ΑΠΟΛΕΣΘΕΙΣ ΑΟΡΙΣΤΟΣ

Ήταν βαθύς ο ύπνος

που έπεσε πάνω στη ζωή μου

δίχως καμιά συγκίνηση, παρά με μια ανυπόμονη γαλήνη

να πλανιέται ανάμεσα σε πόρτες

-κάποιες από φωτιά και κάποιες από πέτρα-

και να χαράζει ανάγλυφα λέξεων

στα ολισθηρά τοπία του είναι.

Εδώ είναι η κατοικία πνευμάτων

που ζουν κάτω από κλειστά μάτια

και αναπνέουν με μιαν άλλη αναπνοή.

Δεν μιλούν καμιά από τις γλώσσες του κόσμου, παρά μόνο

μια νεκρή γλώσσα, άφωνη, που οι ερμητικοί της ήχοι

αθόρυβα διασχίζουν

τους φοβισμένους καιρούς της σιωπής.

Είναι ο ήχος των φτερών που μεταφέρει το μπλε

μακριά απ' τις ανέκφραστες θάλασσες

των φευγαλέων αισθήσεων,

ανάμεσα στις διαβατικές αποχρώσεις

των περασμένων δειλινών

και των ματαιωμένων προσδοκιών

που κατοικούν εκεί όπου η αφή δεν έχει μνήμη.

Ήρθα ξανά σε εκείνες για να προδιαγράψω

το μέλλον των σκέψεών μου, ψάχνοντας να βρω τις λέξεις

που σπάνια ακούγονται σε οποιοδήποτε ποίημα

ή τραγούδι που θα μπορούσε να ανταποκριθεί

στη θνητή αφορμή τους,

συσσωρεύοντας στιγμές και μνήμες

σε έναν οριστικά απολεσθέντα Αόριστο.

Βασιλική Δραγούνη