ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΑΠΟΜΑΚΡΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Πρέπει λοιπόν να επιστρέψουμε για να αφηγηθούμε

στους άλλους τι είναι αυτό που είδαμε,

ακούσαμε ή αισθανθήκαμε.

Θα μπορούσαμε απλά να παραμείνουμε "εκεί"

πάνω στις γέφυρες για πάντα, ενώ οι πλανήτες

περιστρέφονται και τα αστέρια εκρήγνυνται και οι λέξεις,

παλλόμενες στον πόνο της ανώτατης ευχαρίστησης,

απαστράπτουν αρκετά για να φωτίσουν οποιονδήποτε ορίζοντα.

"Ίσως και να το δουν απ' την απέναντι πλευρά

και να μας στείλουν σήματα..."

κάτι που ποτέ δε συνέβη.

Ξεκλειδώνουμε τα μάνταλα των φυλακών του διαλεκτικού λόγου,

τραβάμε τις λασπωμένες μπότες απ' τα πόδια μας,

ψάχνουμε για ένα ποτό και προσπαθούμε να καθίσουμε

τόσο όσο χρειάζεται για να ζωντανέψουμε τις ιστορίες μας

με πυρακτωμένες εικόνες, πέτρες και φωτεινά κομμάτια από γυαλί

που βγάζουμε απ' τις τσέπες μας

μουρμουρίζοντας τους ιερογλυφικούς ύμνους

που ακούσαμε σε εκείνα τα μέρη.

Στη συνέχεια ρίχνουμε μια ματιά στην πόρτα

και στη νύχτα που απλώνεται έξω από το σπίτι

με το μυστήριο να ίπταται ανάστροφα,

έτοιμο να συνθλίψει κάθε απόπειρα μεταμόρφωσης.

Και είναι σαν να μην έχουμε υπάρξει οπουδήποτε...

Το καλύτερο που μπορούμε τώρα να κάνουμε

είναι απλά να διηγηθούμε

τις αυταπάτες μας.

Βασιλική Δραγούνη