WRITERS CAPITAL INTERNATIONAL FOUNDATION
ON INTERNATIONAL POETRY DAY
"On
International Poetry Day 2021, 42 eminent poets united their verses on the
theme Bridging Cultures - Uniting Nations, making this celebration meaningful
and unforgettable!
We
are thankful for their commitment to the cause of humanity!
Kudos
to the poets and the host Irene Doura-Kavadia!"
Team
Writers Capital Foundation
ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΡΡΙΜΜΕΝΑ
Η αυτοκαταστροφή είναι
άρρωστη στην τέχνη.
Τίποτε περισσότερο από
ένα άδειο κέλυφος,
από ένα προϊόν κενών
δρόμων και κακών επιλογών.
Οι θεατές επαινούν την
απάθεια του χρόνου.
Οι ανόητοι λατρεύουν
εκεί όπου άλλοι
παραμένουν σιωπηλοί.
Ο καθρέφτης αψηφά την
αντίληψη.
Ο ρεαλισμός συγχωρεί
το ασυγχώρητο.
Βασιλική Δραγούνη
ΠΡΟΣ ΕΝΟΙΚΙΑΣΗ
Για άλλη μια φορά συσκεύασε τη θλίψη του
σε μια κουρασμένη βαλίτσα
πάνω από το βρεγμένο πεζοδρόμιο.
Λέει στη θλίψη να είναι υπομονετική,
υπάρχει ένα δωμάτιο προς ενοικίαση.
Θα την αφήσει δίπλα στο παράθυρο
να μοιραστεί μαζί του
την επόμενη εμπειρία.
Βασιλική Δραγούνη
Artwork: Rene
Magritte "The month of the grape harvest", Brussels, 1959
SHORT STORY WEEK
ΕΜΜΟΝΗ
Κάθε μέρα τον παρακολουθούσε να φεύγει από το σπίτι του
για τη δουλειά του. Η ανυπομονησία της να τον δει την ξυπνούσε από νωρίς κάθε
πρωί. Δεν είχε καμία ανάγκη να ξυπνάει από τις 6:45 πμ σαν να είχε κάπου να
πάει. Ξυπνούσε για εκείνον.
Τον παρατηρούσε εξονυχιστικά, καταγράφοντας την κάθε του
κίνηση. Είχε προσέξει πως τα ρούχα του ήταν σχεδόν πάντα άτσαλα φορεμένα και
πως όταν έμπαινε στο αυτοκίνητο έπρεπε να τακτοποιήσει τη γραβάτα του ή να
διπλώσει καλύτερα το πουκάμισο μέσα στο παντελόνι του. Τα επιδέξια χέρια του
δούλευαν γρήγορα και της άρεσε να φαντάζεται να την αγγίζουν.
Μερικές φορές αναρωτιόταν τι θα γινόταν αν έβγαινε έξω
και του μίλαγε, λέγοντάς του ίσως πόσο εθιστικό είχε γίνει για εκείνη να τον
παρακολουθεί κάθε πρωί, αλλά ήξερε ότι αυτό μπορεί και να ακουγόταν παρανοϊκό,
γι' αυτό προτίμησε να παραμείνει σιωπηλή και να τον κοιτάζει μόνο από μακριά.
Μπήκε βιαστικά στο αυτοκίνητό του, προσάρμοσε τον
καθρέφτη και το κάθισμα -το έκανε κάθε φορά, γιατί η γυναίκα του το έπαιρνε
σχεδόν κάθε απόγευμα για να πάει για ψώνια ή στο γυμναστήριο- έβαλε τη ζώνη και
ξεκίνησε. Τον αποχαιρέτησε και του ευχήθηκε μια ευχάριστη μέρα στη δουλειά. Το
μεσημέρι θα ήταν ξανά στη θέση της για να τον παρακολουθήσει να επιστρέφει και
να φανταστεί τον εαυτό της να χαϊδεύει τα κουρασμένα πόδια του.
Βασιλική
Δραγούνη
SHORT STORY WEEK
ΕΣΥ
ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟΥΣ ΚΛΟΟΥΝ;
Όλοι φροντίζουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας από τους λύκους
με τη στολή του προβάτου που κυκλοφορούν στις παμπ -με χακί δηλαδή αθλητικό
παντελόνι και με πόλο t-shirt, ρούχα που φορούν συνήθως για να εντυπωσιάσουν τα
κορίτσια- δεν έχουμε όμως ιδέα πώς να προφυλαχτούμε από τους λύκους με τη στολή
του κλόουν που κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσά μας.
Πιστεύουμε πως είναι πραγματικοί κλόουν.
"Κοίτα, ένας κλόουν", παρατηρούμε ειρωνικά στη
θέα κάποιου απ' αυτούς.
Βέβαια υπάρχουν μερικοί που φοβούνται ακόμα και τους
κλόουν γιατί, όπως κάποιος εύστοχα παρατήρησε, "πιστεύω πως αποτελούν μια θλιβερή
καρικατούρα του αναπόφευκτου του θανάτου που με τρομάζει και χρειάζομαι μια
σύνδεση, έστω και φευγαλέα, προκειμένου να τα βγάλω πέρα με τη σκληρή
πραγματικότητα κλπ, κλπ..."
Είναι γεγονός ότι μερικές φορές μπορεί να γινόμαστε
υπερβολικοί στην προσπάθειά μας να κρατήσουμε το κακό μακριά από την πόρτα του
σπιτιού μας.
Τώρα, ένας λύκος φυσικά και είναι κινούμενος κίνδυνος,
αλλά ένας λύκος με στολή κλόουν είναι κάτι άλλο. Τον είδαμε μια μέρα να
περιφέρεται έξω από ένα σχολείο, κάτι που θα έπρεπε να μας είχε χτυπήσει
καμπανάκι πως πρόκειται για λύκο, αλλά αυτός αμέσως άρχισε να βγάζει από το
καπέλο του περιστέρια, να μετατρέπει σκουπίδια σε κανίς και να κάνει κάθε λογής
ταχυδακτυλουργικά. Και κάπως έτσι τη γλίτωσε για πολλοστή φορά.
"Οι κλόουν με τρομάζουν μέχρι θανάτου", μουρμούρισα.
"Αυτό ονομάζεται κλοουνοφοβία", είπε ένα
καλοντυμένο πρόβατο με λυκίσιο χαμόγελο και λοξό βλέμμα, φτιάχνοντας το γιακά
του πόλο t-shirt του. "Τι θα 'λεγες να σε κεράσω ένα ποτό;"
Βασιλική
Δραγούνη
SHORT STORY WEEK
ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΟΝΕΙΡΑ
Ήταν έξυπνος ο πωλητής ονείρων κι αυτό ήταν ένα από τα
πρώτα πράγματα που παρατηρούσε κανείς σ' εκείνον. Όσοι άκουγαν τη φωνή του
έπεφταν σε ένα γοητευτικό ξόρκι. Μερικές φορές αργότερα, δεν μπορούσαν καν να
θυμηθούν για ποιο θέμα τους μιλούσε. Έμενε μόνο η άμπωτη και η ροή της φωνής
του, σαν τα κύματα που σκάνε στην ακτογραμμή.
Πάντα είχε ακροατήρια ανυπόμονα να τον ακούσουν. Ειδικά
όταν είχαν καιρό να τον δουν, καθώς έλειπε μακριά για λίγους μήνες ή και
περισσότερο. Τα μέρη που τους περιέγραφε ήταν πάντα εξωτικά και συναρπαστικά
για αυτούς που δεν τα είχαν ποτέ επισκεφτεί. Τους έκανε να λαχταρούν να κάνουν
τέτοια μακρινά ταξίδια, ακόμα και να αμφιβάλλουν για το αν τα μέρη αυτά υπήρχαν,
τόσο απομακρυσμένα τους φαίνονταν από την πραγματικότητά τους. Τους συγκέντρωνε
στον απομονωμένο χώρο του μπαρ, γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι. Ο καθένας τραβούσε
την καρέκλα του πιο κοντά, για να τον ακούει καλύτερα. Το δωρεάν ποτό δεν του
έλειπε ποτέ, πάντα υπήρχε κάποιος που περίμενε για να του ξαναγεμίσει το
ποτήρι.
Ώσπου μια μέρα δεν ξαναφάνηκε. Όλο αυτό διήρκεσε περίπου
δύο χρόνια, από τη στιγμή που μπήκε για πρώτη φορά στο μπαρ και παρήγγειλε μια
μπύρα. Ο τρόπος που τελείωσε απογοήτευσε το ακροατήριό του, γιατί τους έδινε
όχι μόνο κάτι ενδιαφέρον να περιμένουν, αλλά και την ευκαιρία να ονειρεύονται
κάτι συναρπαστικότερο από τη ζωή που ζούσαν.
Αργότερα αποδείχθηκε πως είχε συγκεντρώσει όλες τις
ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους εξωτικούς προορισμούς διαβάζοντας
ταξιδιωτικά περιοδικά. Του τα έφερνε ο εκάστοτε συγκρατούμενός του για να
περνάει την ώρα του, κάθε φορά που έκανε την "θητεία" του στην τοπική
φυλακή.
Βασιλική
Δραγούνη
Δεν φταίω εγώ! Τι δουλειά είχε αυτός στη γειτονιά μας;
Για να μην παρεξηγούμαι, εμείς οι Κίτρινοι δεν είμαστε σνομπ. Είναι που... εντάξει,
δεν βλέπεις πολλούς σαν αυτόν εδώ γύρω. Έπεσα πάνω του καθώς έβγαινα από το
γυμναστήριο, στην πραγματικότητα προσπάθησε να μου μιλήσει. Τον αγνόησα βέβαια,
ποιος δεν θα το 'κανε. Θέλω να πω, έλα τώρα, ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να
παρακολουθεί. Τι θα συνέβαινε αν ένας από τους γείτονες ή κάποιος γνωστός με
έβλεπε να μιλάω με έναν Μοβ; Όχι, όχι, δεν υπήρχε περίπτωση να το ρισκάρω.
Πάντως, δεν φαινόταν πολύ καλά, σαν να ξεθώριαζε λίγο
λίγο το χρώμα από το πρόσωπό του, αλλά θα μπορούσε να πάσχει από κάποια μορφή
επιθετικής δυσχρωμίας. Όταν ήρθε το ασθενοφόρο ήταν ήδη πολύ αργά, ήταν τελείως
γκρι. Θα ήταν ένας Γκρι τώρα για το υπόλοιπο της ζωής του, ο καημένος.
Αισθάνομαι ενοχές, αλλά πώς να το είχα προβλέψει; Βέβαια, αν είχα καλέσει άμεση
βοήθεια, θα είχε περισσότερες πιθανότητες να σωθεί, αλλά κι αυτό πώς να το
ξέρω; Ίσως θα έπρεπε να του είχα μιλήσει,
να του είχα προσφέρει κάποια βοήθεια... αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ήταν μόνο ένας
Μοβ.
Βασιλική
Δραγούνη
SHORT STORY WEEK
ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ
ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ
Θα κάνεις μια προσπάθεια να επιλέξεις το τραγούδι, αν
όμως πιστεύεις ότι θα το χορέψεις με τον παρτενέρ της επιλογής σου, τότε
ατύχησες. Ο Φόβος θα σε ξαφνιάσει κάνοντας την πλάγια κίνηση τη στιγμή που δεν θα
το περιμένεις, λέγοντάς σου με σαρδόνιο χαμόγελο "Μπορώ να έχω αυτόν τον
χορό;" και η λαβή του θα είναι τόσο σφιχτή, που κάθε ελπίδα διαφυγής θα
φαίνεται μάταιη.
Ο Φόβος θα δωροδοκήσει την ορχήστρα για να του παίξει το
τραγούδι της επιλογής του. Προτιμά να χορεύει Tango Argentina, αλλά δεν έχει
πρόβλημα επίσης με το cha-cha-cha, το R&B ή τη Lambada -ανάλογα με τη διάθεση της
στιγμής θα χορέψει το είδος που ταιριάζει καλύτερα. Ή ακόμη και όλα μαζί.
Ο Φόβος, ωστόσο, δεν είναι καλός χορευτής. Θα πατήσει
κάθε δάχτυλο του ποδιού σου καθώς θα στριφογυρίζει διαρκώς στην πίστα σαν ένας
αυτάρεσκος σούφι, χωρίς να ενδιαφέρεται για τη διασκέδαση των άλλων. Θα του
χαμογελάς βεβιασμένα μέσα από τα σφιγμένα δόντια σου για όση ώρα θα χορεύεις
μαζί του.
Θα πρέπει να θυμάσαι ότι ο χορός με τον Φόβο, θα
διαρκέσει μόνο για όσο χρονικό διάστημα ο Φόβος ελέγχει τον χορό. Μόλις πάρεις
εσύ το προβάδισμα και αρχίσεις να οδηγείς τον Φόβο προς την άκρη της πίστας, το
κράτημά του θα χαλαρώσει από τις ιδρωμένες παλάμες σου. Τότε το διερευνητικό
μάτι του Φόβου θα περιπλανηθεί στην αίθουσα, ψάχνοντας να βρει άλλον
ανυποψίαστο παρτενέρ.
Κι αυτό θα είναι το φινάλε του χορού με τον Φόβο.
Βασιλική
Δραγούνη
SHORT STORY WEEK
ΤΟ ΡΟΛΟΪ
"Ο θάνατός σου είναι μια μέρα πιο κονταααά…" Χτύπησε ενοχλημένος το
κουμπί της σίγασης, σταματώντας το ξυπνητήρι. Το Ρολόι κοιμήθηκε για πέντε ακόμη
λεπτά. Το ίδιο κι αυτός.
"Καλύτερα να μην το έκανες αυτό", αναφώνησε το βουβό Ρολόι, όταν ξύπνησε.
"Σταμάτησε αυτόν τον πρωινό συναγερμό τότε", του απάντησε
νευριασμένα.
"Θα μπορούσα να σταματήσω το χρόνο, αν μου το ζητούσες", είπε το
Ρολόι.
"Και τι δε θα 'κανα αν ο χρόνος σταματούσε να κυλά..." ψιθύρισε.
"Εντάξει, λοιπόν, Ρολόι. Σταμάτησε."
Το Ρολόι σταμάτησε στις 7 ακριβώς. Το άλλο στο χέρι του, επίσης.
"Καταπληκτικό!", είπε και ξανάπεσε για ύπνο. Ξύπνησε χωρίς ξυπνητήρι
και το Ρολόι έδειχνε ακόμα 7:00. Τεντώθηκε και βγήκε έξω ημίγυμνος, για να
εξερευνήσει τον παγωμένο κόσμο του.
Τα αυτοκίνητα του κόρναραν και τα παιδιά στο δρόμο χαχάνιζαν βλέποντάς τον
με τις παντόφλες και τη ριγέ πιτζάμα του.
Έτρεξε μέσα. "Ο χρόνος δεν έχει σταματήσει!"
"Έχει", του απάντησε το
Ρολόι, "είναι 7 το πρωί εδώ και τρεις ώρες τώρα".
"Μα όλοι εξακολουθούν να κινούνται…"
"Ποτέ δεν είπα ότι ο κόσμος θα σταματήσει, μόνο ο χρόνος".
"Τι στο καλό είναι όλα αυτά, με δουλεύεις τόση ώρα;" ξέσπασε και
έριξε μια γροθιά στο Ρολόι, θρυμματίζοντας το τζάμι του.
"Ο χρόνος είναι πολύτιμος σαν τον χρυσό, γι' αυτό ξοδεύεται με προσοχή,
δεν το 'μαθες ακόμη; Σου έδωσα όλο το χρόνο του κόσμου και εσύ κοιμήθηκες. Ζήσε
λοιπόν, καταστροφέα ρολογιών, μόνο και μόνο για να ξυπνάς δυσανασχετώντας για
δουλειά σε ένα διαρκές ξημέρωμα".
Το σταματημένο Ρολόι είχε δύο φορές δίκιο εκείνη την ημέρα.
Βασιλική Δραγούνη
Photo
by Makis Tsismalidis: "A clock on Mostowa Street at the Brda River",
Bydgoszcz, Poland
ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ
Πάρε λοιπόν λίγο απ' το γκρι που χάνεται
εν μέσω λευκού στροβιλισμού
και κόκκινου κυκλώνα,
λίγο χρυσό σαν θραύσματα
του εξασθενημένου ήλιου,
το μπλε από του ορίζοντα
την υποβλητική καμπύλη
και το βαρύ, μαύρο περίγραμμα
της νύχτας που αναβλύζει.
Βασιλική Δραγούνη
Photo by Makis
Tsismalidis: Kilimanjaro from 25,000ft
Η Ίρια Σπηλιοπούλου επιλέγει …
“…Δική μου είναι η αναζήτηση
που υπερνικά όλους τους φόβους
Για να κρατήσω την ανάσα της ζωής
στην παλάμη του χεριού μου.”
Βασιλική Δραγούνη, Η αναζήτηση
Φωτογραφίες: Ίρια Σπηλιοπούλου
Blog: Photologio
https://www.photologio.gr/4-plus-1-photostories/iria-spiliopoulou-5/
ΣΕ ΑΝΥΠΟΠΤΟ ΧΡΟΝΟ
Ο άγγελος της
εγκεφαλικής βλάβης
και των αναπτυξιακών
καθυστερήσεων
εμφανίστηκε με το
πρόσχημα της επιστήμης σήμερα.
Είπε ότι το πρόβατο δεν
έχει το χρώμα της τίγρης
-αν και τώρα που το μέσα
και το έξω
είναι τόσο (α)σαφώς
διαχωρισμένα
αυτή η υφή της θαλπωρής
σε ανύποπτο χρόνο
φιμώνει κάτι που
βρυχάται
κάτω απ' το δέρμα του.
Βασιλική
Δραγούνη
Artwork
by Julien Tabet
ΟΔΟΣ ΚΑΘΟΔΟΥ
Η ίντριγκα των αριθμών
που συμφωνεί με το ρολόι,
το αφυπνισμένο μάτι
που ακολουθεί το θαύμα της σκέψης,
από κοινού μετράν τις καταστάσεις
που αλλάζουν το αποτέλεσμα,
τις γρήγορες ανόδους
και καθόδους.
Βασιλική Δραγούνη
Photo by Makis Tsismalidis:
"A clock on Mostowa Street at the Brda River", Bydgoszcz, Poland
ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ ΣΙΩΠΗΣ
Απ' τη μια στιγμή στην άλλη,
η αλλαγή:
Βροχή
Άνεμος
Αριθμοί στο ρολόι
Αέρας στο δωμάτιο
Ψύχρα
Τι φταίει που δεν κοιμάσαι;
Το φεγγάρι;
Η ανία;
Κάποιο παλιό άγχος;
Κάποια νέα ανησυχία;
Βροχή - δεν έχεις κάνει λάθος.
Η ατμόσφαιρα ανοίγει.
Ο κόσμος κινείται.
Η νύχτα είναι βρεγμένη
με λαμπερές λακκούβες.
Το ξημέρωμα προβάλλεται
με υπότιτλους σιωπής
που το νόημα αλλάζει
απ' τη μια στιγμή στην άλλη.
Βασιλική Δραγούνη
ΜΗΤΕΡΑ ΓΗ
Εμφανίζεται ως μια παλιά προειδοποίηση
ντυμένη με ένα κόκκινο ηλιοβασίλεμα τη μέρα.
Δάση από καμένα δέντρα συγκρατούν τη δύναμή της.
Είναι αυτή που ισχυρίζεται πως είναι
σε όποιον θελήσει να την πιστέψει.
Τα πορτοκαλί μαλλιά της μπλέκονται στον πράσινο άνεμο
σαν ζεστός καταρράκτης του χρόνου
σε μια αέναη σύνδεση με την καθολική ροή.
Κάθε πυρακτωμένη της αλήθεια είναι φρενίτιδα
καλοπροαίρετη και καταστροφική.
Χαμογελάει μέσα απ' τα μαλλιά της
με μάτια που ακτινοβολούν, μα όχι από αγάπη.
Κάτι ψιθυρίζει γύρω της "Πρόσεξέ με, πρόσεξέ με...
Δεν υπάρχει άλλη μορφή για να χωρέσει η ζωή
εκτός απ' τη δική μου..."
Βασιλική Δραγούνη
Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ
Το φως του δρόμου λάμπει
μέσα από τη διάφανη κουρτίνα.
Είναι η πιο ήσυχη ώρα, ώρα περισυλλογής.
Το άτακτο δωμάτιο είναι
βαρύ με υποχρεώσεις.
Το ρολόι περιγελά την
ηρεμία.
Τα "φοβάμαι"
και τα "θέλω" δεν συνάδουν.
Η μουσική δεν είναι η
απάντηση.
Ο ύπνος είναι ο μόνος
τρόπος, ο ύπνος που επιστρέφει.
Βασιλική
Δραγούνη
