ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΟΙ

Σε κάθε κύκλο συνεδρίας

Ομαδικής Θεραπείας

οι αφανείς ήρωες

και οι αδερφές του ελέους

ανακάθονται στις κουνιστές καρέκλες τους.

Οι αλυσίδες των χρόνων του κάτεργου

σέρνονται βαριές στο δάπεδο

του σκληρού ξύλου.

Η σκόνη πλίνθων και κεράμων

-ατάκτως ερριμμένων

σε χέρσα πεδία-

φτιάχνει σπειροειδή σύννεφα στον αέρα.

Τα παπαγαλάκια της ταπετσαρίας

φλύαρα και απροσάρμοστα

ανοίγουν τα κουτιά με τα συμπλέγματα

προετοιμάζοντας το έδαφος

για νέες αποκαλύψεις.

Ένας ένας ξεκινά

να λογαριάζεται με τον εαυτό του.

Αυτοσχεδιάζει, σπάει δεσμά,

ξεδιπλώνει με πρόωρη αγωνία

αναχρονιστικές ιστορίες

-νιώθει έτσι πως υπάρχει.

Λογικά άλματα δημιουργούν χάσματα

που μέσα πέφτουν οι λέξεις και χάνονται

αμνημόνευτες και άκλαφτες.

Η ώρα της συνεδρίας τελειώνει

με εκκωφαντικές μικρές παύσεις

και βαθιά επιείκεια για τους ομοιοπαθούντες

-μακάριοι οι ισορροπημένοι.

Άμυνες και προστασίες

απέκτησαν καινούργιες σημασίες,  

βολικές για όλους

-αν και είναι δύσκολο να ονομάσεις

αυτό που δεν υπάρχει.

Ειδικά όταν εκφεύγει

του συμφωνημένου πλαισίου

το γεγονός ότι σε κάθε πεδίο διαμόρφωσης

παράταιρων αναφορών,

παραπληγικών διαμαρτυριών

και εμμονών με τους κόσμους των άλλων,

το Μηδέν επί άπειρο ισούται με Μηδέν

και στο τέλος δεν μένει

παρά η αλήθεια.

Βασιλική Δραγούνη