ΛΙΓΟ ΧΡΩΜΑ

Δεν θέλησα ποτέ να γκρεμίσω

τον υδατοφράκτη του χρόνου

σαν ανεξέλεγκτη ροή σιωπής που πέφτει

στα παραλυμένα δρομάκια.

Δεν θέλησα ποτέ να εμποδίσω

τα φαντάσματα του χθες να σκαρφαλώσουν

τα σύννεφα με εμμονή

για να ξεφύγουν απ’ την κόλαση του σήμερα.

Δεν θέλησα ποτέ να καταλάβω

πως κάποια πράγματα που επιμένουν να γυρνούν

υποταγμένα κι ανελεύθερα         

μυρίζουν θάνατο και έχουν χρώμα μαύρο.

Θέλησα μόνο να πιστέψω

πως κάθε διαστρέβλωση από τα αισθητήρια

μπορεί να έχει μέσα της

κρυμμένο λίγο χρώμα.

Κίτρινο σαν το φθινόπωρο του εγώ,

πράσινο σαν την άνθιση της άνοιξης που μεγαλώνει

μέσα σε άγριους οπωρώνες,

κόκκινο σαν την οδύνη της νοσταλγίας

ή σαν την αναμονή για μεγαλείο

μέσα στην κραυγή της κουκουβάγιας.

Τόσα ερωτήματα αναπάντητα.

Τόσες απαντήσεις που πρέπει

αναπόφευκτα να αγνοήσω.

Βασιλική Δραγούνη