ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΠΕΤΡΑ

 

Ανάμεσα σε κορυφές, νερά και πεύκα 

βρίσκω μια πέτρα.

Η λεία επιφάνεια και οι καμπύλες της

ταιριάζουν τέλεια στην παλάμη μου.

Στο σπίτι ξεκουράζεται μες στο συρτάρι 

σαν ένα ληγμένο σουβενίρ.

Κρατώντας την κοντά στο αυτί μου

ακούω πρόποδες να σπρώχνουν τα βουνά,

σφύριγμα λάβας που κρυώνει,

μια αμοιβάδα να ανακατεύει τα ρηχά ενός βάλτου

όπου κάποτε έπιναν οι φτερωτοί δεινόσαυροι.

Όταν πιέζεται, η πέτρα φαίνεται να μαλακώνει.

Εάν η βροχή υγράνει τον γρανίτη, λάμπει.

Δεν είχα σκοπό να πάρω αυτή την ομορφιά,

ανήκει στην άγρια ​​φύση…

Σε δυο εβδομάδες θα την επιστρέψω

δίπλα στον κολπίσκο της καταγωγής της,

με μια συγγνώμη για την διακοπή του κάρμα

του επιλεγμένου αναμνηστικού.

 

Βασιλική Δραγούνη