ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΥΜΒΑΤΟ
Β' Βραβείο Διηγήματος 15ου Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού ΙΔΕΟΠΝΟΟΝ
Οι αστυνομικοί αρνήθηκαν να δηλώσουν την αποστολή τους στην γραμματέα του Claude Lemaitre. Τώρα στέκονταν αγέρωχοι με τις μπλε στολές τους στο
γραφείο του, στον τελευταίο όροφο του Château Blanc, κοιτώντας τον με δυσπιστία. Ο νεότερος, ψηλότερος
αξιωματικός ήταν αρκετά νευρικός, το δεξί του χέρι άγγιζε συνέχεια την άκρη του
μαύρου αυτόματου που κρεμόταν από την εσωτερική θήκη της ζώνης του.
Ο Claude έβρισε κάτω απ' την ανάσα του. Το τελευταίο
πράγμα που χρειαζόταν ήταν μια επίσκεψη από έναν δόκιμο αστυνομικό με κακές προθέσεις.
«Ο κύριος Claude Lemaitre;» τον ρώτησε ο αστυνομικός.
«Σωστά, κύριε. Καλή σας ημέρα καταρχάς. Πείτε μου, πώς μπορώ να βοηθήσω
τους εκπροσώπους του νόμου σήμερα;»
«Λυπάμαι κύριε Lemaitre, αλλά θα πρέπει να έρθετε μαζί μας μέχρι τον εισαγγελέα Lazare».
«Τώρα αμέσως; Είμαι πολύ απασχολημένος, πρόκειται για κάτι που δεν μπορεί
να περιμένει;»
Ο νευρικός βραχίονας του νεαρού αστυνομικού συσπάστηκε ξανά, καθώς
ελεγχόταν με δυσκολία. Φαινόταν σαν να ανυπομονούσε για σκοπευτική εξάσκηση.
«Όχι, κύριε, λυπάμαι αλλά δεν μπορεί», είπε ο μεγαλύτερος. «Ο εισαγγελέας
θα πρέπει να σας δει αμέσως». Ο άνδρας φαινόταν γύρω στα σαράντα και η έκφρασή
του ήταν απολογητική. Χωρίς αμφιβολία, είχε κάνει την βασική του εκπαίδευση τις
μέρες εκείνες που οι αστυνομικοί, εκτός των άλλων, διδάσκονταν και τρόπους.
Δεν μπορούσε να του εξηγήσει ακριβώς περί τίνος επρόκειτο, αλλά αυτό ήταν
φυσιολογικό στη Γαλλία, όπου οι δικαστικοί ανακριτές επιθυμούν να ξεκινήσουν την
ερευνητική διαδικασία από το μηδέν, στέλνοντας όμως συνήθως δικαστικούς επιμελητές
για να κάνουν την χαμαλοδουλειά και όχι μέλη των ενόπλων δυνάμεων. Ο Claude αναρωτήθηκε τι είδους πρόβλημα ήταν αυτό που απαιτούσε
τέτοια μεταχείριση.
Το γραφείο του εισαγγελέα Lazare ήταν ευχάριστο, διακοσμημένο σε στιλ μπαρόκ, με ένα
μεγάλο παράθυρο με θέα στον τετραγωνικό κεντρικό κήπο ενός αξιοπρεπούς
ναπολεονικού κτιρίου. Ήταν ένας ψαρομάλλης άνδρας ώριμης ηλικίας, με τσαλακωμένο
ανθρακί κοστούμι και μύτη λαγωνικού. Όταν σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε, πίσω
από το δρύινο γραφείο του με την δερμάτινη επένδυση, το βλέμμα της έκπληξης ήταν
λιγότερο προφανές από εκείνο των δύο αστυνομικών, αλλά ο Claude πρόλαβε και το παρατήρησε. Τι στην οργή ήθελαν όλοι από
εκείνον;
«Κύριε Lazare» είπε
ο μεγαλύτερος στην ηλικία αστυνομικός, «Είναι ο Claude Lemaitre. Ήρθε οικειοθελώς, κατόπιν του αιτήματός σας». Ήταν σίγουρα ένας εύσχημος τρόπος να πει στον εισαγγελέα ότι δεν ήταν
απαραίτητο να τον συλλάβει.
Τώρα ο Claude άρχισε
να ανησυχεί πραγματικά. Αν ήταν διατεθειμένοι να τον συλλάβουν, θα έπρεπε στην
καλύτερη περίπτωση να είχε κριθεί ως δυνητικά εχθρικός μάρτυρας, δεδομένου
μάλιστα ότι ο δικαστής είχε στείλει αστυνομικούς σαν να επρόκειτο για κάποιο
σοβαρό έγκλημα. Όμως, από όσο μπορούσε να θυμηθεί, δεν ήταν ένοχος ούτε καν για
παράνομη στάθμευση εδώ και κάτι μήνες.
«Μπορώ να δω την ταυτότητά σας, κύριε Lemaitre;» τον ρώτησε ο Lazare.
Έβγαλε το πλαστικό δελτίο από το πορτοφόλι του και του το έδωσε. Δεν του
άρεσε η επίσημη φωτογραφία της ταυτότητας -σε ποιον αρέσει άλλωστε;- αλλά του
έμοιαζε αρκετά και ο Lazare έγνεψε καταφατικά όταν την κοίταξε. Τον κάλεσε να καθίσει στην καρέκλα
απέναντί του.
Ο εισαγγελέας μπήκε κατευθείαν στο θέμα. «Κύριε Lemaitre, γνωρίζω ότι έχετε πραγματοποιήσει έναν αριθμό
χειρουργικών επεμβάσεων για να αντικαταστήσετε μέλη του σώματός σας με τεχνητές
προσθήκες».
«Ορθόν», επιβεβαίωσε ο Claude.
«Θα μπορούσα να καλέσω γιατρό και να του ζητήσω να σας υποβάλλει σε μια
σειρά εξειδικευμένων εξετάσεων», συνέχισε, «αλλά θα εξοικονομήσουμε αρκετό χρόνο
αν προτίθεστε να μου πείτε από μόνος σας κάποια πράγματα όπως, κατά προσέγγιση,
το τεχνητό ποσοστό του σώματός σας».
«Κανένα πρόβλημα, κύριε Lazare. Το θέμα είναι ότι μετά τις απαραίτητες χειρουργικές
αντικαταστάσεις και μερικές προαιρετικές πρόσθετες επιλογές, το σώμα μου είναι
πλέον εντελώς τεχνητό. Δεδομένου ότι δεν ήταν δυνατόν να διακρίνουμε τη διαφορά
εξωτερικά, μετά από ένα ορισμένο επίπεδο υποκατάστασης, δεν είχε νόημα πλέον να
διατηρηθούν ορισμένα οργανικά μέρη απλά και μόνο για να υπάρχουν».
«Καταλαβαίνω. Είστε πολύ πλούσιος, έτσι δεν είναι, κύριε Lemaitre;»
«Ήμουν πολύ τυχερός, ναι».
«Στην πραγματικότητα είστε κάτοχος του πρώτου ανδροειδούς που
κατασκευάσθηκε ως το τέλειο αντίγραφο ενός ανθρώπου. Ήταν ειδικά σχεδιασμένο
για να παράγει γενετικά συμβατά ανταλλακτικά για το σώμα σας;»
«Ακριβώς».
«Θα μπορούσατε να μου εξηγήσετε τι συμβαίνει σε ένα ελαττωματικό όργανο του
σώματος όταν έχει ήδη αφαιρεθεί από εσάς και αντικατασταθεί από ένα παρόμοιο
τεχνητό;»
«Βεβαίως, μεταμοσχεύεται στο ανδροειδές, όπου και μπορεί να αποκατασταθεί
με ασφάλεια ώστε να είναι πλήρως λειτουργικό. Δεν έχω κανένα θέμα με την επανορθωτική
επέμβαση, ενόσω τα όργανα είναι συμβατά μέρη του δικού μου σώματος».
«Ίσως και γιατί αν θα αφήνατε το ανδροειδές λειψό, σε σύντομο χρονικό
διάστημα θα αχρηστευόταν;»
«Ναι, προφανώς».
«Μάλιστα. Και προτού υποβληθείτε στη μεταμόσχευση ολόκληρου του κεφαλιού
σας, υποθέτω ότι φροντίσατε να αποκτήσετε ένα ηλεκτρονικό αντίγραφο των
οργανικών προτύπων εγκεφάλου που εισήχθησαν στον εγκέφαλο του ανδροειδούς;»
«Φυσικά, μια διαδικασία που ολοκληρώθηκε το τελευταίο δευτερόλεπτο πριν από
την επέμβαση. Διαφορετικά, δεν θα έπρεπε να συνεχίσω να είμαι εγώ, έτσι δεν
είναι;»
«Αρκετά». Ο εισαγγελέας έγνεψε στον ανώτερο αστυνομικό, ο οποίος άνοιξε τη
διπλανή πόρτα.
«Κύριε, περάστε παρακαλώ», είπε.
Ο Claude έμεινε άφωνος από το σοκ. Το ανδροειδές του μπήκε στο
δωμάτιο. Γύρισε και τον κοίταξε με ένα παγερό χαμόγελο.
«Βλέπετε, κύριε Lazare, ακριβώς ό,τι σας είπα. Αυτό το πράγμα προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο όλης
μου της ζωής. Αυτό το μηχανικό τέρας στην πραγματικότητα νομίζει ότι είναι
εγώ».
Βασιλική Δραγούνη
