK

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΦΑΤΙΜΑ

Το στρογγυλό φεγγάρι καθρεφτίζει

τα εκατό του πρόσωπα

στα μάτια της Φατίμα.

Ανθίζει σαν χρυσός λωτός,

καλειδοσκοπικά χορεύει στο νερό

κι αγγίζει αδιάκοπα το δέρμα του χειμώνα

με απαλές βλεφαρίδες.

Βασιλική Δραγούνη

WOMEN'S WEEK

ΑΛΜΑ

Δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη

αλλά κανείς μας δεν θα ήταν

διαμελιζόμενος ανάμεσα

στα σύνορα της αντοχής του.  

Η Άλμα όμως είχε βλέμμα αθόρυβο

και μέτωπο αρκετά πλατύ

για να κρατά όλες τις έννοιες

για τον εαυτό της.

Βασιλική Δραγούνη

WOMEN'S WEEK

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Βραβείο 7ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης και Φωτογραφίας

με θέμα: "Γυναίκα…" που διοργάνωσε ο Δήμος Κορδελιού - Ευόσμου,

Μάρτιος 2020

Μην τις ρωτήσεις τίποτα.

Οι γυναίκες της σιωπής τυλίγουν τη γλώσσα τους

σε βαμβακένιες συλλαβές.

Οι γυναίκες της σιωπής καλύπτουν τα μάτια τους

με εκφραστικά μαντίλια.

Οι γυναίκες της σιωπής μεταμφιέζουν τα πρόσωπά τους

με εικονικές εκφράσεις.

Οι γυναίκες της σιωπής ζωγραφίζουν την καρδιά τους

με βαριά φτερά.

Οι γυναίκες της σιωπής δεν μπορούν να πετάξουν

μέσα από τοίχους.

Οι γυναίκες της σιωπής δεν μπορούν να σπάσουν

τις δικές τους αλυσίδες.

Βασιλική Δραγούνη

WOMEN'S WEEK

ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΘΑΛΑΜΟΣ

Είναι ένα έργο τέχνης

σε διαδικασία διαμόρφωσης.

Τα χαρακτηριστικά της εμφανίζονται σταδιακά

μέσα απ' το θολό υγρό στον δίσκο.

Σχεδόν έτοιμο τώρα

να στερεωθεί και να στεγνώσει

σε απόλυτο σκοτάδι,

εκτός από το τρισδιάστατο κύμα φωτός

της έμμεσης πηγής.

Τα μαλλιά της αντιφέγγουν

λάμψεις τελικής εφόδου.

Το μέτωπό της, εμβληματική σημαία.

Τα μάτια της, αντανακλαστικοί καθρέφτες.

Γνωρίζει, γνωρίζει..

Γνωρίζει!

Βασιλική Δραγούνη