ΕΝΑΣ ΤΟΣΟ ΑΝΟΗΤΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ

 

Τα παράθυρα κοιτάζουν μέσα σου

κι εσύ ανταποδίδεις το βλέμμα.

Η συνήθεια σε συντηρεί.

Το φως παίρνει μια όψιμη λάμψη -

ίσως η σκιά σου να είναι ακόμα εκεί

αν γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω 

σαν να άλλαξες γνώμη,

μια μικρή αντίσταση, ένα σημείο καμπής,

κάτι για να σπάσει το ξεπάγωμα 

του χειμώνα στην καρδιά σου,

ένα σημείο που μπορείς να κερδίσεις…

Η λύπη είναι ένας τόσο ανόητος κανόνας.

 

Βασιλική Δραγούνη