ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Σαν ηχώ παλλόμενη

στη χώρα της σιωπής,

σχεδόν σαν κλάμα –εδώ είμαι

ή σαν κραυγή –σώσε με

ή σαν κάτι πιο σκοτεινό –βρες με,

ακούγεται από κάπου 

πέρα από την ανελέητη ερημιά

απολεσμένων τόπων

και αινιγματικών ονείρων.

Άηχες λέξεις προσπαθούν να θρυμματίσουν

τα στατικά μοτίβα της μνήμης

και την εικονική ηρεμία

του δάσους των μυθοπλασιών

και των πολλαπλών κατευθύνσεων,

παρασύροντας ασύνδετες αναζητήσεις

και αδιόρατες επιθυμίες,

καθώς αργοκυλούν

από παραμονές και επετείους

σαν άχρωμες σταγόνες μιας ψιλής βροχής

που διαλύει την αιωνιότητα.

Στη χώρα της σιωπής

τίποτα δεν είναι λυπηρό

γιατί εδώ κανείς ποτέ δεν υπήρξε.

Μόνο κάποια λόγια που δεν ειπώθηκαν

για μια μυστήρια μνήμη

μιας ψυχής που δεν έχει ακόμα γεννηθεί

σε αυτόν τον θλιβερό κόσμο

των επικείμενων καταστροφών

και των ασαφών προσδοκιών

που πέφτουνε στο τώρα

και συνθλίβονται.

Βασιλική Δραγούνη