ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΠΑΡΟΥΣΑ

Μιλώντας

μια γλώσσα αιρετική,

απαγορευμένη,

με απροσδόκητους συνειρμούς,

επικαλούμαι άγνωστους θεούς

ή εκείνους που νομίζω

πως θα 'θελα ή θα 'πρεπε

να ξέρω.

Τα άκαμπτα γόνατα ματώνουν

από την τραχύτητα των δρόμων

και από τα θραύσματα

των σκορπισμένων κτερισμάτων

της αρχαίας πόλης που κινείται ανάμεσα

στη ζωή και στον θάνατο

με ενδιάμεσα στάδια

φθοράς. 

Το κεφάλι κλίνει, ακούγοντας

τους ξεχασμένους θεούς των ερειπίων

να αναπέμπουν δέηση

μέσα στη σκονισμένη σιωπή

και με την απειλή παρούσα

να αφηγούνται απλά -και σχεδόν φυσικά-

αστικούς μύθους και αλληγορικές προφητείες

με γεύση από αίμα και απώλεια 

σαν μικρές,

καθημερινές ιστορίες.

Βασιλική Δραγούνη