ΓΩΝΙΑ ΛΗΨΗΣ

Η παλιά φωτογραφική μηχανή πουλήθηκε για ένα τραγούδι

ή μάλλον για ένα μικρό κομμάτι της αυγής

-πάντοτε είχε μια λαχτάρα για το φως.

Ένα αδύναμο φέγγος μισοτελειωμένου κεριού

αιχμαλώτιζε εικόνες όταν η κάμερα δεν είχε φιλμ,

δημιουργώντας έτσι τον δικό της μύθο.

Ένας ξένος κατέχει τις μνήμες της τώρα

που άλλαξαν οι εποχές κι η θλίψη ήρθε και κάθισε,

φορώντας μια ακλόνητη έκφραση. Το φως δεν χρειάζεται πλέον.

Η κάμερα ευθυγραμμίζει την προοπτική με τον χρόνο

και απαθανατίζει θολερά τοπία

που εμφανίζονται με λίγο πρώιμο χειμώνα στις γωνίες.

Βασιλική Δραγούνη