ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΣΑΝ ΘΥΜΑ

 

Είναι ένας μακρύς, αργός δρόμος 

κτίρια που γέρνουν σε σκιώδη σύγχυση 

παράθυρα που αναπνέουν υποψία

πρόσωπα που κοιτούν αλλού καθώς περνάς

πόρτες που παραμένουν κλειδωμένες.

Στη γωνία, κάτω από ένα σκυθρωπό φως

η ανησυχία απλώνεται μοναχική σαν θύμα

που περιμένει την απελευθέρωση

που περιμένει να αντιμετωπίσει το κακό

καθώς αυτό συμβαίνει.

Η ηχώ της μνήμης καταπίνει

το σκοτάδι πίσω σου - ξέρει τι κάνει

αψηφώντας τη χαμένη σου ομιλία -

δεν ακούς πια τις φωνές της ικεσίας και της υπόσχεσης.

Μπροστά σου μια κενή διασταύρωση

και μια φιγούρα που προβάλλει απ’ την πυκνή ομίχλη.

Για άλλη μια φορά βρίσκεσαι στο έλεος του εαυτού σου.

 

Βασιλική Δραγούνη