SHORT STORY WEEK

ΝΕΦΕΛΕΣ

 

Ήταν πάντα στο τρέξιμο. Η Νεφέλη και η μητέρα της. Κάθε φορά, πακετάριζαν τα λιγοστά υπάρχοντά τους και έβαζαν πλώρη για νέα λιμάνια. Πουθενά συγκεκριμένα. Έτσι απλά, για τη συγκίνηση του ταξιδιού. Για την περιπέτεια. Η Νεφέλη δεν ήταν ποτέ σίγουρη από ποιον ή από τι έτρεχαν να ξεφύγουν, γιατί πριν καλά καλά εγκατασταθούν σε ένα σπίτι ή πριν προλάβει να αποκτήσει νέες παρέες... το ταξίδι ξεκινούσε ξανά απ’ την αρχή.

Όταν ήταν έξι χρονών, η περιπέτεια της άρεσε πολύ. Στην ηλικία των δέκα, όλο αυτό άρχισε να την κουράζει. Στα δεκάξι της επαναστάτησε. Ή τουλάχιστον το προσπάθησε. Όμως η εξάρτηση από την μητέρα της αποδείχτηκε ισχυρότερη. Μια εξάρτηση περισσότερο ψυχολογική, παρά συναισθηματική. Ήξερε να λέει στην κόρη της όλα όσα χρειάζονταν για να την φορτώνει ενοχές και στο τέλος να περνάει το δικό της.

Κι έτσι έτρεχαν από τόπο σε τόπο. Σε νέα σχολεία, νέους φίλους, νέους άνδρες, νέα σπίτια. Ποτέ όμως για τόσο μεγάλο διάστημα, ώστε να δημιουργηθούν ισχυροί δεσμοί.

Κάποια στιγμή η μητέρα της αισθάνθηκε ξανά την ανάγκη "να ακολουθήσει την καρδιά της" και "να πραγματοποιήσει τα όνειρά της". Η Νεφέλη ήξερε τι θα επακολουθούσε. Η εγκατάλειψη μίας ακόμα καθημερινότητας και η φυγή προς το άγνωστο.

Όχι αυτή τη φορά όμως. Αυτή τη φορά, στα δεκαεννιά της, η Νεφέλη την πρόλαβε. Έφυγε χωρίς εκείνη. Είναι πέντε μηνών έγκυος και δεν μπορεί να μείνει άλλο εκεί, γιατί φοβάται τον πατέρα του μωρού και τα βίαια ξεσπάσματά του. Φοβάται για τη σωματική ακεραιότητα της ίδιας και του μωρού της. Στο όνειρό της χθες βράδυ προσπάθησε να την σκοτώσει. Ξύπνησε με μια πολύ ισχυρή αίσθηση ότι θα μπορούσε να το κάνει. Γι' αυτό τα μάζεψε κι έφυγε, αφήνοντας πίσω της ένα αποχαιρετιστήριο σημείωμα.

Έχει ακόμα τέσσερις μήνες περιπλάνησης μέχρι το φθινόπωρο. Μέχρι να γεννηθεί το μωρό. Είναι κορίτσι.

 

Βασιλική Δραγούνη