ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ

 

Όχι, δεν είναι το άβολο συνονθύλευμα

θεών και τεράτων στον ανήσυχο ύπνο σου,

είναι τα κιγκλιδώματα των βουνών

που τελικά ραγίζουν και υποχωρούν

από το βάρος του ουρανού.

 

Όχι, δεν είναι ο ουρανός

αλλά υποχωρήσεις ημιτονοειδών κυμάτων

στο μεγάλο, έναστρο στερέωμα

που μεταφέρουν τα λόγια των ανθρώπων

έναν κόσμο μακριά.

 

Όχι, δεν είναι κύματα

αλλά στρατοί από σκελετούς γιγάντων

που περπατούσαν κάποτε στη γη

περιμένοντας ριπές ανέμου να τους μεταφέρουν λέξεις

που θα τους αφύπνιζαν.

 

Όχι, δεν είναι σκελετοί μα δομικά προφίλ

κτιρίων ελλειπτικής και μη Ευκλείδειας αρχιτεκτονικής

που άρχισαν να κατασκευάζονται πολύ πιο πριν

οι άνθρωποι σταθούν στα δυο τους πόδια.

 

Όχι, δεν είναι πρωτόγονα homo erectus

αλλά αρκούδες, κουκουβάγιες και κογιότ που περπατούν

τη νύχτα στα κοιμισμένα προάστια

φορώντας το ανθρώπινο δέρμα τους.

 

Όχι, δεν είναι προάστια

αλλά μελλοντικά ερείπια και χωματερές

χτισμένα σε αρχαίους ταφικούς χώρους.

 

Όχι, δεν είναι τάφοι

αλλά οι χώροι ανάπαυσης

ξεχασμένων θεών και τεράτων του αρχαίου κόσμου

που ονειρεύονται τις μέρες όταν ήταν στην κορυφή

της τροφικής αλυσίδας.

 

Βασιλική Δραγούνη