ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΕΙΣ
Οι ευλογίες λύγισαν σαν χτυπημένα καρφιά
στο μισοκαμένο δέντρο.
Η λύτρωση γαβγίζει στο φεγγαρόφωτο,
πιάνει προσποιήσεις από χόβολη και στάχτη
κάτω στις σπηλιές, ανάμεσα στα πεύκα.
Γύρω της φωλιάζουν σπουργίτια του πολέμου.
Τα παιδιά μεγαλώνουν
στον ατελώς περιποιημένο κόσμο.
Βασιλική Δραγούνη
ΕΡΗΜΙΕΣ ΚΑΙ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΕΣ
Ήταν μόνο η κουρτίνα
που κυμάτιζε αθόρυβα επάνω στη σκηνή,
όπου οι επιρρεπείς φιγούρες αντιμετώπιζαν
την απόκοσμη ακαμψία της αγωνίας.
Πάντα ήταν έτσι, μονόλογοι, μελόδραμα,
η παρουσία του φωτός να αμφισβητείται
από την πτώση μιας βαριάς αυλαίας
πάνω στην οποία παίχτηκαν υπέροχες σκηνές
μεταξύ των πράξεων.
Το φως παρασύρει την τελευταία ηχώ
και σκόνη ανεβαίνει στις πτυχές της κουρτίνας.
Ο ακροατής πρέπει τώρα να τα θυμάται όλα
και ο αφηγητής έχει αποκοιμηθεί στην καρέκλα
και μερικές φορές αυτός είναι ο τρόπος
που τελειώνουν κάποιες ιστορίες.
Βασιλική
Δραγούνη
Artwork: “She knew what was expected”, photo collage by Maggie Taylor
ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ
Η λειτουργία επιβίωσης
σε διδάσκει αυτή τη δύναμη,
αυτή τη μεγάλη προσποίηση.
Αν και για τους περισσότερους
η λειτουργία επιβίωσης
είναι μια νίκη ορισμένου είδους,
στην πραγματικότητα είναι η τέχνη του να χάνεις καλά,
να ζεις όταν πολλά γύρω έχουν πεθάνει.
Αυτή η μεγάλη προσποίηση,
αυτή η μάσκα ζωής,
φοριέται για επιβίωση.
Βασιλική Δραγούνη
ΔΙΔΥΜΗ
Αυτή η γυναίκα είναι ένα μυστήριο,
μια καρτ ποστάλ κατεστραμμένη απ’ το νερό
που επιπλέει στα κύματα του ωκεανού
με οφειλόμενα ταχυδρομικά τέλη.
Αυτή η γυναίκα ψιθυρίζει μυστικά.
Είναι η μπλε πορσελάνινη λαβή μιας πόρτας
που δεν μπορεί να κλείσει.
Αυτή η γυναίκα είναι η μυστικοπαθής δίδυμη,
που κρύβεται στο γυμναστήριο του λυκείου
περιμένοντας κάποιον
να την συνοδέψει στον χορό.
Αυτή η γυναίκα είναι ένα κόκκινο δαντελένιο σάλι,
μια μεταμεσονύκτια υπόσχεση
μα στην διττή της φύση δεν θα βρεις
καμία ζεστασιά.
Βασιλική Δραγούνη
Η ΘΕΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΘΡΙΑΜΒΩΝ
Την βλέπεις να επιπλέεις στο σύμπαν.
Το χέρι της δημιουργεί έναν νέο ορίζοντα,
το σώμα της μεταφράζεται σε κάτι σαν θυσία
κι όμως τραγουδά, με την μελωδική της
απαλή φωνή,
ένα χαμένο τραγούδι νίκης και ήττας.
Η σκιά της στο βουνό αυτής της μετάβασης
είναι πιο βαριά από την ευγλωττία της.
Σχεδόν εξαφανίζεται,
σχεδόν επιστρέφει στο δικό της νόημα -
η αστερόσκονη σκιαγραφεί το ιερό της φως
οδοντωτό,
ηλεκτρισμένο.
Βασιλική Δραγούνη
ΜΙΑ ΔΙΑΡΚΩΣ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Όλοι οι πλάγιοι άνεμοι
κλαίνε στη μαρκίζα.
Οι σκιές κάνουν
τις αναποφάσιστες κινήσεις τους.
Ήχοι άμπωτης και ροής αναζητούν
τον αργό θάνατο της ηχούς.
Το φως, διχασμένο κι απρόσεκτο
διαφορετικό παντού
όλες τις μέρες, όλες τις ώρες
αλλάζει ένα μέρος, μια σκηνή, έναν χώρο
σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη ιστορία.
Βασιλική Δραγούνη
Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΕΝΟΣ ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ
Σήμερα, ένας ανεμοδείκτης από κασσίτερο
με μαλλιά από σύννεφα και με φωνή ανέμου,
με καλεί από τον άδειο ουρανό
για να δοκιμάσω την εσάνς της μέρας.
Στην ιλιγγιώδη πρωινή ατμόσφαιρα
ζήτησα ένα ρυάκι με πράσινο κύμα,
την αγρύπνια ενός ηλιόλουστου χαμόγελου.
Βασιλική Δραγούνη
Η ΣΚΙΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΠΙΣΩ
Η σκιά που έμεινε πίσω στο σκοτάδι
παίρνει τη μορφή της φαντασίας.
Ακούγεται σαν τη σιωπή, αντηχεί
μέσα από τους κενούς θαλάμους της καρδιάς.
Σαν ένα άγγιγμα, μια ίντσα πιο μακριά
αισθάνεσαι την έναρξη της επαφής
στα όνειρα προτού ξυπνήσεις.
Η σκιά που έμεινε πίσω πέφτει
σε κάθε μέρος της ζωής σου.
Κάποια μέρα που δεν θα το περιμένεις
κάτι μικρό θα προκαλέσει ένα ανεπαίσθητο σκοτάδι,
μια πυρκαγιά θα ξεκινήσει
από έναν μοναχά σπινθήρα.
Βασιλική Δραγούνη
ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΙΘΑΚΗΣ
Το καλοκαίρι είναι ένα κόκκινο οδόφραγμα,
η εκτροπή μια καθημερινή διαδρομή
χωρίς προοπτική Ιθάκης ή φωτεινή διαβάθμιση.
Εγκαταλελειμμένο κελί χωρίς κρατούμενους,
αϋπνίες, βίαια ξυπνήματα,
ελλιπής τοποθεσία με ωχρό φως και κενό βλέμμα.
Οι παύσεις είναι σύντομες και το ταξίδι θλίψη,
ένα κενό, πολύ μακριά απ’ το σπίτι.
Βασιλική Δραγούνη
ΔΙΦΟΡΟΥΜΕΝΗ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ
Δεν σε είδε στο νερό,
αντίθετα είδε όλη τη ζωή της
παγιδευμένη σε ένα ημισφαίριο
από λευκή πορσελάνη -
κόκκινα βαμμένα νύχια των ποδιών
πατώντας λασπωμένους λάκκους
καθώς σχήματα αναδύονταν
στα συννεφιά τους βάθη,
αιωρούμενα σπουργίτια πίσω από μια φτέρη
και ο γυμνός εαυτός της,
πνιγμένος και αλυσοδεμένος,
αφήνοντας στην παραλία μια γραμμή
τόσο μακριά και δυνατή
όσο τα μουσκεμένα πόδια της.
Αν ήλπιζες
πως θα μπορούσες να είσαι
μία υποσημείωση
στην στωική της,
διφορούμενη αντανάκλαση,
είναι ακόμα νωρίς το πρωί
μίας μεγάλης ζέστης
και μια επικίνδυνη μέρα.
Βασιλική Δραγούνη
Artwork: “Seeing
is Believing” by Roland Penrose, 1937
ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΠΕΤΡΑ
Ανάμεσα σε κορυφές, νερά και πεύκα
βρίσκω μια πέτρα.
Η λεία επιφάνεια και οι καμπύλες της
ταιριάζουν τέλεια στην παλάμη μου.
Στο σπίτι ξεκουράζεται μες στο συρτάρι
σαν ένα ληγμένο σουβενίρ.
Κρατώντας την κοντά στο αυτί μου
ακούω πρόποδες να σπρώχνουν τα βουνά,
σφύριγμα λάβας που κρυώνει,
μια αμοιβάδα να ανακατεύει τα ρηχά ενός βάλτου
όπου κάποτε έπιναν οι φτερωτοί δεινόσαυροι.
Όταν πιέζεται, η πέτρα φαίνεται να μαλακώνει.
Εάν η βροχή υγράνει τον γρανίτη, λάμπει.
Δεν είχα σκοπό να πάρω αυτή την ομορφιά,
ανήκει στην άγρια φύση…
Σε δυο εβδομάδες θα την επιστρέψω
δίπλα στον κολπίσκο της καταγωγής της,
με μια συγγνώμη για την διακοπή του κάρμα
του επιλεγμένου αναμνηστικού.
Βασιλική Δραγούνη
ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ
Οι επιθυμίες περιμένουν
στη μέση
του δικού τους ωκεανού.
Ξεχειλίζουν
στα τρεμάμενα χέρια μας
παρασέρνοντάς μας μέσα
στη βαρύτητα μιας παλίρροιας.
Κομματιάζουν
τις καλύτερες προθέσεις μας,
διαλύουν
τις εύθραυστες αντιρρήσεις μας,
μας βυθίζουν
σε αόρατα βράχια,
μας παγιδεύουν ανελέητα
στην επικράτεια
των ασπόνδυλων ονείρων τους.
Βασιλική Δραγούνη
ΜΠΛΕ ΒΡΟΧΗ
Αναζητώ την μπλε βροχή
αυτό το ξηρό καλοκαίρι,
λαχταρώ την πτώση των φύλλων.
Νιώθω τον χρόνο να περνάει τη ζέστη
μέσα απ’ τις φλέβες.
Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω σκοτεινά
κλωνάρια
να βυθίζονται στον ήλιο,
τα ξανανοίγω και δεν βλέπω τίποτα
εκτός από τις φυσαλίδες που
γεννιούνται
στα βλέφαρα του καλοκαιριού.
Βασιλική Δραγούνη
ΤΟ ΒΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ
Το πρώτο δάκρυ, το νερό και ο ουρανός
μάτια σαν του πατέρα
καρδιά προστατευμένη
από τους προγονικούς θεούς.
Φορά δέρμα φιδιού στο ένδυμα της τελετής
και τα μακριά μαλλιά της, πλεγμένα στης μητέρας της
τις τελευταίες μέρες, στον καπνό της ταφικής φωτιάς.
Το βέλος της προσεκτικό,
η αποφασιστικότητά της σταθερή,
η τιμή της βαθιά σαν βροχή.
Βασιλική
Δραγούνη
ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΤΗΣ «ΌΧΙ»
Η Εσμεράλδα έφυγε απ’ το κτίριο
αφήνοντας τα μικρά, οικεία δωμάτιά της.
Ο Κουασιμόδος βουρκωμένος, έχει βυθιστεί
στην πλάτη ενός γκαργκόιλ
πάνω απ’ την χάλκινη στέγη.
Έχει αφήσει πίσω του ένα κλαψούρισμα,
του οποίου η οργή αιμορραγεί
μέσα απ’ τις μπλε αίθουσες.
Και όπως περιπλανιέται στα χαμένα
φαντάζεται ένα σμήνος κορακιών
και στο παράθυρο ακούει τα φτερά τους
να χτυπούν με νυσταγμένη επιθυμία
και νιώθει ξανά το απαλό,
το μαγικό της «Όχι».
Βασιλική
Δραγούνη
Artwork: “Notre Dame” by Tennessee Charpentier
ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ
Ο Διόνυσος έχει τυφλωθεί
από την καταδίωξη της Περσεφόνης.
Η σκιά της διάφανη, σαν φάντασμα στο έδαφος
στέκεται περιμένοντας ένα άνοιγμα, μια αναλαμπή.
Κανένας δεν μπορεί να την κρατήσει
πέρα από τον χρόνο που της δόθηκε στη γη
κι αυτό την κάνει ακόμα πιο πολύτιμη,
πιο οδυνηρή, πιο μεγαλειώδη.
Βασιλική
Δραγούνη
ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
Περπατώντας σε αυτή τη νέα διάσταση
όπου ο ουρανός είναι διαμορφωμένος
για να χωράει ανάμεσα στα φύλλα,
νιώθεις πέρα απ’ τις αισθήσεις σου να θέλεις
ένα διαφορετικό είδος φωτιάς.
Δεν θα μοιάζει με οποιοδήποτε άλλο φως.
Θα ξεθωριάζει στο λυκόφως των καιρών
και θα ‘χει μάτια που θα σμίγουν
με όλες τις οπτικές γωνίες σου.
Βασιλική Δραγούνη
ΜΙΑ ΚΙΤΡΙΝΗ ΑΥΓΗ
Οι άνεμοι των καιρών
καίνε τις άκρες των δέντρων σαν φλόγες,
βιολετί ηλιοβασιλέματα πλαισιώνουν τους ουρανούς
με αποπνικτικό πορτοκαλί.
Πόσο παράξενο είναι να βλέπεις
τις αποχρώσεις του πράσινου
να υποκύπτουν στο γκρίζο.
Το φάσμα ξεθωριάζει,
το βίαιο σκοτάδι μαζεύεται και πάλι,
κάτι σαν καταχνιά κατεβαίνει για να βρει
το μπλε μέσα από το πράσινο -
παγωμένο τώρα μπλε κάτω απ’ το χιόνι
που περιμένει απαραβίαστο.
Παρόλα αυτά, οι ουρανοί τριγύρω,
το λαμπερό πορτοκαλί της Αφροδίτης
σαν θηρίο ή άγγελος
ήδη τραγουδά τα μπλουζ του χειμώνα,
μια κίτρινη αυγή αναστατώνει
το εκκολαπτόμενο πράσινο.
Βασιλική
Δραγούνη
ΤΕΘΛΑΣΜΕΝΟΣ ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ
Όρθιος στη διαχρονική βάρκα
στην άκρη του ποταμού Αυγούστου,
καρφώνεις το μακρύ κοντάρι
στις πλευρικές όχθες.
Το σκάφος σε ηρεμία,
η εικόνα σου θαμπή αντανάκλαση
στο κυματισμένο νερό,
στο όνειρο που σου δόθηκε να εκπληρώσεις.
Με τη βαρύτητα του κονταριού στο χέρι
αναχωρείς για τον τεθλασμένο ορίζοντα.
Βασιλική Δραγούνη
ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΣΕ ΡΕ ΕΛΑΣΣΟΝΑ
Παίρνω ένα στυλό,
παύση, ακρόαση:
allegro moderato, Sibelius,
κοντσέρτο για βιολί σε ρε ελάσσονα.
Ξημερώνει Κυριακή μέσα μου,
ο μακρινός ορίζοντας,
τα ταξίδια, οι αναμνήσεις,
μικροσκοπικές στεριές
στο ανοιχτό μου περβάζι.
Δροσερή πρωινή ομίχλη,
υγρός άνεμος διαπερνά το μυαλό,
τα συναισθήματα, το αίμα.
Βασιλική Δραγούνη
ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ
Η περιφερειακή γης της επαγγελίας
η επιλογή της πράσινης ευθραυστότητας
η θρηνητική τρέλα της επιβίωσης
συνωστίζονται σε νέους ορίζοντες
ταραχώδους ωκεανού.
Η μικροσκοπική βάρκα
η θάλασσα του πράσινου
η άνθιση της αδιαφορίας
παρασύρουν χιλιάδες ζωές
στην ταραχή της αιώνιας παροδικότητας.
Βασιλική Δραγούνη
ΜΕΤΑΛΑΜΨΕΙΣ
Ατλαντίς, δείξε με τα χλωμά σου δάχτυλα,
κατεύθυνέ με στον ναό: σκαλοπάτια από γρανίτη,
κίονες Δωρικοί με δίδυμους πυρσούς
σε ένα βασίλειο όπου πάντα βρέχει.
Εδώ δένει ένα πλοίο φάντασμα
αποφασισμένο στο λιμάνι: φορτίο χρυσού
σε ένα σεντούκι με λιωμένα ελαττώματα,
περιεχόμενο που αποτεφρώνει ματαιοδοξίες.
Η αναζήτηση σταμάτησε. Το καπάκι ανοίγει,
προσφέρει ένα φλεγόμενο μαργαριτάρι.
Στη συνέχεια κλίνει, διεκδικώντας ξανά
κάθε θησαυρό, κάθε μεταλάμψη.
Πρέπει να συνεχίσω να ονειρεύομαι
τι σιγοκαίει εκεί.
Βασιλική Δραγούνη
ΜΕΤΑΣΚΕΨΕΙΣ
Σήμερα, αφού διάβασε Carl Jung,
επισκέπτεται έναν παραπόταμο
της υποσυνείδητης θάλασσας.
Φύκια και βράχια αθέατα
και μεταξένιοι αχινοί
και γυαλισμένα όστρακα.
Επιπλέει σε αργή παλίρροια,
φτάνει σε παρθένα παραλία
με λευκή άμμο.
Κρατάει ένα σημειωματάριο
φτιαγμένο από διαίσθηση και αέρα.
Διαβάζει ανάμεσα
και πέρα απ’ τις γραμμές -
θα γράψει.
Αλλά πρώτα κρατά το δαχτυλίδι της -
δάχτυλο κάτω απ’ την πανσέληνο,
και φοράει το μαργαριτάρι.
Βασιλική
Δραγούνη
NOCTURNE
Το λυκόφως πυκνώνει τη νύχτα.
Το σκοτάδι πλημμυρίζει
τα στενά σοκάκια της πόλης,
μπαίνει με το ζόρι σε ανοιχτές πόρτες
σε μπαρ γεμάτα καπνό
σε κεχριμπαρένιες λάμψεις του ποτού
σε σκοτεινά, μισοφωτισμένα σαλόνια.
Η νύχτα είναι αισθησιακή
το σκοτάδι βελούδινο, απαλό.
Πυγολαμπίδες, μικροσκοπικοί σπινθήρες,
καρφίτσες από αχνό φως,
ύφανση μοτίβων από υγρό χρυσό.
Η Νυξ, που ακόμη και ο Δίας
φοβάται να αντικρύσει,
πιάνει το σκοτεινό της σκήπτρο.
Βασιλική
Δραγούνη
ΝΥΞ
Το γνώριμο σκοτάδι επέστρεψε
μέσα από μαχητικά φτερά φωτός -
θα μπορούσε να είχε πιαστεί
σε μια αρχαία χρονιά του ανήκειν
χωρίς ενέργεια αρκετή για να επιστρέψει.
Όπως όλες οι περιπλανώμενες σκιές
θα μπορούσε να μας πει ότι μας ξέρει - ξέρει μόνο
την επιφάνεια της φθοράς που διαψεύδουμε.
Βασιλική Δραγούνη
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
Μπορεί
ένα εξελιγμένο ανθρωποειδές ρομπότ να αντικαταστήσει ποτέ πλήρως την ανάγκη για
ανθρώπινη σύνδεση και στοργή στις σχέσεις; Είναι δυνατόν να υπάρξει συναινετική
σχέση με μια προγραμματισμένη-γυναίκα-σύζυγο, προσαρμοσμένη στον ιδανικό τύπο
συντρόφου;
Η
Ντόροθι Γιανγκ είναι η σύζυγος-τρόπαιο του εκκεντρικού πολυεκατομμυριούχου Ρίτσαρντ
Γιανγκ, ένα σύμβολο καταξίωσης για τον σύντροφό της, λόγω της φυσικής της
ελκυστικότητας. Επιπλέον, είναι πάντα εκεί για εκείνον, έχουν τα ίδια
ενδιαφέροντα, είναι καλή ακροάτρια και του παρέχει συναισθηματική υποστήριξη
όταν το χρειάζεται.
Εκτιμάται,
ωστόσο, περισσότερο για την ικανότητά της να ενισχύει την κοινωνική θέση του
συντρόφου της ή για το βάθος της συναισθηματικής και σωματικής σύνδεσης που θα
μπορούσε να του προσφέρει; Αποτελεί περισσότερο αντικείμενο προς επίδειξη ή
ισότιμη σύντροφος σε μια σχέση; Ή μήπως και τα δύο;
Βασιλική
Δραγούνη
