SHORT STORY WEEK

ΕΜΜΟΝΗ

 

Κάθε μέρα τον παρακολουθούσε να φεύγει από το σπίτι του για τη δουλειά του. Η ανυπομονησία της να τον δει την ξυπνούσε από νωρίς κάθε πρωί. Δεν είχε καμία ανάγκη να ξυπνάει από τις 6:45 πμ σαν να είχε κάπου να πάει. Ξυπνούσε για εκείνον.

Τον παρατηρούσε εξονυχιστικά, καταγράφοντας την κάθε του κίνηση. Είχε προσέξει πως τα ρούχα του ήταν σχεδόν πάντα άτσαλα φορεμένα και πως όταν έμπαινε στο αυτοκίνητο έπρεπε να τακτοποιήσει τη γραβάτα του ή να διπλώσει καλύτερα το πουκάμισο μέσα στο παντελόνι του. Τα επιδέξια χέρια του δούλευαν γρήγορα και της άρεσε να φαντάζεται να την αγγίζουν.

Μερικές φορές αναρωτιόταν τι θα γινόταν αν έβγαινε έξω και του μίλαγε, λέγοντάς του ίσως πόσο εθιστικό είχε γίνει για εκείνη να τον παρακολουθεί κάθε πρωί, αλλά ήξερε ότι αυτό μπορεί και να ακουγόταν παρανοϊκό, γι' αυτό προτίμησε να παραμείνει σιωπηλή και να τον κοιτάζει μόνο από μακριά.

Μπήκε βιαστικά στο αυτοκίνητό του, προσάρμοσε τον καθρέφτη και το κάθισμα -το έκανε κάθε φορά, γιατί η γυναίκα του το έπαιρνε σχεδόν κάθε απόγευμα για να πάει για ψώνια ή στο γυμναστήριο- έβαλε τη ζώνη και ξεκίνησε. Τον αποχαιρέτησε και του ευχήθηκε μια ευχάριστη μέρα στη δουλειά. Το μεσημέρι θα ήταν ξανά στη θέση της για να τον παρακολουθήσει να επιστρέφει και να φανταστεί τον εαυτό της να χαϊδεύει τα κουρασμένα πόδια του.

 

Βασιλική Δραγούνη