ΠΟΙΗΣΗ ΕΛΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΜΟΥΣΤΑΚΗ

Η ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ ΜΟΥ

Βλέπω τον εαυτό μου

να αιωρείται.

Κι από κάτω η μαριονέτα του

που ο ίδιος κατασκεύασε

πετώντας σε ένα κόσμο

που δεν του ανήκει

πιστεύοντας λόγια.

Αρκούμενη σε όμορφες εικόνες.

Εικόνες ωραίες

που μυρίζουν Θεό

και Θεό δεν είχαν.

Που έλεγαν "σ' αγαπώ"

και αγαπώ δεν ήταν.

Που έλεγαν "σε αγγκαλιάζω"

κι αγγκάλη δεν είχαν.

Που έλεγαν "σε φιλώ"

και φιλί δεν είχε.

Η μαριονέτα μου είναι τώρα

στα σκουπίδια.

Αυτήν αγγκάλιαζαν.

Αυτήν φιλούσαν.

Αυτή! Αυτή! Αυτή!

Αυτή ήταν το θύμα.

Κι εγώ από δω

τη χάρτινή μου μαριονέτα κοιτώ

που αντί μυαλό είχε αίμα.

Τίποτα ζωντανό πια.

Τίποτα αληθινό.

Ο εαυτός μου δίχως μαριονέτα

εμπρός στη θάλασσα βογκά.

Θωρεί το αίμα που απλώνει

και φτιάχνει σχήμα μες στο νερό

που σιγά-σιγά χάνεται...

Όπως κάθε τι κάλπικο...

Έλενα Μαυρομουστάκη, «Ακριβή μου Μνήμη» 
Εκδόσεις «Επύλλιον-Πνοές λόγου και τέχνης», 2018