Η ΣΥΝΕΔΡΙΑ

Ο καλός γιατρός έπρεπε να παράσχει

δύο ανακλινόμενες καρέκλες συνεδρίας

για να φιλοξενήσει ένα ζευγάρι

εφευρετικών κινέζικων χάμστερ

που στριμωγμένα σε ένα άβολο

κλουβί ελευθερίας

αναζητούσαν απαντήσεις

ανικανοποίητες ακόμα.

Τα κινέζικα χάμστερ συνήθως δεν απασχολούνται

με πολύπλοκα κοινωνικά ζητήματα

-όταν αφαιρείς το σεξουαλικό

το υπόλοιπο είναι διανοητικό.

Ωστόσο, μία χορωδία κινέζικων χάμστερ

τείνει να ακούγεται

σαν δύο ανταγωνιστικά κουδούνια

-σε ποιο να απαντήσει, ποιο να αγνοήσει...

Γι αυτό συστήνει σκέτη την αναισθησία

-η επιστροφή στο τίποτα τα γεμίζει παραισθήσεις

κι όλα τριγύρω φαντάζουν τόσο ψυχεδελικά

όσο πραγματικά είναι.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΛΕΨΥΔΡΑ

Ίσως να έμεινες μόνος για πολύ καιρό στην έρημο.

Οι μέρες γίνονταν βδομάδες και οι βδομάδες χρόνια.

Δεκαετίες εξαπλώνονταν ολόγυρα σαν κάκτοι

πλάθοντας ένα καινούργιο σύμπαν από ετερόκλητες μέριμνες

και ερμαφρόδιτες αλήθειες.

Βραχνά κοράκια σου μιλούσαν

σε γλώσσα που δεν καταλάβαινες.

Τα πυρακτωμένα θραύσματα της μέρας ξεγλιστρούσαν

μέσα από την κλεψύδρα της ζωής σου

κι έσβηναν αναπότρεπτα το αποτύπωμά σου στη γη.

Κάποτε αναποδογύρισε την κλεψύδρα σου ο χρόνος.

Όλες σου οι αλήθειες παγιδεύτηκαν μες στη σιωπή σου.

Δεν έβλαψες κανέναν -ωστόσο, ήσουν άδειος.

Ίσως να μην άγγιξες ποτέ άλλη ψυχή.

Ποτέ πραγματικά.

Αργότερα ο αέρας φύσηξε άμμο λευκή

πάνω απ' τα κόκκαλά σου

και ήταν σαν ποτέ να μην υπήρξες.

Βασιλική Δραγούνη

ΔΙΠΛΗ ΕΛΙΚΑ

Μέσα στο υπέρτατο σχέδιο της ζωής

κουβαλάμε DNA και απομεινάρια πνεύματος,

κακό δράμα, αδυναμίες και ταλέντα

που σέρνουν τον κυκλικό χορό της αιωνιότητας.

Προσπαθώντας να αποδεχθούμε τις στροφές

τρέχουμε κυνηγώντας τον ίσκιο μας

αναζητώντας άστρα στο συνθετικό σκοτάδι,

σύντομες μελωδίες στα διάκενα των θορύβων.

Διαπερνάμε με σπειροειδείς διηθήσεις το συγκεχυμένο

πιστεύοντας πως θα ευδοκιμήσουμε στη γη για πάντα

την ώρα που οι πλανήτες που σημάδεψαν τη γέννησή μας

απρόσκοπτα επιλέγουν την αντίστροφη τροχιά τους.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΔΡΑΓΟΥΝΗ
«ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ» 
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ


ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ


ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ

Κάνε ένα ταξίδι

στο απόλυτο σκοτάδι

που εκτείνεται

πέρα απ’ τη μέρα

και δεν έχει άλλο δρόμο

παρά μόνο αυτόν

που περνά από μέσα

και κανέναν άλλον ταξιδιώτη

παρά μόνο

εσένα.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΓΕΛΑΣΤΟΣ ΠΕΤΡΑ

Σωπαίνει αινιγματικά η αγέλαστος πέτρα.

Κινείται σαν σκιά πάνω απ’ τα αδιάφορα χρόνια.

Εγκαθίσταται στο αχνό φως και μόλις αναπνέει.

Δε γνωρίζει πως θρηνείς.

Δε νοιάζεται για τη δική σου απώλεια.

Δε μετρά τα χρόνια σαν πολλά ή λίγα.

Κρύβεται πίσω απ' τ' απροσπέλαστα φυλλώματα

μιας μεταμφιεσμένης ερήμου

παραλλαγμένη σε πρόσχημα διαφυγής

ή χαράσσει αθόρυβες διαδρομές

βρίσκοντας κάθε φορά

μια νέα σύγχυση να ακολουθήσει.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΟΙΗΣΗ ΝΙΚΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ

ΜΑΓΙΚΗ ΕΚΤΟΞΕΥΣΗ

Ανοίγεις τη σάρκα ενός ποιήματος

να βρεις σημάδια της ψυχής,

τα όμορφα και τα άσχημα,

τα καλά και τα κακά,

όλα όσα ευαρεστούν ή ταλανίζουν τους ανθρώπους.

Η σάρκα αυτή ευωδιάζει

Σε μεθά η εκτόξευση

μιας μυρωμένης αίσθησης,

φλέγεσαι στην πυρακτωμένη θέα της.

Όσα σημάδια είναι ορατά

τα κλείνεις στο λαβύρινθο της μνήμης σου.

Όσα δε φαίνονται

σε πλημμυρίζουν δέος και μυστήριο.

Στην άκρη μιας θάλασσας

που γέννησε ένας ωκεανός χιλιετηρίδων,

ακραίας κατάνυξης κι ερωτισμού.

Τη σάρκα αυτή την έχει ποτίσει

η βροχή της ευθυμίας,

ο άκρατος οίνος

που ευφραίνει τις καρδιές των ερωτευμένων,

το θολό νερό της λίμνης των χωρισμών,

η προδοσία ενός έναστρου ουρανού,

η ευθεία και οι καμπύλες των αδιόρατων πόθων.

Ένας κόσμος με μεγάλη έκταση

που κινείται αδιάκοπα κάτω απ’ αυτόν,

ένα ποτάμι φωτιάς που δεν ρέει προς μία κατεύθυνση,

αλλά τέμνει σε κάθε στροφή του

το δρόμο της ανθρωπότητας.

Η σάρκα αυτή δε λαβώνεται,

καθώς έχει μαγικά περάσματα και μονοπάτια

να μπήξεις του πόνου το μαχαίρι

κι η μορφή της έχει λαξευτεί 

με τους πανάγιους οικτιρμούς των αθανάτων.

Νίκος Δεληγιάννης, "Άγγελος Πολιορκητής" εκδ. Ίδμων

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ: ΜΙΑ ΑΜΦΙΔΡΟΜΗ ΣΧΕΣΗ

Η γνωστή ρήση του αρχαίου λυρικού ποιητή Σιμωνίδη του Κείου «Την μεν ζωγραφίαν ποίησιν σιωπώσαν, την δε ποίησιν ζωγραφίαν λαλούσαν», δηλαδή ότι η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλά και η ζωγραφική ποίηση που σιωπά, διατρέχει τους αιώνες και φθάνοντας μέχρι τις μέρες μας εξακολουθεί να συνοψίζει με τον τρόπο της μιαν αρχετυπική σύζευξη. Η σχέση του λόγου με την εικόνα, σχέση παραλληλίας, τομής αλλά και αντίθεσης, προκάλεσε ποικίλες συζητήσεις για την προτεραιότητα ή την κυριαρχία της κάθε πλευράς αλλά ακόμη και ποικίλες εκδοχές συνύπαρξής τους.

Περαιτέρω, η εικονιστική οντολογία της ποίησης πιστοποιεί αυτήν την αλληλεπιδρώσα σχέση ανάμεσα σε κάποτε μη διακριτά στοιχεία. Η αντίληψη ότι «η ποίηση είναι σκέψη με εικόνες» -όπου μάλιστα οι εικόνες βοηθούν στην ερμηνεία του λόγου- εξέφρασε κυρίως τη συμβολιστική σχολή, διαπέρασε ωστόσο σε μεγάλο βαθμό και το συλλογικό ασυνείδητο απλουστεύοντας την ποιητική διαδικασία. Από την άλλη, ακόμη και στη φορμαλιστική κριτική που αντιτάχθηκε σ’ αυτήν την αντίληψη, δεν λείπει ο ρόλος της εικόνας στην ποίηση που απλώς καθίσταται διαφορετικός, καθώς ιδιαίτερα η μοντερνιστική εικονοπλασία μάλλον αντίκειται παρά αναπαράγει την εικόνα της πραγματικότητας.

Με δεδομένα τη φαντασία και την πραγματικότητα οι εικόνες, ζωγραφικές και  ποιητικές μαζί, κρατούν μέχρι σήμερα  ανοιχτό τον εσωτερικό τους διάλογο. Η γλώσσα τους μπορεί κατά τις εξελίξεις των καιρών να αλλάζει,  το ζήτημα όμως παραμένει ίδιο: ο κόσμος μας και το νόημα του.

Στην ατέρμονη, περιπετειώδη περιπλάνηση του ανθρώπου προς αναζήτηση του νοήματος, ποίηση και ζωγραφική φωτίζουν διττά πλευρές της άλλης εσώτερης φύσης των πραγμάτων, υπαρκτής στον χώρο της  φαντασίας. Οι αποκαλυπτικές στιγμές που προκύπτουν  από αυτή τη διαφώτιση καταπραΰνουν την ανθρώπινη ψυχή και την συμφιλιώνουν με την ατελή αντικειμενική   πραγματικότητα. Το νοούμενο είναι ότι πέρα από την περιορισμένη όψη των φαινομένων υπάρχει ένας άλλος κόσμος, ενδόμυχος, αρμονικός, ποιητικός.

Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να περιπλανηθεί στα εσωτερικά του τοπία και να χαρεί την υψηλή αισθητική των θεμάτων τα οποία διαχέονται στο χαρτί, αναδιπλώνονται, ανάγονται σε ένα πολυσήμαντο μεταφορικό επίπεδο και μας μεταφέρουν σε χρόνους εντός και εκτός, αλλά πάντα επί τα αυτά…

Βασιλική Δραγούνη

Project created by Λίζα Γιαννούρη

Organizer Page: Σύγχρονοι Έλληνες Ποιητές

https://moderngreekpoets.blogspot.com/

ΑΝΤΙΘΕΤΙΚΟ ΜΟΤΙΒΟ

Είσαι ένα ανεξέλεγκτο αερόστατο που διαφεύγει

από ένα τσίρκο γνέφοντας αντίο.

Αγαπάς τους φθίνοντες πλανόδιους ουρανούς

της εκτυφλωτικής ανυπαρξίας.

Πρωταγωνιστείς σε ασφαλή παιδικά όνειρα

που εκτυλίσσονται σε γυάλινη οθόνη.

Γίνεσαι αντιθετικό μοτίβο του φωτός,

αγαπημένο παιχνίδι του σκότους.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ

Ένα παιδί περιπλανιέται

με γόνατα γρατσουνισμένα

στα ανερμάτιστα τοπία των ονείρων,

στο ανάστατο δάσος του νου,

στην παιδική χαρά των σκέψεων

-γεμάτη από κανόνες παιδικής ηλικίας

και αινίγματα.

Τι κρύβεται στο κέντρο;

Μία διέξοδος;

Ένα μονοπάτι χωρίς επιστροφή;

Το παιδί συνεχίζει

και με ελαφρό περπάτημα

γίνεται μέρος του τι υπάρχει.

Γίνεται ο αποσιωπημένος ήχος,

το θραύσμα του φωτός,

το διαφορετικό τέλος

στην ιστορία.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ

Φτερά χωρίς αγγέλους πλέουν σε οριζόντιο υετό

περιστρεφόμενα σε ομόκεντρους αγωνίας

που κορυφώνεται σε ανύποπτο χρόνο.

Ένα παιδί σε παρακολουθεί με έκφραση μόνιμου πόνου

φυσώντας σαπουνόφουσκες

στα περιπλανώμενα βλέφαρα του σούρουπου.

Λες στο παιδί να μην κλαίει μα εκείνο δεν σ' ακούει,

τρίβει ένα παλιό δάκρυ στα μάτια του

γυρεύοντας συμπόνια.

Είστε κι οι δυο χαμένοι σε μια σκοτεινή πόλη

που έχει κρύψει τους καθρέφτες της

-ποτέ δεν ξόρκισε τη θλίψη στη θαμπή τους αντανάκλαση.

Μην προσπαθήσεις να κατανοήσεις όλο αυτό -δεν είσαι εκεί.

Το παιδί είναι που σ' έχει ονειρευτεί.

Πες του αντίο, μέχρι την επόμενη φορά.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ

Είμαι το παιδί που δεν έμαθες ποτέ.

Μισό φτιαγμένο από όλα όσα υπονοείς για μένα,

μισό φτιαγμένο από εγωισμό.

Είμαι το μικρό κορίτσι με το αυθάδες στόμα

και τα θορυβώδη μάτια

που αρπάζουν ό,τι βλέπουν.

Φαίνομαι τόσο αθώα στο παιδικό μου φόρεμα

με τις ξανθές κυματιστές μου μπούκλες.

Αναρωτιέμαι ποια πιστεύει ο καθρέφτης μου πως είμαι.

Τόσο ανεπιτήδευτη που διστάζω να υπογράψω

το ξεθωριασμένο λεύκωμά σου με κάτι πνευματώδες

που δεν μπορείς ακόμα να διαβάσεις.

Είμαι το θυμωμένο παιδί

στην άκρη του ουράνιου τόξου,

κλεισμένο έξω από την παιδική χαρά των παιχνιδιών μου

αγκαλιάζοντας σφιχτά μια κούκλα μέχρι να πεθάνει από ασφυξία

κλείνοντας τα μάτια της με τα ακροδάχτυλά μου

καθώς απομακρύνομαι.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΕΚΤΗΜΕΝΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ

Ήμουν σ' αυτό το παιχνίδι

χρόνια τώρα.

Οι κανόνες ξεγλιστρούσαν

ανεπαίσθητα στα πόδια μου

απουσία δομημένου σεναρίου

βασισμένου στην πραγματικότητα

των εκάστοτε συνθηκών

και πολλαπλών ερμηνειών

όλων αυτών που αναμένονται

και αργότερα απαιτούνται.

Πάντα υπήρχε κάποιος λόγος

για τη λάθος κίνηση

αν και η αδράνεια φαινόταν να κερδίζει

έστω και οριακά την παρτίδα.

"Αγαπητή μου, προσπαθείς πολύ",

μου είπε καθώς έφευγα.

"Χαλάρωσε και απόλαυσε

το υπόλοιπο της διαδρομής".

Υπέθεσα πως εννοούσε τη ζωή.

Αλλά μπορεί και όχι.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ

Πάρε το μαχαίρι απ' το χέρι μου.

Είναι κοφτερό σαν καταιγίδα, σαν τον πάγο,

σαν το θυμωμένο βλέμμα μιας αλκοολικής οργής.

Κι αυτές οι κραυγές;

Αγνόησέ τες.

Όπως κάνουν όλοι.

Οι άνθρωποι συχνά προσποιούνται ότι αγνοούν τον τρόμο.

Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο

κι αυτό συμβαίνει όλη μέρα, κάθε μέρα.

Θες φιλία;

Γυρεύεις κατανόηση;

Προσμένεις το χρυσό φως;

Έλα, πάρε το μαχαίρι.

Είναι πάντα εκεί για σένα.

Και περιμένει.

Βασιλική Δραγούνη

ΠΟΙΗΣΗ ΕΛΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΜΟΥΣΤΑΚΗ

Η ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ ΜΟΥ

Βλέπω τον εαυτό μου

να αιωρείται.

Κι από κάτω η μαριονέτα του

που ο ίδιος κατασκεύασε

πετώντας σε ένα κόσμο

που δεν του ανήκει

πιστεύοντας λόγια.

Αρκούμενη σε όμορφες εικόνες.

Εικόνες ωραίες

που μυρίζουν Θεό

και Θεό δεν είχαν.

Που έλεγαν "σ' αγαπώ"

και αγαπώ δεν ήταν.

Που έλεγαν "σε αγγκαλιάζω"

κι αγγκάλη δεν είχαν.

Που έλεγαν "σε φιλώ"

και φιλί δεν είχε.

Η μαριονέτα μου είναι τώρα

στα σκουπίδια.

Αυτήν αγγκάλιαζαν.

Αυτήν φιλούσαν.

Αυτή! Αυτή! Αυτή!

Αυτή ήταν το θύμα.

Κι εγώ από δω

τη χάρτινή μου μαριονέτα κοιτώ

που αντί μυαλό είχε αίμα.

Τίποτα ζωντανό πια.

Τίποτα αληθινό.

Ο εαυτός μου δίχως μαριονέτα

εμπρός στη θάλασσα βογκά.

Θωρεί το αίμα που απλώνει

και φτιάχνει σχήμα μες στο νερό

που σιγά-σιγά χάνεται...

Όπως κάθε τι κάλπικο...

Έλενα Μαυρομουστάκη, «Ακριβή μου Μνήμη» 
Εκδόσεις «Επύλλιον-Πνοές λόγου και τέχνης», 2018

ΟΝΟΜΑΣΕ ΤΟ ΣΟΥΒΕΝΙΡ

Κάνε ένα ταξίδι μέσα στο μυστήριο

που σπινθηρίζει αόριστα.

Είναι αρκετά αληθινό

για να περπατήσει στο πλευρό σου σαν μια όμορφη γυναίκα.

Είναι αρκετά ανεκτικό

για να συγχωρήσει κάθε ιδιομορφία σου.

Είναι αρκετά πιστό

για να θελήσει να γίνει μέρος οποιασδήποτε άλλης σκιάς.

Θα γλιστρήσει το χέρι γύρω από τη μέση σου

και θα περπατήσει αρμονικά μαζί σου.

Ονόμασέ το νοσταλγία.

Θα σε αγαπήσει.

Ονόμασέ το σουβενίρ.

Θα 'ναι το μόνο που θα πρέπει να θυμάσαι.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΝΘΥΜΙΑ ΑΚΡΙΒΑ

Φτιάχνουν τον κόσμο όλο στα μέτρα τους

παλεύοντας με φτυάρια και τσεκούρια

για την καταπολέμηση της άγριας φωτιάς

καταπατούν τα θέλω τους με το "έτσι πρέπει"

χαράζοντας χαμόγελα στη πέτρα

με χειροποίητα εργαλεία

κρατούν το σήμερα σε απόσταση ασφαλείας

ξηλώνοντας με άοκνα δάχτυλα

τους τοίχους των παλιών ημερών

και δίνουν ζωή στο έμφυτο όνειρο

προσφέροντας ενθύμια ακριβά

τους εαυτούς τους.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ

Του ζήτησε οδηγίες -είχε χαθεί στο δρόμο.

Μονάχα μερικές διασκορπισμένες λέξεις

σαν εγκαταλειμμένα κομμάτια του εαυτού

που δεν μπορούσε να χωρέσει στο φορτίο της.

Εκτός ισορροπίας το σακίδιο

φαινόταν να την σπρώχνει

πίσω από ετοιμοπαράδοτα αισθήματα
και αλλοπρόσαλλες μνήμες.

        

Εκείνος ταξίδευε ελαφρά, με μια βαλίτσα μόνο

καθώς και μια σακούλα απορριμμάτων

-απορρίψεις ευκαιριακών και μόνιμων συνοδοιπόρων

που δεν ήθελαν να μεταφέρουν έξω:

ληγμένες συσκευασίες, φαντεζί περιτυλίγματα,

σελοφάν που έλαμπαν σαν γυαλί σε γρανίτη.

                

Γνώριζε καλά τι σημαίνει εκτός τόπου

κι εκείνη ήταν εκτός τόπου.

Μαζεύοντας τα απομεινάρια του εαυτού  

που κουβαλούσε κάποτε

-ξεστρατισμένου από φράσεις περιπλανώμενων ηρώων,

βουτηγμένου στο χάος φευγαλέων εραστών-

την παρακολουθούσε να εξαφανίζεται με βήμα αβέβαιο

μέσα στο εύρος των νυχτερινών ωρών.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

Αποτυγχάνει τόσο γρήγορα

μα αυτό είναι κάτι που θα συζητήσει

κάποια άλλη στιγμή.

Τώρα δεν έχει χρόνο

παρά μόνο για δουλειές που δεν θέλει να κάνει

αλλά πρέπει.

Τώρα αγχώνεται επαρκώς διαρκώς

ισορροπώντας πάνω σ' ένα ηλεκτρικό καλώδιο

με ένα μόνιμο μοτίβο σύγχυσης στο πρόσωπο.

Η ζωή του επισφαλής,

τα χέρια του βαριά

και αυτή η συνθήκη μάλλον

τον χαρακτηρίζει βαθύτατα.

Αν πέσει, χάνεται για πάντα

στην προσφιλή παρακμή της αδράνειας,

στη δυσπιστία της προσδοκίας,

στην ακαταλληλότητα.

Μπορεί να το κάνει άραγε;

Επιχειρεί ένα βήμα ακόμη και αισθάνεται

τη βαρύτητα της προσπάθειας,

το απρόσφορο της απόπειρας,

τη σύγκρουση των ικανοτήτων του,

τη σύγχυση του ενός ποδιού

μπροστά από το άλλο.

Έλα, μπορείς.

Είναι τόσο απλό.

Βασιλική Δραγούνη