ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ

Το χέρι αναγνωρίζει το μολύβι

και το χαιρετά σαν ένα παλιό φίλο

που ξανασυνανατά τυχαία.

Το χαρτί είναι εκεί, περιμένοντας.

Το απόγευμα γίνεται πολύ ήσυχο

με μια ανυπόμονη παρόρμηση να πλανάται στον αέρα

και με τα μικροσωματίδια αυτογνωσίας

να παρακολουθούν σαν να γνωρίζουν,

σαν να καταλαβαίνουν.

Έφτασε σχεδόν η ώρα

για να προσθέσω ψυχή στους ήχους των φωνηέντων

και δύναμη στην καρδιά των συμφώνων,

πάντα σε αναλογία με ένα μικρό μέτρο μουσικής.

Κάποια δόση αλήθειας;

Μερικές φορές. Όχι πάντα.

Υπάρχει μία υψηλότερη αλήθεια

με μεγαλύτερο ειδικό βάρος από την ιστορία.

Προτιμώ περισσότερο τα ρήματα από τα επίθετα,

είναι πιο διασκεδαστικά.

Και για το τέλος θα χρειαστώ λίγη μαγεία

από το φως των αστεριών,

την ανατολή ή ένα θλιμμένο βλέμμα,

ως ποιοτική και όχι ως ποσοτική αναλογία.

Ό,τι επιπλέον προστεθεί, πλεονάζει.

Βασιλική Δραγούνη