ΚΑΘΕ ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΛΛΟΧΕΥΕΙ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ

 

Θα αντέξει το μολύβι να κινείται πάνω στο χαρτί;

Θα αποκτήσει κάποτε ειδικό βάρος η γραφή

για να αφήσει μία γραμμή πτήσης 

πάνω από το έρημο τοπίο;

 

Μέσα σε έναν ζοφερό πυρηνικό χειμώνα

άνθρωποι παραπαίουν και ανακατεύονται,

η εκροή των τρεμάμενων πύργων

σαρώνει ακόμα τον ορίζοντα με καταπονημένα λάβαρα,

φευγαλέοι στοχασμοί στη φυγόδικη γλώσσα της λήθης

φτερουγίζουν αβαρείς σε εγκαταλελειμμένη ομορφιά.

 

Τα σπασμένα φτερά δεν καταλαβαίνουν

το μπλε του ουρανού,

το κολαστήριο της καταστροφής

έχει μια κόκκινη γλώσσα γέλιου.

Ποιος θα αναρωτηθεί για τα χαμένα παιδιά;

Οι λέξεις πίνουν ακόμα τη λήθη

εξακολουθώντας να αναπνέουν γκρίζα στάχτη

με φλεγόμενη μνήμη ευδαιμονίας.

 

Θα αποκτήσει κάποτε ειδικό βάρος η γραφή

για να αφήσει ένα ακατέργαστο σενάριο, 

θυμίζοντας την πτώση

και αψηφώντας κάθε θάνατο που ελλοχεύει στο χαρτί;

 

Βασιλική Δραγούνη

Artwork: Roberto Matta, Untitled, 1942 - 1943, Museo Nacional Thyssen-Bornemisza, Madrid