ΠΟΙΗΣΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΒΑΦΗ

ΚΕΡΙΑ

Τοῦ μέλλοντος ἡ μέρες στέκοντ’ ἐμπροστά μας
σὰν μιὰ σειρὰ κεράκια ἀναμένα —
χρυσᾶ, ζεστὰ, καὶ ζωηρὰ κεράκια.

Ἡ περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μιὰ θλιβερὴ σειρὰ κεριῶν σβυσμένων·
τὰ πιὸ κοντὰ βγάζουν καπνὸν ἀκόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, καὶ κυρτά.

Δὲν θέλω νὰ τὰ βλέπω· μὲ λυπεῖ ἡ μορφή των,
καὶ μὲ λυπεῖ τὸ πρῶτο φῶς των νὰ θυμοῦμαι.
Ἐμπρὸς κυττάζω τ’ ἀναμένα μου κεριά.

Δὲν θέλω νὰ γυρίσω νὰ μὴ δῶ καὶ φρίξω
τί γρήγορα ποῦ ἡ σκοτεινὴ γραμμὴ μακραίνει,
τί γρήγορα ποῦ τὰ σβυστὰ κεριὰ πληθαίνουν.

Κ. Π. Καβάφης

Όπως δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό Αλεξανδρινή Τέχνη, χρονιά Α΄, τεύχος 1, Δεκέμβριος 1926.