ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ

Έρχεται στη σκέψη

σαν υπόσχεση ανεκπλήρωτη

σαν αμφιβολία που τρελαίνει

σαν υπερβολή που δεν μπορείς να αντέξεις

-πολυπόθητη, ωστόσο.

Χαρούμενη που επιστρέφει

φορά τη θλίψη σου σαν στέμμα.

Είναι η βασίλισσα

σ’ αυτό το άδειο μέρος τώρα

κι η βασιλεία της θα διαρκέσει.

Βασιλική Δραγούνη

«ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ» ΑΠΟ ΤΗΝ MARTHA MEDEIROS

 

(Muere lentamente)

Αργοπεθαίνει

όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,

επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,

όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,

όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει

όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του.

Αργοπεθαίνει

όποιος αποφεύγει ένα πάθος,

όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου

και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί τη δίνη της συγκίνησης

αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,

που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,

που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει

όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι"

όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,

όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του

να τρέξεις πίσω από ένα όνειρο,

όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του,

έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει

απ' τις πάνσοφες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει

όποιος δεν ταξιδεύει,

όποιος δεν διαβάζει,

όποιος δεν ακούει μουσική,

όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του.

Αργοπεθαίνει

όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,

όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,

όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη

ή για τη βροχή την ασταμάτητη.

Αργοπεθαίνει

όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,

όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει

ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,

όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός

χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη

από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μια φλογερή υπομονή

θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

Πηγή: https://www.lifo.gr/team/u653/45116

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;

Όλα γύρω είναι μια διαδρομή

που αιωρείται απαλά

κάτω απ' τα πόδια σου.

Η ομίχλη της παρουσίας σου

είναι λεπτή και εύθραυστη.

Ντύνεσαι μόνο το φως

μα ακολουθείς σκιές

που συνοδεύουν το σκοτάδι

στην κρυψώνα τους.

Πού είσαι;

Βασιλική Δραγούνη

ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ

Στ’ αριστερά μου

όνειρα προς πώληση

αγνώστου πατρός.

Στα δεξιά μου

φόβοι ανεκπλήρωτοι

τα αγοράζουν.

Και η ψυχή μου

ικανοποιημένη

ενδιάμεσα.

Βασιλική Δραγούνη

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Μη τις ρωτήσεις τίποτα.

Οι γυναίκες της σιωπής τυλίγουν τη γλώσσα τους

σε βαμβακένιες συλλαβές.

Οι γυναίκες της σιωπής καλύπτουν τα μάτια τους

με εκφραστικά μαντίλια.

Οι γυναίκες της σιωπής μεταμφιέζουν τα πρόσωπά τους

με εικονικές εκφράσεις.

Οι γυναίκες της σιωπής ζωγραφίζουν την καρδιά τους

με βαριά φτερά.

Οι γυναίκες της σιωπής δεν μπορούν να πετάξουν

μέσα από τοίχους.

Οι γυναίκες της σιωπής δεν μπορούν να σπάσουν

τις δικές τους αλυσίδες.

Βασιλική Δραγούνη

Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΗΤΑΝ ΜΠΛΕ

Πυροβόλησε και σκότωσε τρία άτομα

κατά τη διάρκεια ενός διαυγούς ονείρου.

Ήμουν εκεί, στη χορωδία, δίπλα σε μια σοπράνο

που σωριάστηκε στα πόδια μου.

Μπορούσα να ακούσω τα οστά της

να σπάνε απαλά μέσα στο δέρμα της.

Η ψυχή της ήταν μπλε και δεν μπορούσε

να αρθρώσει ούτε μια λέξη -τραγουδούσε, ωστόσο.

Ξύπνησα, καθώς ένα σμήνος πουλιών

πέταξε από ένα δέντρο και διασκορπίστηκε

σε πολλές κατευθύνσεις.

Το τραγούδι δεν σταμάτησε για ώρες

ούτε κι ο αέρας που χτυπούσε μανιασμένα τα παράθυρα.

Έπινα καφέ και ατένιζα έναν θολό ορίζοντα.

Είδα κάποιον που συνήθιζε

να με αγαπά για πάντα.

"Απομακρύνθηκες", μου είπε.

"Ναι, μετακόμισα δίπλα στον ωκεανό

για να ακούω τα κύματα καλύτερα."

"Βοηθάει αυτό το όνειρό σου;" αναρωτήθηκε.

"Όχι ακριβώς, πολλοί άνθρωποι σκοτώνονται."

"Το περίμενα", μου είπε,

"Δεν μπόρεσα ποτέ

να βασιστώ σε σένα."

"Λυπάμαι", του απάντησα.

"Πάντα λυπόσουν", μου ψιθύρισε,

λίγο πριν πεθάνει.

Βασιλική Δραγούνη

ΒΑΘΥ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ

Βάψαμε τους απέναντι τοίχους

από γκρι της μούχλας

σε ένα βαθύ κυπαρισσί

που στο σκοτάδι

εξαφανίζεται.

Απόψε, για παράδειγμα,

δεν φαίνονται καθόλου.

Εάν όλα λειτουργήσουν

σύμφωνα με το σχέδιο

το πρωί

θα εμφανιστούν ξανά.

Αν όχι, δεν πειράζει.

Ο θάλαμος μένει,

έτσι κι αλλιώς,

ακλόνητος.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΑΤΑΙΩΜΕΝΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ

Πρόσφυγας ανοίκειου τόπου στέκεται

περιμένοντας την επόμενη υπόσχεση

να τον μετακινήσει στην κατεύθυνση

μίας ακόμη απελπισίας

σαν μια ματαιωμένη φαντασίωση

που τον βρήκε σε στιγμή αμφιβολίας

και τον μετέφερε  από τους μύθους του εαυτού του

σε μια νέα πραγματικότητα

σαν μια απρόσμενη προειδοποίηση

που αιωρείται μέσα στη σιωπή σαν σκόνη

και ψιθυρίζει με παράλογη επιμονή

κάτι περί ενοχής και εξιλέωσης.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΟΙΗΣΗ ΑΡΕΤΗΣ ΓΚΙΩΝΑΚΗ

ΠΕΤΡΙΝΗ                                                                                       

Έρωτα ιχνηλάτη

είχες κλειστά τα μάτια σου

όταν ψηλάφιζες

το αβέβαιον της ύπαρξής σου…

Διατηρώντας τη χάρτινη θύμησή σου

ξεκίνησες  το ταξίδι, αχάραγα σχεδόν,

σπέρνοντας όνειρα και αυταπάτες στο διάβα σου

Σαν λάβα ηφαιστείου καυτή

ανακάτεψες

τους ούριους ανέμους της ζωής μου

κι εγώ,

είχα την πίστη

πως, ο γόρδιος δεσμός που συνέδεσε τις ανάσες  μας

δεν θα μπορούσε εύκολα να καταλυθεί

Αλλά, πόσο λάθος,

μέγα λάθος, ήταν αυτό,

γιατί είχα ξεχάσει εντελώς

το ασημένιο σπαθί του Αλέξανδρου

Τώρα οι θάλασσές μας χωρίστηκαν

και οι ουρανοί μας, γέμισαν σύννεφα θολά

Εξακολουθώ συνέχεια να σε ρωτώ:

-Πες μου θα βρέξει;

Θα βρέξει, το βλέπω,

γιατί τραβήχτηκαν τα πουλιά φεύγοντας  μακριά

κι η Πόλη τώρα,

ξερνάει θλίψη και μοναξιά

που καλύπτει ολόγυρά της τα πάντα

Άρχισε να ματώνει γύρω μου η απουσία…

Έπεσε η νύχτα και σήμερα

Ένας ποιητής πιο πέρα,

απεγνωσμένα προσπαθεί

να αρθρώσει τους άναρθρους στίχους του


Αρετή Γκιωνάκη, Από την ποιητική συλλογή "Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΒΥΛΛΑΣ", Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης

ΕΝΔΟΜΥΧΑ

Δεν σε σκέφτομαι άλλο πλέον

παρά το ότι ακόμα υπάρχεις σε κάποια άκρη του εαυτού μου.

Ανήκεις στην ασθενή μνήμη -εύθραυστη κατά καιρούς,

ξεσπά σε δάκρυα. Την αποκαλώ βροχή.

Καλύπτω κάθε νύχτα με νεκρά αστέρια

κρατώντας το κρύο φεγγάρι σε απόσταση.

Προχωρώ στην κάθε μέρα μου σαν αύριο,

όταν οι άλλοι παλεύουν ακόμα με το χθεσινό χάος,

δίνοντας μάχες με γνώριμους εχθρούς

-πάθη κι επεξηγήσεις που μαίνονται γύρω μου, καθώς κάθε φορά

θυμάμαι διαφορετικά: είμαι μια άλυτη διαμάχη

που εστιάζει στο ενδόμυχο, κάθε φορά,

στο δισεπίλυτο.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ

Δέκα χιλιάδες κλωνάρια  από σπασμένους φοίνικες

περιπλανιούνται στον ορίζοντα μετά τη θύελλα

σαν ανοιχτές φτερούγες

που ξεγελούν το αόρατο.

Αλλάζουν σχήμα και χάνονται

μέσα στους χερσότοπους μιας άγνωστης χώρας

και στα ακίνητα τοπία μιας πραγματικότητας

που θρυμματίστηκε απ' τον άνεμο.

Είμαστε ασφαλείς εδώ, στην άλλη άκρη του κόσμου,

μακριά από της βραχυπρόθεσμης μνήμης τα εφήμερα σχέδια

κι από εικόνες και ήχους που ανατρέπουν

τις πιο αδύναμες δομές.

Το φεγγάρι ταλαντεύεται σαν εκκρεμές.

Όποια και αν είναι η αίσθηση, ατενίζω

την αντανάκλασή του να διασχίζει το βλέμμα σου

ξανά και ξανά.

Βασιλική Δραγούνη

ΒΑΘΟΣ ΠΕΔΙΟΥ

Πού θα με βρεις

αν είμαι η σιωπή

που έπεται μίας εξήγησης,

μια κίνηση απελευθέρωσης

στην ανερμάτιστη οθόνη σου;

Πώς θα με αναγνωρίσεις

μέσα από τον καθρέφτη

που αντανακλά σκιές

και σιωπηρές αναλαμπές

σε ένα αεικίνητο βάθος πεδίου;

Τι θα 'χεις να μου πεις

αν γυρίσω προς τα σένα

και περιμένω να μιλήσεις

για μια παλιά επιθυμία

που ξεθωριάζει μα δεν θρηνεί;

Βασιλική Δραγούνη

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ

Χρόνο με το χρόνο σε ανθολογώ σε χαλαρές σελίδες

γεμάτες με μουτζούρες εκεί που οι συνομιλίες απέτυχαν.

Κείμενα ολόκληρα περίπλοκων σιωπών

και παράγραφοι μελοδραματικών δακρύων.

Ένα τέτοιο βιβλίο έχεις γίνει.

Καταρτισμένο από τις πολυπλοκότητές σου,

τον σκοτεινό συμβολισμό, τις κωμικές εκπλήξεις σου

-στοχαστικές ανατροπές μιας ουτοπίας

που μας χλευάζει σε μιαν άγνωστη γλώσσα.

Βασιλική Δραγούνη

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Είναι Φεβρουάριος

και δεν υπάρχει χρόνος για αγάπες

που τυλίγονται γύρω απ' τον ώμο

σαν χέρι κουρασμένο

από το βάρος της αμοιβαίας παραίτησης,

σαν μαντήλι που γλιστρά στο πάτωμα

και το σπρώχνεις με το πόδι.

Είναι Φεβρουάριος

και όλες οι μέρες είναι ίδιες.

Μακριές σαν βέλη αόρατα

και εξ αρχής παραπλανητικά

-ποτέ δεν φτάνουν στον προορισμό τους

ποτέ δεν εμπιστεύονται τον στόχο τους.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Πώς αναγνωρίζεις τη στιγμή;

Όταν τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα;

Όταν όλα τα κομμάτια του παζλ συμπληρώνονται

έτσι ώστε να μπορείς να διακρίνεις το τοπίο;

Ή μήπως όταν διαβάζεις

μια σπασμένη υπόσχεση;

Αυτή η πόλη είναι το σπίτι σου.

Μπορείς να αναγνωρίσεις τους δρόμους της;

Το αδιέξοδο παρόν της καθημερινότητάς της;

Τους λαβυρίνθους απομόνωσης

που τα σχήματα λόγου κατασκεύασαν

χρόνο με το χρόνο;

Όλες τις ανείπωτες λέξεις που αιμορραγούν;

Οι μέρες περνούν, οι λέξεις μένουν

πορφυρά λουλούδια βουτηγμένα στο βρόχινο νερό.

Και ακόμη και τώρα, που η βροχή σταμάτησε,

μπορείς να αισθανθείς τον ήλιο να ανατέλλει

πάνω από τον ώμο σου;

Μπορείς να κάνεις τις αγωνίες σου τραγούδι
-αντίδοτο στη νοσταλγία;

Το τραγούδι που ποτέ δεν θα ξεχάσεις;

Μπορείς να ακούσεις το βιμπράτο των χορδών

που διαπερνά το δειλινό, τον ήχο που ανυψώνεται 
από τη χορωδία

και μετατρέπεται σε χάδι ακόρεστο

νυχτερινού αέρα;

Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από αυτή τη στιγμή.

Βασιλική Δραγούνη

«ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ» ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΡΑΣΧΑ

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγεις  - αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας - αποδέξου το)
Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι - από 'κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω - δεν τους το χρωστάς
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου
Μην πιστεύεις αυτά που λένε - η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει
Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση την σχέση την κοροϊδία κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό
κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά.

Πηγή: http://www.yposimeioseis.com/2014/07/blog-post_20.html

ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ

Κι ύστερα υπήρχε και το θέμα

των ανύποπτων εκείνων αποσιωπητικών

που παρέμειναν -όταν τα πράγματα όλα

είχαν εγκαταλείψει πια το σχήμα τους-

ξεχασμένα στην επιστολή σου

μαζί με ένα τετράφυλλο τριφύλλι

που καταλάγιασε σαν νούφαρο στο σκότος του νερού

όπου καταποντίστηκαν οι λέξεις.

Και μέσα στον πυρετό της ύπαρξής μου

ξεπερνώ τον εαυτό μου πάλι

και γίνεται όλο και πιο δύσκολο να κρατήσω τα προσχήματα

από τότε που η πόλη άρχισε να βυθίζεται

στον θόρυβο των παρελάσεων,

στον φευγαλέο ύπνο των ονειροπόλων του πεζοδρομίου,

σε σταυροδρόμια και υπόγειες διαβάσεις

όπου μπορώ να βρω τον εαυτό μου για μια άλλη φορά χαμένο

να φτεροκοπά γύρω από τις φαντασμαγορίες του τίποτα

και τις σιωπές μιας πολύβουης ερημιάς

που δεν θα πνίγονταν στον βρόχο του υπαρκτού

αν είχα έγκαιρα νοιαστεί να αποκρυπτογραφήσω.

Αλλά μια ξεχασμένη πλευρά της παράστασης αυτής μαρτυρά

πως τελικά υπήρχαν πολλά περισσότερα

από αυτά που είχα μπορέσει να διακρίνω.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΑΝΤΕΨΕ

Είναι το Κάρμα που βλέπεις

να παίζει μπάλα στο δρόμο.

Είναι το Κάρμα που μαστιγώνει

με σταγόνες βροχής το παρμπρίζ.

Είναι το Κάρμα που επιτίθεται απρόσμενα

και απομονώνει την έξοδο.

Κι αυτό το χτύπημα του τηλεφώνου;

Μάντεψε: Είναι το Κάρμα και πάλι.

Κι όπως συμβαίνει πάντα στις τραγωδίες:

Η σύγκρουση εξ αρχής άνιση,

η προσμονή αδέκαστη

και η εξέλιξη μοιραία.

Το Κάρμα είναι ένα σίδερο καυτό

και το πουκάμισό σου είναι τσαλακωμένο.

Βασιλική Δραγούνη