ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΓΡΙΦΩΝ

Πώς να καθίσω σε μια καρέκλα που δεν υπάρχει,

να ιππεύσω χωρίς σέλα ένα διάφανο άλογο

φτιαγμένο από σουρεαλιστικό φως,

πώς να χαιρετήσω τη μούσα που προσποιείται πως είναι

μια σκιά -αυτή την παλιά μούσα του φόβου;

Πώς να διαβάσω το βιβλίο των γρίφων,

το βιβλίο των ερωτήσεων χωρίς απάντηση

στίχο με στίχο, λέξη με λέξη

δίχως κάποια, έστω, πιθανότητα επίγνωσης

του αόρατου χρόνου;

Τι θα συμβεί αν αυτό που νομίζω ότι βλέπω

είναι πραγματικά εκεί: η μούσα με σάρκα και οστά

και μια καρέκλα, στην οποία κάθομαι

ενώ παρακολουθώ τον εαυτό μου -είναι η ζωή άραγε

ένας καθρέφτης;

Βασιλική Δραγούνη

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Η νύχτα βυθίζεται στις παρυφές του σκότους

κι η θλίψη στην άβυσσο ολισθαίνει

-η παλιά αυτή κατάσταση της ύπαρξης,

αόριστη και μακρινή.

Πώς να φτάσει κανείς τον εαυτό;

Ο καθρέφτης δεν βοηθά,

δεν γνωρίζει τα μάτια.

Δεν υπάρχει φως για τον νου

που εξερευνά σ' άγνωστα βάθη

την παλιά λύτρωση.

Το παράθυρο καταπίνει τη νύχτα,

επιτρέπει σε ήχους να μεγεθύνονται

και σ' άλλους ήχους να αργοσβήνουν.

Υπάρχει τέτοιος πόνος στο σύμπαν.

Η πραγματικότητα δεν παρεμβαίνει στην φαντασία

καθώς ένα πρόσωπο

γίνεται το πρόσωπο στον καθρέφτη

καθώς ο ένας

γίνεται ο άλλος, 

γίνεται οι άλλοι, 

γίνεται ο Κανένας.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΥΡΤΟ ΚΑΤΟΠΤΡΟ

Tο είδωλό μου παραμένει σιωπηλό

καθώς τα πάντα ξετυλίγονται

στο γυαλί του καθρέφτη.

Κυλούν τα χρόνια όπως όπως

-αλίμονο- μπροστά απ' τα μάτια μου.

Ό,τι έχω μάθει, μου επιτίθεται.

Βλέπω το παρελθόν να χάνεται άβλαβο

στον χρόνο τον παντοτινό πίσω από μένα,

μέσα στων κατοπτρικών ψευδαισθήσεων

τον σκοτεινό λαβύρινθο,

για να εξαγνιστεί στη λησμονιά.

Δίδυμα είδωλα οι ξεθωριασμένες αναμνήσεις

αντανακλούν το αδύναμό τους φως

στις σκιές αυτού του δωματίου.

Μπορώ να ακούσω τη σιωπή να σιγοντάρει αυτάρεσκα

τις ανελέητες τις ώρες.

Το μόνο που θυμάμαι:

τον εαυτό μου να πλανιέται στους έρημους δρόμους

μιας λεηλατημένης πόλης,

στους προθαλάμους μιας αδιατάρακτης θλίψης,

σε βιαστικούς και ανεξήγητους ψιθύρους

που σιγούν για πάντα στα μαυσωλεία του χρόνου

και στην οδύσσεια των σκιών

που πλέον μου είναι αδύνατον να αναγνωρίσω.

Είμαι ένας εξόριστος απ' τη δική μου τη ζωή.

Αγγίζω το γυαλί ξανά και ξανά.

Ίσως να είμαι εδώ.

Ίσως και να μην είμαι.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΠΟΨΕ ΤΟ ΦΩΣ

Κάτι που κινείται σε μιαν άκρη,

κάτι χωρίς σχήμα

ή ήχο,

κάτι γνωστό μαζί και άγνωστο,

σαν ασαφής υπαινιγμός, σαν ένα παλιό τραγούδι

ή μια ακόμα παλαιότερη μνήμη.

Κρύβεσαι

μήπως και σε αναγνωρίσει.

Απόψε το φως ανοίγει διάπλατα τις πόρτες.

Η στιγμή μετατοπίζεται αναιρώντας τη ματαιότητα,

το σχήμα επιβεβαιώνεται ως ουσία,

προσφέρει την αφή του.

Διστάζεις.

Ό,τι θυμάσαι

δεν είναι αγάπη,

είναι περισσότερο

κάτι σαν απώλεια

που δεν έχει ανάγκη από αναμνήσεις.

Το φως βρίσκει τον καθρέφτη,

εισέρχεται με τον ρυθμό του πεπρωμένου,

αγκαλιάζει απατηλά,

καίει την πνοή του αέρα.

Τι άλλο μπορείς να κάνεις

παρά να το καλωσορίσεις;

Βασιλική Δραγούνη

*Αrtwork: Λίζα Γιαννούρη 

ΑΠΟΛΕΣΘΕΙΣ ΑΟΡΙΣΤΟΣ

Ήταν βαθύς ο ύπνος

που έπεσε πάνω στη ζωή μου

δίχως καμιά συγκίνηση, παρά με μια ανυπόμονη γαλήνη

να πλανιέται ανάμεσα σε πόρτες

-κάποιες από φωτιά και κάποιες από πέτρα-

και να χαράζει ανάγλυφα λέξεων

στα ολισθηρά τοπία του είναι.

Εδώ είναι η κατοικία πνευμάτων

που ζουν κάτω από κλειστά μάτια

και αναπνέουν με μιαν άλλη αναπνοή.

Δεν μιλούν καμιά από τις γλώσσες του κόσμου, παρά μόνο

μια νεκρή γλώσσα, άφωνη, που οι ερμητικοί της ήχοι

αθόρυβα διασχίζουν

τους φοβισμένους καιρούς της σιωπής.

Είναι ο ήχος των φτερών που μεταφέρει το μπλε

μακριά απ' τις ανέκφραστες θάλασσες

των φευγαλέων αισθήσεων,

ανάμεσα στις διαβατικές αποχρώσεις

των περασμένων δειλινών

και των ματαιωμένων προσδοκιών

που κατοικούν εκεί όπου η αφή δεν έχει μνήμη.

Ήρθα ξανά σε εκείνες για να προδιαγράψω

το μέλλον των σκέψεών μου, ψάχνοντας να βρω τις λέξεις

που σπάνια ακούγονται σε οποιοδήποτε ποίημα

ή τραγούδι που θα μπορούσε να ανταποκριθεί

στη θνητή αφορμή τους,

συσσωρεύοντας στιγμές και μνήμες

σε έναν οριστικά απολεσθέντα Αόριστο.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ

Μια μικρή αναλαμπή σαν ήχος

πάνω απ' το νερό, ένα φτερούγισμα μετά

γλίστρησε από τις σκιές των καλαμιών

στου δειλινού τη μυστική την ώρα

διαγράφοντας ονόματα στον άνεμο

μέσα από αιωρούμενους ίσκιους,

αναστεναγμούς φθινοπωρινών φύλλων

και κατοπτρικά παιχνίδια μνήμης.

"Δεν θα πάω εκεί απόψε", είχα πει

βλέποντας τις ανεξερεύνητες περιοχές

πέρα από το ήσυχο φως του σούρουπου

"Υπάρχουν πεινασμένα θηρία εκεί έξω".

Μα το φεγγάρι απόψε θα εμφανίσει

όλα τα απρόσβατα τα μονοπάτια

και το αεράκι είναι τόσο απαλό

-θρόισμα μεταξένιων συνειρμών.

Ετοιμάζω έναν μικρό σάκο και αναχωρώ

για το πυκνό σκοτάδι. "Θα προσπαθήσω να φτάσω

ως την κορυφογραμμή και να γυρίσω

το πρωί, αν θα προλάβω ως τότε".

Κανείς δεν είπε να μην πάω

μα και κανείς δεν ακολούθησε...

Στην άκρη του φωτός ανακαλύπτω

ότι μπορώ να πετάξω.

Βασιλική Δραγούνη

ΦΥΛΑΞΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ

Φύλαξε το νερό κάτω από μια άγρια, άδεια έρημο

και λούσε την καρδιά σου εκεί, κάποια ξάστερη νύχτα.

Φύλαξε την ψυχή σου από αυτούς που επιδιώκουν να την συντρίψουν

-ίσως νομίζεις πως δεν υπάρχουν, μα δεν τους βλέπεις.

Φύλαξε τον ήλιο πίσω από τα σύννεφα

έστω και για λίγο, στο λίγο αυτό βυθίζεται η ελπίδα.

Φύλαξε την αλήθεια από εκείνους που θα καταστρέψει και ταυτόχρονα

ντύσε το αυτονόητο με μία και μόνη εκδοχή της.

Φύλαξε την τελευταία από τις δυνάμεις σου για τη στιγμή εκείνη

όταν η πρόκληση δεν θα μπορεί να αμφισβητηθεί.

Φύλαξε κάποια ομορφιά

για να αποτρέψεις την ασχήμια.

Φύλαξε τα φτερά σου μέχρι να έρθει η ώρα να πετάξεις,

να ανυψωθείς με το δικό σου φως να λάμπει σε όλο το όμορφο σύμπαν.

Βασιλική Δραγούνη

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΑΠΟΜΑΚΡΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Πρέπει λοιπόν να επιστρέψουμε για να αφηγηθούμε

στους άλλους τι είναι αυτό που είδαμε,

ακούσαμε ή αισθανθήκαμε.

Θα μπορούσαμε απλά να παραμείνουμε "εκεί"

πάνω στις γέφυρες για πάντα, ενώ οι πλανήτες

περιστρέφονται και τα αστέρια εκρήγνυνται και οι λέξεις,

παλλόμενες στον πόνο της ανώτατης ευχαρίστησης,

απαστράπτουν αρκετά για να φωτίσουν οποιονδήποτε ορίζοντα.

"Ίσως και να το δουν απ' την απέναντι πλευρά

και να μας στείλουν σήματα..."

κάτι που ποτέ δε συνέβη.

Ξεκλειδώνουμε τα μάνταλα των φυλακών του διαλεκτικού λόγου,

τραβάμε τις λασπωμένες μπότες απ' τα πόδια μας,

ψάχνουμε για ένα ποτό και προσπαθούμε να καθίσουμε

τόσο όσο χρειάζεται για να ζωντανέψουμε τις ιστορίες μας

με πυρακτωμένες εικόνες, πέτρες και φωτεινά κομμάτια από γυαλί

που βγάζουμε απ' τις τσέπες μας

μουρμουρίζοντας τους ιερογλυφικούς ύμνους

που ακούσαμε σε εκείνα τα μέρη.

Στη συνέχεια ρίχνουμε μια ματιά στην πόρτα

και στη νύχτα που απλώνεται έξω από το σπίτι

με το μυστήριο να ίπταται ανάστροφα,

έτοιμο να συνθλίψει κάθε απόπειρα μεταμόρφωσης.

Και είναι σαν να μην έχουμε υπάρξει οπουδήποτε...

Το καλύτερο που μπορούμε τώρα να κάνουμε

είναι απλά να διηγηθούμε

τις αυταπάτες μας.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΜΑ

Κάθε μέρα περπατούσε

κι έψαχνε έναν κωδικό πρόσβασης

στα σκονισμένα τρανζιστοράκια του μυαλού του.

Ένα αβέβαιο κρυπτογράφημα χωρίς λέξεις

παρωχημένες και άσχετες τελείως

με το τώρα ή το αύριο.

Θα έπρεπε να υπάρχει ένα "άνοιξε σουσάμι".

Ένας απόλυτος συνδυασμός

κρυπτογραμμάτων μυστηρίου και έκστασης,

ανθεκτικός σε πολλαπλές αναλύσεις και αναγνώσεις.

Ένα κλειδί που ξεκλειδώνει μυστικά

μέχρι στιγμής καλά φυλαγμένα.

Κάθε μέρα περπατούσε

ανάμεσα στα όρια του αφανισμού και της ουτοπίας

κι έψαχνε τα χνάρια της ταυτότητάς του

στους κρυπτογραφικούς αλγορίθμους

των ονείρων του.

Και κάθε μέρα περπατούσε...

Βασιλική Δραγούνη

ΦΡΑΚΤΑΛ ΤΟΠΙΑ

Όταν το σύμπαν διαστέλλεται

και σκιαγραφεί τις μυθικές του διαστάσεις

στα φράκταλ τοπία του ατέρμονου χωροχρόνου

και σε σωματίδια υποατομικά

μεταφυσικές αμφιβολίες ξεθωριάζουν και χάνονται

στο νωθρό φως που αποκαλύπτει το είναι

μέσα από μια αδιάκοπη ιστορία

διακεκομμένων επεισοδίων χωρίς σειρά.

Ο κβαντικός μικρόκοσμος της ύλης

παλινδρομεί ανάμεσα στα αισθητά σύμβολα

της μνήμης που σβήνει και ξαναγράφει

κι αφήνει ακάλυπτα τόσα κενά.

Στην κυκλική τροχιά των ατελών αισθήσεων

γύρω απ' το κέντρο των συμπαντικών επαναλήψεων

και σε ένα πλήθος περασμένων αναμνήσεων

χάνεται πάλι του τροχού η φορά.

Σε ένα σύμπαν άπειρων προορισμών

και χωροχρονικών ιδιομορφιών

είμαι αστροναύτης πια και αιωρούμαι στο τίποτα

για ακόμα μια φορά.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΡΕΙΠΙΑ

Τον τελευταίο καιρό ψάχνουμε ερείσματα μακροβιότητας

ανάμεσα σε ερείπια, σε κάποιους σκελετούς, σε αντίλαλους

και σε μια μεγάλη, αναποκρυπτογράφητη σιωπή.

Σκιές αγωνίζονται παγιδευμένες σε ιστούς αράχνης,

σε παραμελημένες γωνίες και σε αναμνήσεις

από πέτρες και καθρέφτες.

Ρυτίδες στον αέρα υποδηλώνουν παρατεταμένο χειμώνα.

Θραύσματα φωτός αντανακλούν την αντηλιά

και τυφλώνουν τα μάτια.

Η σκόνη είναι βαριά κι ο δρόμος στενός.

Ακόμη και το σκοτάδι έχει μια ορισμένη λάμψη, καθώς

παίρνει σχήμα και χρώμα μέσα στα εύθραυστα όρια αθωότητας και ενοχής.

"Αρκετά", λέμε κι αναρωτιόμαστε προς τι

η ενασχόληση με την παρακμή και άλλα ευγενή αγωνίσματα αντοχής

των κοσμητόρων των γραφείων τελετών της ανοχής.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΟΠΙΟΥ

Ο αρχιτέκτονας είναι αρκετά φιλόδοξος

και η κατασκευαστική εταιρεία προχωρά απρόσκοπτα.

Τα θεμέλια τέθηκαν και το οικοδόμημα

άρχισε να ανεγείρεται υπό δύσκολες συνθήκες.

Συστήματα ελέγχου ατμοσφαιρικής πίεσης,

σκάλες εσωτερικών χώρων περιστρεφόμενες με προσαρμογείς ύψους.

Προσόψεις με αντιθαμβωτικά φίλτρα για να αντέχουν την αντανάκλαση

από πτώσεις αστεριών και γαλαξίες που πεθαίνουν.

Καινοτομίες στην τεχνολογία φωτισμού

για διπλασιασμό της εμβέλειας σε μακρινές περιοχές.

Προαιρετικοί προβολείς λέιζερ για καθοδήγηση πλοίων ειδικού προορισμού,

επανδρωμένων ή τηλεχειριζόμενων.

Δίκτυα οπτικών ινών και συστήματα μετάδοσης

φωσφορισμού της σκόνης και των αιωρούμενων σωματιδίων

για να σηματοδοτούν το δρόμο μέσα από τα πεδία των αστεροειδών.

Ένα φως που, εκατομμύρια χρόνια αργότερα,

θα διασχίζει ότι απέμεινε από τον νυχτερινό ουρανό

στροβοσκοπικά ενώνοντας τις τελείες των αστερισμών.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ

Θα μπορούσε απλά να ήταν ένα απόγευμα

σαν οποιοδήποτε άλλο. Λέμε πώς η μοίρα

έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να κατευθύνει τα πράγματα.

Σήμερα όμως όχι. Σήμερα επιτρέπει μόνο

δώρα αλλόκοτα και εξωπραγματικά, γενναιόδωρα δοσμένα

που μετατρέπουν κάθε ώρα σε άκτιστο φως.

Παρατηρώ τους καθρέφτες που αντανακλούν

την κορυφή μιας πυραμίδας ή έναν διάδρομο μακρύ

για όσο πάει το μάτι, όπου μπορώ να διακρίνω

στην είσοδο λουλούδια και να περιπλανηθώ

για ώρα πολλή στο υποβλητικά θαμπό του φως

μέχρι κι εκείνο να χαθεί μέσα στον εαυτό του.

Ή, παρατηρώ τα σύννεφα σε κίνηση

προς κάποιον ορίζοντα, καθώς μεταμορφώνονται

σε γυάλινα βιτρώ παράθυρα κάποιου επιβλητικού ναού

εκλύοντας δέσμες ζεστού αέρα. Στέκομαι και κοιτώ με θαυμασμό

όπως βυθίζονται αργά σε φωτεινή πλημμύρα

κα αιωρούνται στη συνείδηση του άχρονου

μέχρι το φως να δύσει.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ

Σήμερα δεν μπορώ να ασχοληθώ

με τον κόσμο των μεγάλων προσδοκιών

και των ακόμα μεγαλύτερων ματαιώσεων.

Έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω.

Ακούω τον τυφώνα σταδιακά να μετατρέπεται

σε έναν κενό τοίχο καθαρής βροχής

όπου τίποτα δεν εμφανίζεται παρά μόνο

η συνείδηση, με τη μορφή μιας διάφανης ομπρέλας.

Βλέπω τις αλκυονίδες μέρες να φωτίζουν

ένα νέο τοπίο δυνατότητας στον ανεμοδαρμένο ουρανό

ενώ ο κρυμμένος ήλιος περιμένει

το επόμενο κεφάλαιο.

Αισθάνομαι τα πάντα να αλλάζουν

σηματοδοτώντας ένα ίχνος μακριά απ' τον χαμένο χρόνο.

Ακόμα και η αλλαγή γίνεται κάτι άλλο,

ίσως σιωπή.

Έτσι λοιπόν όχι, σήμερα δεν μπορώ να ασχοληθώ

με τον κόσμο των μεγάλων προσδοκιών

και των ακόμα μεγαλύτερων ματαιώσεων.

Και πιθανότατα ούτε και αύριο, επίσης.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΖΙΝΙ

Κάτι σαν το λυχνάρι του Αλαντίν

μα όχι χρυσό και χωρίς τζίνι

παρά μόνο μέσα

στη φαντασία ενός παιδιού.

Βραστήρας για τσάι

κάποιας προέλευσης.

Σαμοβάρι, η μητέρα το έλεγε,

ίσως από λάθος.

Ένα οικογενειακό κειμήλιο

ή απλά ένα πράγμα

που κανείς δεν ήξερε

τι να το κάνει,

αποθηκευμένο στη σοφίτα

ώσπου να το βρει

κάποιο παιδί που πίστευε 

στην ύπαρξη των τζίνι.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

Μία από αυτές τις μέρες,

ο σοφός προφήτης λέει,

πως ο κόσμος θα τελειώσει.

Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.

Θα υπάρξουν κατάλοιπα, είναι βέβαιο,

που θα ταξιδέψουν σε άλλες πόλεις,

τοπία ή πλανήτες. Θα ξεκινήσουν

μια νέα ζωή εκεί.

Ό,τι ήταν κάποτε πραγματικότητα

θα γίνει μύθος και θρύλος

που θα συντροφεύει όλους μας

τα επόμενα χρόνια.

Και ίσως έτσι τελικά να εξηγείται

γιατί έχουμε τόσους υπερήρωες,

τόσα τέρατα που μιλούν,

τόσες προσταγές από παγωμένες μηχανικές φωνές

παρατηρητών και εισβολέων.

Ίσως όλα αυτά τα μουσικοπολεμικά ρεπορτάζ

και οι ιστορίες

να 'ναι τα μυθολογικά υπολείμματα

μιας παρακμιακής πραγματικότητας,

εκ νέου επινοημένης.

Βασιλική Δραγούνη