ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Είμαστε σκέψεις ταπεινές

διάτρητες από κενά

χωρίς αισθητό βάρος.

Γεννημένες παράξενες

με μάτια σαν καθρέφτες

που βλέπουν μέσα και έξω απ' τον χρόνο

σε κάθε πόνο και χαρά που επιταχύνει -ή επιβραδύνει

το εύπλαστο τώρα,

στο φως και στο σκοτάδι

μα όχι στο ημίφως.

Είμαστε αμαρτωλές.

Ακούμε το ανείπωτο

και αναπτύσσουμε τις εικασίες μας

υπεξαιρώντας τον χρόνο.

Το φως μας απορροφά.

Είμαστε αόρατες.

Τίποτα δεν μας αγγίζει.

Το σκοτάδι μας ακολουθεί

και οι σκιές υπογραμμίζουν

το περίγραμμά μας.

Είμαστε τομές στο κενό

ενός άτυπου ορίζοντα.

Είμαστε βαθιές σαν τον ασύνειδο κοχλία.

Ακατανόητες.

Είμαστε καθάριες σκέψεις

που άλλοτε διαπερνούν την ύπαρξη

κι άλλοτε χάσκουν 

και πέφτουν μέσα της.

Αναπνέουμε, αναπνέουμε.

Μεταφέρουμε μηνύματα.

που σχηματίζουν λέξεις.

Άκουσέ μας, άκουσέ μας.

Είμαστε όλα όσα είσαι

-αν ήξερες μονάχα...

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΑΥΤΟΓΡΑΦΟ

Μην σταματάς να γράφεις,

ένας γνωστός συγγραφέας

μου είπε κάποτε

υπογράφοντας το βιβλίο του,

αναζήτησε πάντα

την αλήθεια.

Το θέμα είναι, επεσήμανε,

πως κάποιοι δεν το κάνουν

μα δεν βρίσκουν χρόνο

ούτε για τη ζωή, όπως είναι.

Δεν βρίσκουν χρόνο να δώσουν

φαγητό στους πεινασμένους

νερό στους διψασμένους

ρούχα στους άπορους

φροντίδα στους αρρώστους.

Δεν βρίσκουν χρόνο να επισκεφθούν

ορφανοτροφεία

νοσοκομεία

οίκους ευγηρίας

ή και φυλακές ακόμα.

Παρά ταύτα, είπε,

οι συγγραφείς εξακολουθούν να γράφουν

ελπίζοντας ότι θα πουν

κάτι αληθινό

-και ίσως και να το κάνουν.

Η ουσία είναι, τόνισε,

πως λίγοι το κατορθώνουν.

Οι περισσότεροι γράφουν για τη ζωή

όπως επιθυμούν να είναι

και όχι όπως πραγματικά είναι

για πολλούς ανθρώπους.

Κρίμα.., αναστέναξε,

υπογράφοντας ένα ακόμη βιβλίο,

μα αυτή είναι η αλήθεια

-δυστυχώς.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ

Το χέρι αναγνωρίζει το μολύβι

και το χαιρετά σαν ένα παλιό φίλο

που ξανασυνανατά τυχαία.

Το χαρτί είναι εκεί, περιμένοντας.

Το απόγευμα γίνεται πολύ ήσυχο

με μια ανυπόμονη παρόρμηση να πλανάται στον αέρα

και με τα μικροσωματίδια αυτογνωσίας

να παρακολουθούν σαν να γνωρίζουν,

σαν να καταλαβαίνουν.

Έφτασε σχεδόν η ώρα

για να προσθέσω ψυχή στους ήχους των φωνηέντων

και δύναμη στην καρδιά των συμφώνων,

πάντα σε αναλογία με ένα μικρό μέτρο μουσικής.

Κάποια δόση αλήθειας;

Μερικές φορές. Όχι πάντα.

Υπάρχει μία υψηλότερη αλήθεια

με μεγαλύτερο ειδικό βάρος από την ιστορία.

Προτιμώ περισσότερο τα ρήματα από τα επίθετα,

είναι πιο διασκεδαστικά.

Και για το τέλος θα χρειαστώ λίγη μαγεία

από το φως των αστεριών,

την ανατολή ή ένα θλιμμένο βλέμμα,

ως ποιοτική και όχι ως ποσοτική αναλογία.

Ό,τι επιπλέον προστεθεί, πλεονάζει.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΤΑΚΤΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ

Καταφεύγω και πάλι στις λέξεις

που εισβάλλουν στο μυαλό

και με παροτρύνουν να συνδέσω τη σκέψη μου

με την παρουσία τους.

Πώς να τις αιχμαλωτίσω;

Και με ποια σειρά;

Έχουν τόσο όμορφα σχήματα και σημασίες

και βρίσκονται παντού ταυτόχρονα.

Κι όλο πιέζω το χέρι να βιαστεί

για να χαρτογραφήσει με πιστότητα το σήμα τους

-μία οξύμωρη κίνηση

που κατατείνει στην παύση.

Κι ύστερα αποχωρούν

σαν άτακτη παρέλαση

ενώ προσπαθώ μανιωδώς να συγκεντρώσω

όσες διασκορπίστηκαν εδώ κι εκεί.

Κι έπειτα καταφεύγω στα γράμματα,

στα σχήματα και τις καμπύλες τους,

στις ευθείες γραμματοσειρές και τα σημεία στίξης

που υποδηλώνουν συνειρμούς

και λεπτές αποχρώσεις,

στη μεταξύ τους χαλαρότητα και ακινησία

και στη συνέχεια στην κίνηση,

τη συγκέντρωση και τακτοποίηση σε φράσεις,

προτάσεις, παραγράφους και στροφές

που αφήνουν την περιγραφή

να υποβάλει τους υπαινιγμούς της.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΓΡΑΦΗ ΣΕΛΙΔΑ

Η άγραφη σελίδα έχει δυνατότητες,

συχνά είναι μια ευκαιρία

κι ακόμη πιο συχνά ένας εκφοβισμός

μπορεί να είναι μια καινούργια αρχή

μπορεί να είναι κι ένα τέλος

κάποιες φορές ένας ευφημισμός

ή μια μετάβαση της ζωής στον μικρόκοσμο

και κάποιες άλλες απολύτως τίποτα,

απλά μια άγραφη σελίδα.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΛΙΣΕ

Λέξεις κλισέ και επιλεκτικά αδιάφορες

που ελκύονται απ' την σκόπιμη αυτοκαταστροφή,

λέξεις που τραγουδούν ή κλαίνε ή γελούν χαιρέκακα

με το πάθημα που δεν θα γίνει μάθημα.

Λέξεις που πηγαινοέρχονται στιγμιαία κι ανύποπτα

στη διασταύρωση φαντασιακού - πραγματικού,

σκοντάφτοντας πάνω στον τοίχο εκείνο

που γράφει "αδιέξοδο".

Λέξεις μονόδρομος -όσο πιο ακραίες

τόσο πιο αποτελεσματικές,

λέξεις που υποκαθιστούν με μοιρολατρικές παραδοχές

την άρνηση αυτού που πρέπει να δεχτούμε.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΥΝΤΟΜΟΓΡΑΦΙΕΣ

Λέξεις χαραγμένες στην πέτρα,

περιληπτικά εκπροσωπούν

την αγριότητα της απώλειας

που εξημερωμένη περιφέρεται εδώ κι εκεί

διαβάζοντας αυτές τις συντομογραφίες της ζωής

-ονόματα, ημερομηνίες, τετριμμένες επευφημίες-

κι απορώντας πόσο αχνές,

πόσο φθαρμένες έχουν γίνει με τον χρόνο.

Ελεγειακά συνθέματα,

φοδράρουν με την πατίνα τους τον πόνο 

και ξεκλειδώνουν έναν κόσμο με κρυφές στοές,

καταχωνιασμένα μυστικά και θαρρετές αλήθειες

επανεστιάζοντας σε λεπτομέρειες

που καδράρουν μια παλλόμενη ευαισθησία

κι αφουγκράζοντας με ψήγματα ευλάβειας

τη σιωπή των πραγμάτων.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΑΒΑΣΗ

Μητέρα, σκαρφαλώνω ακριβώς πίσω σου.

Είμαστε ανταγωνίστριες

στην ελεύθερη ανάβαση

μιας δύσκολης διαδρομής.

Τραχιές και ακατέργαστες,

οι δυνατότητες του άδειου γύρω μας

σωριάζονται βαριές σαν πέτρες.

Σ' ακολουθώ σε επισφαλή απόσταση,

προσπαθώντας να κρατηθώ από οτιδήποτε.

Γελάς και αποκτάς καλύτερη λαβή.

Αν πέσω,

θα επιπλήξεις με θυμό

την ανεπίτρεπτη αδεξιότητά μου.

Αν πέσεις,

αιώνια θα αντιλαλεί

στα αυτιά μου η κάθοδός σου,

ανακατεμένη με της κραυγής σου την ηχώ.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ

Το μυστικό στέκεται σαν παλιό παιχνίδι

στην άκρη πεταμένο του μυαλού,

πίσω από τις πολυάσχολες σκέψεις

που δρουν στην επιφάνεια.

Βυθίζεται συνέχεια προς τα κάτω

και εγκαθίσταται εκεί

εφοδιάζοντας τη λάσπη του με υγρασία,

κάνοντας ολοένα και πιο δύσκολη

την ανάδυση απ' τα βάθη στο παρόν

-γιατί ο πυθμένας, ως γνωστόν,

ποτέ δεν θα ανέβει.

Μα ο βυθός δεν την τρομάζει.

Το κρατά εκεί αιχμάλωτό της

γιατί το φοβάται.

Ξέρει ότι μπορεί να την προδώσει.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΝΑ ΔΙΠΛΩΜΕΝΟ ΓΑΝΤΙ

Σαν εικόνα που ιχνογραφείται

με φόντο τη σκιά

με το μικροσκοπικό μαύρο καπέλο με το βέλο,

με τα μακριά ψεύτικα μαργαριτάρια

να κοσμούν αριστοτεχνικά

τις ομοιόμορφες πτυχώσεις

και με τη μετωνυμική χρήση

των πένθιμων χρωμάτων

να υπογραμμίζει εμφατικά

την αίσθηση του άπιαστου

επεξεργάζεται ένα διαυγές

αλλά και τραυματικό παρελθόν

αναμοχλεύοντας το επίκοινο αίσθημα

μιας ανεπανόρθωτης απώλειας.

Στα μάτια της

μια στυφή επίγνωση αβεβαιότητας. 

Στο στόμα της

η επίκληση στις ακούσιες αποσιωπήσεις.

Στο πρόσωπό της

η μελαγχολία της ματαίωσης.

Στα νευρικά της χέρια

ένα διπλωμένο γάντι.

Δεν αναγνωρίζει κανέναν στο δωμάτιο

και κανείς δεν την αναζητά.

Είναι άραγε μια άγνωστη φιγούρα

στη ζωή του καθενός μας

ή μήπως είναι

ο μοναχικός καθρέφτης μας;

Βασιλική Δραγούνη

ΑΝΤΙΔΟΤΟ

Κάποια πράγματα δεν γνωρίζουν διακοπές

σαν τα χέρια μιας γυναίκας

αδρανούς και πολυμερισμένης

που ταξινομούν και αναδιατάσσουν

τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά

ως αντιστάθμισμα και αντίδοτο

στο αδιέξοδο

χωρίς να νοιάζεται

που τα αντικείμενα επιπλέουν γύρω της,

που το τραπέζι συγχωνεύεται στον τοίχο,

που τα σύννεφα γεμίζουν το δωμάτιο

σκορπώντας τις μπλε άκρες του ουρανού

έξω απ' το στενό παράθυρο.

Μονάχα τα παιδιά με τα κραγιόνια τους,

τον ζωηρόχρωμο καμβά

και τις δεξιότητες της φαντασίας τους

θα μπορέσουν να εξηγήσουν

τι σημαίνουν όλα αυτά

-αν κανένας δεν τα διακόψει.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΚΗΝΙΚΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ

Καμπυλώσεις φορεμένων ρούχων

μεταφράζουν τη μουσική των χρωμάτων

και με σκηνοθετική ευαισθησία αναπλάθουν

τον κόσμο διά της όρασης

έτσι όπως υψώνονται και πέφτουν

με λάμψεις και κυματισμούς

σαν λόφοι και κοιλάδες που εναλλάσσονται

στο φόντο του εσωτερικού τοπίου

έτσι όπως προσαρμόζονται στη μουσική,

σε διαθέσεις, παύσεις και κινήσεις

ακολουθώντας τη βαλλιστική τροχιά

των ψυχικών συμβάντων μέσα στο χρόνο

έτσι όπως ολισθαίνουν 
στην ανεξάντλητη επικράτεια του μύθου,

στο φευγαλέο που γίνεται μόνιμο

ή στο τραυματικά ακίνητο

κάτω από έναν ιδιαίτερο, κάθε φορά, φωτισμό.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΚΟΛΑΖ

Τώρα μπαίνουμε στον ροζ λαβύρινθο

για να ανακαλύψουμε τι κατοικεί στα έγκατά του.

Είναι άνοιξη και το μαύρο δεν έχει καμία θέση εδώ.

Χρώματα εθιστικά και εκστατικά

παραδομένα στην αφαιρετική διαδικασία

δημιουργούν συνθέσεις 

από ανώφελες συνεχόμενες εικόνες.

Είμαστε μέρος μιας σουρεαλιστικής αισθητικής

που κυριαρχεί και συγχέει.

Ρευστά και αφηρημένα σχήματα και δομές,

πρίσματα, συνιστώσες και σταθερές

σπρώχνουν τον κύκλο των υπαρξιακών

που ανέμελα κυλάει

στα ναρκοπέδια της συνειδητοποίησης.

Να πανικοβληθούμε; Όχι ακόμα.

Όλα γυρίζουν ανεξέλεγκτα εδώ. Καλειδοσκοπικά.

Έχουμε δημιουργήσει τον πιο όμορφο κόσμο,

από ξεχωριστά κάτι

κι από αδιάφορα μεγάλα τίποτα,

πιασμένοι γερά από τις χειρολαβές του φορμαλισμού

σε κάθε ανάποδη στροφή.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΤΗΝ ΓΚΑΛΕΡΙ ΤΩΝ ΗΜΙΤΕΛΩΝ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΩΝ

Το άδειο κρυσταλλένιο βάζο δέσποζε

στο κέντρο του τραπεζομάντιλου σαν το εστιακό σημείο

ενός αναγεννησιακού αριστουργήματος -με όλες του τις όψεις

να συγκλίνουν σε ανακλαστικό τόξο με επίκεντρο την απουσία-

ζητώντας από μένα να του δώσω κάποιον κρυφό συμβολισμό.

Το εξέτασα από όλες τις πλευρές του,

χάιδεψα τις απαλές γωνίες του, ζύγισα το άγνωστο βάρος του

και το απόθεσα με προσοχή πάλι στο τραπέζι.

Χρειαζόμουν έναν ειδικό για να εξηγήσω

τον συμβολισμό της απουσίας.

Θα είχε σταθεί δίπλα μου δείχνοντας εκεί κι εκεί

με βαθυστόχαστο ύφος και με επιβλητική χροιά φωνής

θα μου μιλούσε για την αοριστία της αίσθησης.

Θα έγνεφα καταφατικά στις επισημάνσεις του

κρατώντας λυπημένα στο χέρι μου

ένα λουλούδι.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΤΙΤΛΟ

Η ζωή είναι άτιτλη, έτσι δεν είναι;

Επιπλέει σαν λάδι παστέλ σε καθαρό νερό,

σαν επίχρισμα φωτός πάνω σε μία λίμνη

ή σαν αντανάκλαση σε ένα θαμπό γυαλί

όπου έχουν σβηστεί οι εικόνες, 
μέσα σε κάδρο, ωστόσο,

κινούνται στα ακαθόριστα, φανταστικά τους όρια

αλλάζοντας συνέχεια πρόσωπα και σχήματα.

Ο καλλιτέχνης ξέρει: έχει να κάνει

με την μορφή και το χρώμα.

Mπερδεύοντάς τα, βρίσκει την απάντηση

στις σιωπηλές ερωτήσεις τους.

Μετά την τελευταία πινελιά 
κάνει ένα βήμα πίσω, ικανοποιημένος,

αποκαλεί το έργο τέλειο,

του βάζει μια κορνίζα και το ονομάζει "Άτιτλο".

Βασιλική Δραγούνη

ΝΕΚΡΕΣ ΦΥΣΕΙΣ

Εκεί που απελευθερώνεται το ατομικό

προσπαθώντας να συναντήσει το συλλογικό,

πάντα ελλοχεύει ο απρόβλεπτος παράγοντας

σαν ανεξήγητη παρόρμηση,

σαν έκρηξη κραυγής μέσα στην απαλή μουσικότητα. 

Εκεί που όλα ρέουν μα δεν χάνονται,

τα δοχεία και τα βάζα

του αποξηραμένου χρώματος

βρίσκονται σε μία διαρκή εγρήγορση

απέναντι στο χάος της πραγματικότητας.

Εκεί που μπλέκουν οι έννοιες,

μία νεκρή φύση δεν φοβάται πια να μιλά για τον εαυτό της

-αν και διευθετημένη σκόπιμα

για να προτείνει κάποιο τυχαίο σχήμα,

ανοιχτό σε ένα πλήθος συμβολισμών και προσεγγίσεων.

Εκεί που η αυτοαναφορικότητα πλαισιώνει 
τον μεταβατικό χώρο της τέχνης,

οι διάχυτες δονήσεις των χρωμάτων

σκηνοθετούν δραματικά την ιστορία του κόσμου

σαν να 'ναι αυτό το τελευταίο πλάνο της,

συγκαλυμμένο από τον χρόνο και την κλειστή πρόθεση.

Βασιλική Δραγούνη

Ο ΟΡΑΤΟΣ ΜΟΝΟΚΕΡΩΣ

Σαν καμουφλαρισμένος στο φυσικό του περιβάλλον

μηρυκάζοντας ανυποψίαστα τα σύννεφα 

ένας μονόκερως σε μια ταπισερί

-απατηλά κι ελπιδοφόρα ασφαλής στα χρώματά της,

ορατός σχεδόν, αν και επικαλυπτόμενος από χρυσό και μπλε-

άχρονος περιφέρεται στο ζωντανό στερέωμα

περιβαλλόμενος από μια αύρα απαλού φωτός,

απ’ τα ψιθυριστά λόγια ενός ποιήματος που μιλά για εκείνον

και από μία μαγεμένη μελωδία

που συνυπάρχει αρμονικά με το πλαίσιο της εικόνας. 

Ας τον αφήσουμε, σαν κάθε σύμβολο

μυθικών διαστάσεων που λανθάνουν στην εμπειρία,

να λικνίζεται στις εναλλαγές ενός αδιαμόρφωτου χάους.

Δεν πρέπει να γνωρίζει ότι είναι ορατός

μην τυχόν και -στ’ αλήθεια- δεν υπάρχει.

Βασιλική Δραγούνη

Tapestry: The Lady and the Unicorn (La Dame à la licorne),

À mon seul désir  (Musée national du Moyen Âge, Paris)