ΣΤΑΧΤΕΣ

Ντύσου στα μαύρα και φίλα με για το αντίο.

Όλα επαναλαμβάνονται στην απουσία μας.

Οι σημαίες κυματίζουν μεσίστιες

και τα στεφάνια κρέμονται στις πόρτες

ενώ κάποιο είδος θανάτου ξεγλιστρά

απρόβλεπτα κι ασύμμετρα

δημιουργώντας συνθέσεις 

με ποικίλα ηχοχρώματα και σχήματα.

Το χειρότερο απ' όλα, ωστόσο,

είναι το κατεστραμμένο παραμύθι.

Τουλάχιστον, είμαστε ακόμα ζωντανοί

μέσα σε ένα ασφαλές νωθρό τίποτα.

Πού είναι η δύναμη που χρειαζόμαστε

για να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο της παραίτησης;

Μας εγκατέλειψε κι αυτή, επιβεβαιώνοντας

το κατεστημένο της αυτοκαταστροφής.

Απ' τις ωραίες στιγμές τι απομένει;

Η απάντηση είναι οι στάχτες, μόνο αυτό.

Βασιλική Δραγούνη