ΚΛΕΨΥΔΡΑ

Ίσως να έμεινες μόνος για πολύ καιρό στην έρημο.

Οι μέρες γίνονταν βδομάδες και οι βδομάδες χρόνια.

Δεκαετίες εξαπλώνονταν ολόγυρα σαν κάκτοι

πλάθοντας ένα καινούργιο σύμπαν από ετερόκλητες μέριμνες

και ερμαφρόδιτες αλήθειες.

Βραχνά κοράκια σου μιλούσαν

σε γλώσσα που δεν καταλάβαινες.

Τα πυρακτωμένα θραύσματα της μέρας ξεγλιστρούσαν

μέσα από την κλεψύδρα της ζωής σου

κι έσβηναν αναπότρεπτα το αποτύπωμά σου στη γη.

Κάποτε αναποδογύρισε την κλεψύδρα σου ο χρόνος.

Όλες σου οι αλήθειες παγιδεύτηκαν μες στη σιωπή σου.

Δεν έβλαψες κανέναν -ωστόσο, ήσουν άδειος.

Ίσως να μην άγγιξες ποτέ άλλη ψυχή.

Ποτέ πραγματικά.

Αργότερα ο αέρας φύσηξε άμμο λευκή

πάνω απ' τα κόκκαλά σου

και ήταν σαν ποτέ να μην υπήρξες.

Βασιλική Δραγούνη