Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ

Αυτό το ποίημα γεννήθηκε από σιωπή ναρκισσιστικής μοναξιάς

κι από ανέμελη περιπλάνηση στα ναρκοπέδια της συνειδητοποίησης

(οι λέξεις δεν έχουν άλλοθι, δεν καθοδηγούν, δεν ελέγχονται). 

Αυτός ο κόσμος γεννήθηκε από χάος και σύγχυση

από μια σούπα γενετικού υλικού και επιγράμματα ανοιχτών τάφων

(μα εξακολουθούμε να τον αγαπάμε ούτως ή άλλως).

Αυτός ο πόλεμος γεννήθηκε από φωτιά και σφαίρες

από οπλισμένες χειροβομβίδες και υπομονή για να κρατά τον πίρο

(πριν αναφλεγεί υπό μορφή έκρηξης στα τρεμάμενα χέρια μας).

Αυτό το ποτήρι κρασιού γεννήθηκε από μια ανεξάντλητη πηγή

Βακχικών Μυστηρίων σε ένα χωράφι ξέχειλο με παπαρούνες

(ο χορός που τρίζει τη γη καθοδηγεί τα οράματά μας).

Αυτή η μουσική γεννήθηκε από μια συμφωνία αστεριών

από μια έκλειψη ηλίου και ένα σήμα από τον Άρη

(έκπτωτο άγγελο σύνθλιψης, πριν τελικά σωθεί).

Αυτό το θαύμα γεννήθηκε από ψιθύρους και ασύμμετρες προσδοκίες

από όνειρα αυθυποβολές και επιθυμία ασίγαστη

(συνειδητή επιλογή από το χέρι μιας αδιόρατης ανάγκης).

Αυτή η επίγνωση γεννήθηκε από εξωγενείς διαψεύσεις οραμάτων

από ξεθωριασμένα συναισθήματα και μουδιασμένους πόνους

(η προδοσία δεν είναι μια επικαιρική εφεύρεση).

Αυτή η αλήθεια γεννήθηκε από γνώση και ματαιότητα

από κώδικες μυστικούς και σύμβολα επιλογής

(χαραγμένα στα τεφτέρια των πέντε ανέμων).

Αυτή η ειρήνη γεννήθηκε από την ηρεμία μετά την καταιγίδα

από μια στιγμή μεταμέλειας πριν την τελευταία μάχη

(εθισμός στην ελπίδα, η μόνη σύμβαση που τηρήσαμε

στωικά καρτερώντας το αυτονόητο).

Βασιλική Δραγούνη