ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΩΝ

 

Το τραγούδι του ερμηνευτή

μια ανεστραμμένη ονειροπαγίδα,

ένας εφιάλτης μελωδίας και ψαλμού.

Οι στίχοι του, μια σύλληψη

ενός σύννεφου από μαλακό δέρμα,

ψυχή, πάγο και στάλες αίματος.

Τίποτα δεν διαρκεί,

τίποτα δεν παραμένει ολόκληρο στο τέλος του χρόνου του

και τίποτα δεν είναι τίποτα εκεί που υπάρχει.

Όχι, δεν τελειώνει έτσι το τραγούδι,

η ορχήστρα ακόμη παίζει.

Ο ερμηνευτής ετοιμάζεται να φύγει απ’ τη σκηνή

αλλά δεν μπορεί, το χειροκρότημα σοκάρει,

οι άνθρωποι στέκονται σε στάση προσοχής.

Το πουκάμισό του προσκολλάται στις ουλές του

και όταν προσπαθεί να απομακρυνθεί

παραμένει ένα άγαλμα αυτού που θα μπορούσε να ήταν

αν του είχε επιτραπεί η είσοδός του στη σκηνή

σε μία εποχή διαφορετικών αποτυπωμάτων.

 

Βασιλική Δραγούνη