POETRY IN SIDE | INTERACTION OF ARTS
ΠΟΙΗΣΗ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Ι.Ε. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
VIGIL
Είναι νύχτα έξω,
μα πιο πολύ μέσα.
Έχω πάψει να κυκλοφορώ τη μέρα,
το τρομακτικό είναι πως κυκλοφορώ περισσότερο από πριν,
insomnia,
αλήθεια και ψέμα ένα.
Νιώθω σαν τον Truman, σε ένα πιο περίπλοκο προσωπικό τηλεοπτικό show,
εγκλωβισμένος στον λαβύρινθο της εικόνας, που αρέσκονται να αντικατοπτρίζουν οι κόρες των άλλων.
Μάτια πρησμένα αν και ακόμα μικρά.
Δάκρυα δεν πέφτουν πια,
ούτε και αστέρια,
έτσι δεν περνά από το κεφάλι μου αν έχω κάτι να ευχηθώ.
Πεθαίνω και ανασταίνομαι ατέρμονα μέσα σε ολιγόλεπτες σκέψεις.
Πέφτω από τον πέμπτο κάποιου πλούσιου σπιτιού με όμορφη βεράντα.
Τι να το κάνεις και αυτό μια ακόμη φυλακή,
ίδια με την επιθυμία, ίδια με το κορμί,
4 τοίχοι, 5 αισθήσεις,
με κυρίαρχο τον φόβο.
Τρέχει ο χρόνος, αυτή η άχρηστη εφεύρεση,
μαζί με όλα τα άχρηστα αντικείμενα που φορτώσαμε τις ζωές μας,
σε ένα παιχνίδι που δεν είχε εξ αρχής νόημα για τους παίκτες του, ο Θεός αποφάσισε να το βγάλει στην αγορά
και όντως αγοράστηκε, από κάποια αδίστακτα καθίκια που πιστεύουν μονάχα στην ύλη,
σε εκείνη που ανήκουμε όλοι μας πια.
Αντικείμενα των αντικειμένων μας,
κουρασμένοι από την ώρα που ξυπνάμε.
Μα είναι ο ύπνος που φταίει σε αυτό, ο απών πλέον κάθε νύχτα.
Δεν αναπληρώνεται ο νυχτερινός ύπνος, έτσι λένε οι γιατροί
οι επιπτώσεις, κόπωση σωματική κ πνευματική, απόκτηση περίσσιου βάρους και άλλες.
Δεν μας είπαν όμως τις επιπτώσεις όταν δεν αναπληρώνονται οι χαμένες στιγμές, τα χαμόγελα, οι κουβέντες,
που εξατμίζονται μαζί με τον καπνό του πρώτου τσιγάρου και τον πρωινό καφέ πριν την δουλειά στο γραφείο.
Πόση αγάπη κρύβεται στα αμέτρητα,
''Άντε ***** θέλω να κοιμηθώ λίγο ακόμα!''
''Στο διάλο πια για δουλειά!''
''***** την ζωή μου πότε πήγε 9 παρά 10;''
Δουλειά, κάθε μέρα.
Δουλειά, δουλεία,
εργασία, έργο,
μεγάλες διαφορές, μικρές λέξεις,
σαν αυτές που περνούν χαμηλά στην οθόνη σου,
στο δελτίο ειδήσεων, είτε σε κάποιο διαφημιστικό σποτ.
Αποκρύφτηκε η αλήθεια,
τα κατάφεραν.
Ποιο το νόημα δεν κατάλαβα ποτέ,
όλοι κρύβονται,
αφού τα ξέρουμε όλοι.
Ε, πρέπει να είσαι ή πλούσιος ή ηλίθιος,
αφού όλοι παρασιτούμε,
είμαστε παράσιτα ο ένας στην ζωή του άλλου,
πάμε για λίγο, τρώμε όσο περισσότερο μπορούμε από το πιάτο του και φεύγουμε.
Ξέρω ότι οι πολιτικοί τρώνε λεφτά.
Μόνο ένας ηλίθιος πιστεύει πως ένας άνθρωπος που δεν τον ελέγχει ο νόμος, γιατί αυτός ο ίδιος είναι ο νόμος, δεν θα κλέψει,
πρέπει να έχεις τεράστιες εμμονές για να μην κλέψεις, αν γνωρίζεις πως δεν θα τιμωρηθείς.
Όλοι παρασιτούμε,
*****
Μιλώντας πρώτα για τους νεκρούς αδηφάγους χοίρους και μετά για τα καρ***** τα ανίψια.
*****
Αυτή την στιγμή τρώω γιατί κάποιο παιδί πεθαίνει,
τρώω το φαί ενός παιδιού που πεθαίνει από έναν ανεξήγητο λιμό,
αυτή την στιγμή τρώω το πτώμα ενός παιδιού.
Και ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο;
Ότι δεν έχω χορτάσει.
Το σκέφτηκες αυτό ποτέ βρε παλιο*****?
Ξεράδια ξέρεις.
Αν έχω μάθει κάτι είναι πως τίποτα δεν έχω μάθει,
''Αν έχω μάθει κάτι είναι πως σε ταλαιπώρησα πάρα πολύ εαυτέ μου''.
Κάθε φορά τα ίδια,
έρωτες, επιτυχίες, αποτυχίες,
σε κάθε κηδεία τα ίδια,
δεν το περίμενα,
κακώς.
Το παράθυρο μου είναι ανοιχτό, από τα λίγα στους χαμηλούς ορόφους, σε μία πόλη σαν την δική μας,
έχω ανοιχτό και το φως, ακόμα και οι γονείς μου με έβριζαν για αυτό.
Αγαπώ τους κλέφτες, τους παράνομους, όπως τους λέει ο κόσμος.
Ο μόνος παράνομος είναι ο νόμος, διότι δεν μπορεί να θεωρηθεί παράνομος
και όταν αυτό συμβεί θα είναι για μία καινούργια ανομία κάποιου ανθρώπου του νόμου.
Γίνε παράνομος και έλα να με βρεις,
πήδα, στον πρώτο είμαι θα φτάσεις.
Μένω στην πιο κεντρική οδό της πόλης, εκεί που οδηγεί ο δρόμος που περνά μπροστά από το σπίτι σου.
Μη χτυπήσεις κουδούνι,
οι περισσότεροι κοιμισμένοι θυμώνουν πολύ αν κάτι τους ταράξει τον ύπνο.
Πήδα στο μπαλκόνι, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς
και αν όλοι έχουν αποκοιμηθεί εγώ θα σε περιμένω.
Έλα αργά την νύχτα.
μα πιο πολύ μέσα.
Έχω πάψει να κυκλοφορώ τη μέρα,
το τρομακτικό είναι πως κυκλοφορώ περισσότερο από πριν,
insomnia,
αλήθεια και ψέμα ένα.
Νιώθω σαν τον Truman, σε ένα πιο περίπλοκο προσωπικό τηλεοπτικό show,
εγκλωβισμένος στον λαβύρινθο της εικόνας, που αρέσκονται να αντικατοπτρίζουν οι κόρες των άλλων.
Μάτια πρησμένα αν και ακόμα μικρά.
Δάκρυα δεν πέφτουν πια,
ούτε και αστέρια,
έτσι δεν περνά από το κεφάλι μου αν έχω κάτι να ευχηθώ.
Πεθαίνω και ανασταίνομαι ατέρμονα μέσα σε ολιγόλεπτες σκέψεις.
Πέφτω από τον πέμπτο κάποιου πλούσιου σπιτιού με όμορφη βεράντα.
Τι να το κάνεις και αυτό μια ακόμη φυλακή,
ίδια με την επιθυμία, ίδια με το κορμί,
4 τοίχοι, 5 αισθήσεις,
με κυρίαρχο τον φόβο.
Τρέχει ο χρόνος, αυτή η άχρηστη εφεύρεση,
μαζί με όλα τα άχρηστα αντικείμενα που φορτώσαμε τις ζωές μας,
σε ένα παιχνίδι που δεν είχε εξ αρχής νόημα για τους παίκτες του, ο Θεός αποφάσισε να το βγάλει στην αγορά
και όντως αγοράστηκε, από κάποια αδίστακτα καθίκια που πιστεύουν μονάχα στην ύλη,
σε εκείνη που ανήκουμε όλοι μας πια.
Αντικείμενα των αντικειμένων μας,
κουρασμένοι από την ώρα που ξυπνάμε.
Μα είναι ο ύπνος που φταίει σε αυτό, ο απών πλέον κάθε νύχτα.
Δεν αναπληρώνεται ο νυχτερινός ύπνος, έτσι λένε οι γιατροί
οι επιπτώσεις, κόπωση σωματική κ πνευματική, απόκτηση περίσσιου βάρους και άλλες.
Δεν μας είπαν όμως τις επιπτώσεις όταν δεν αναπληρώνονται οι χαμένες στιγμές, τα χαμόγελα, οι κουβέντες,
που εξατμίζονται μαζί με τον καπνό του πρώτου τσιγάρου και τον πρωινό καφέ πριν την δουλειά στο γραφείο.
Πόση αγάπη κρύβεται στα αμέτρητα,
''Άντε ***** θέλω να κοιμηθώ λίγο ακόμα!''
''Στο διάλο πια για δουλειά!''
''***** την ζωή μου πότε πήγε 9 παρά 10;''
Δουλειά, κάθε μέρα.
Δουλειά, δουλεία,
εργασία, έργο,
μεγάλες διαφορές, μικρές λέξεις,
σαν αυτές που περνούν χαμηλά στην οθόνη σου,
στο δελτίο ειδήσεων, είτε σε κάποιο διαφημιστικό σποτ.
Αποκρύφτηκε η αλήθεια,
τα κατάφεραν.
Ποιο το νόημα δεν κατάλαβα ποτέ,
όλοι κρύβονται,
αφού τα ξέρουμε όλοι.
Ε, πρέπει να είσαι ή πλούσιος ή ηλίθιος,
αφού όλοι παρασιτούμε,
είμαστε παράσιτα ο ένας στην ζωή του άλλου,
πάμε για λίγο, τρώμε όσο περισσότερο μπορούμε από το πιάτο του και φεύγουμε.
Ξέρω ότι οι πολιτικοί τρώνε λεφτά.
Μόνο ένας ηλίθιος πιστεύει πως ένας άνθρωπος που δεν τον ελέγχει ο νόμος, γιατί αυτός ο ίδιος είναι ο νόμος, δεν θα κλέψει,
πρέπει να έχεις τεράστιες εμμονές για να μην κλέψεις, αν γνωρίζεις πως δεν θα τιμωρηθείς.
Όλοι παρασιτούμε,
*****
Μιλώντας πρώτα για τους νεκρούς αδηφάγους χοίρους και μετά για τα καρ***** τα ανίψια.
*****
Αυτή την στιγμή τρώω γιατί κάποιο παιδί πεθαίνει,
τρώω το φαί ενός παιδιού που πεθαίνει από έναν ανεξήγητο λιμό,
αυτή την στιγμή τρώω το πτώμα ενός παιδιού.
Και ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο;
Ότι δεν έχω χορτάσει.
Το σκέφτηκες αυτό ποτέ βρε παλιο*****?
Ξεράδια ξέρεις.
Αν έχω μάθει κάτι είναι πως τίποτα δεν έχω μάθει,
''Αν έχω μάθει κάτι είναι πως σε ταλαιπώρησα πάρα πολύ εαυτέ μου''.
Κάθε φορά τα ίδια,
έρωτες, επιτυχίες, αποτυχίες,
σε κάθε κηδεία τα ίδια,
δεν το περίμενα,
κακώς.
Το παράθυρο μου είναι ανοιχτό, από τα λίγα στους χαμηλούς ορόφους, σε μία πόλη σαν την δική μας,
έχω ανοιχτό και το φως, ακόμα και οι γονείς μου με έβριζαν για αυτό.
Αγαπώ τους κλέφτες, τους παράνομους, όπως τους λέει ο κόσμος.
Ο μόνος παράνομος είναι ο νόμος, διότι δεν μπορεί να θεωρηθεί παράνομος
και όταν αυτό συμβεί θα είναι για μία καινούργια ανομία κάποιου ανθρώπου του νόμου.
Γίνε παράνομος και έλα να με βρεις,
πήδα, στον πρώτο είμαι θα φτάσεις.
Μένω στην πιο κεντρική οδό της πόλης, εκεί που οδηγεί ο δρόμος που περνά μπροστά από το σπίτι σου.
Μη χτυπήσεις κουδούνι,
οι περισσότεροι κοιμισμένοι θυμώνουν πολύ αν κάτι τους ταράξει τον ύπνο.
Πήδα στο μπαλκόνι, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς
και αν όλοι έχουν αποκοιμηθεί εγώ θα σε περιμένω.
Έλα αργά την νύχτα.
Poetry: Panagiotis Vasileiou
Artistic Ιnspiration by Video called " Vigil "
https://www.youtube.com/watch?v=zxYcx7MDqk
https://www.youtube.com/channel/UC6IEjP5U_ecFlRc66MvrOjw
Written and Directed by: Panagiotis Vasiliou
D.O.P: Constantinos Kilaris
Editing: Constantinos Kilaris
Sound Design: Giannis Andritsopoulos
Artistic Ιnspiration by Video called " Vigil "
https://www.youtube.com/watch?v=zxYcx7MDqk
https://www.youtube.com/channel/UC6IEjP5U_ecFlRc66MvrOjw
Written and Directed by: Panagiotis Vasiliou
D.O.P: Constantinos Kilaris
Editing: Constantinos Kilaris
Sound Design: Giannis Andritsopoulos
Εικαστική Απόδοση: Λίζα Γιαννούρη
(Τρίπτυχο:
Acrylic on Canvas - Digital Decoupage - 30x40cm/30x40cm/30x40cm)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.