Δέκα ποιήματα της Βασιλικής Δραγούνη

Από την Αγγελική Καραπάνου και τον Λογοτεχνικό Ιστότοπο Έννεπε Μούσα

Link: https://ennepe-moussa.gr/στα-βαθιά/δέκα-ποιήματα-της-βασιλικής-δραγούνη

Σήμερα στη στήλη «Στα βαθιά» έχω προσκαλέσει τη λογοτέχνιδα Βασιλική Δραγούνη. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε και διαμένει στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και Ευρωπαϊκή Συγκριτική Λογοτεχνία, ενώ κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στις Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές. Εργάζεται στον αεροπορικό χώρο. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν βραβευθεί σε Πανελλήνιους και Διεθνείς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Έργα της έχουν συμπεριληφθεί σε 140 συλλογικούς τόμους, έχουν δημοσιευτεί σε ψηφιακές εκδόσεις και τον ηλεκτρονικό λογοτεχνικό τύπο. Ποιήματά της μεταφράστηκαν στα αγγλικά και τα ιταλικά και φιλοξενήθηκαν σε διεθνείς ποιητικές ανθολογίες. Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές, τρεις συλλογές διηγημάτων και μια νουβέλα. Είναι διαχειρίστρια του λογοτεχνικού ιστολογίου artifactspirit.blogspot.com. Η ποίησή της κινείται κατά κανόνα στα μονοπάτια της κοινωνιοκεντρικής στοχαστικής γραφής. Ο λόγος της είναι πολύχρωμος, τολμηρός, με πρωτότυπα σχήματα, χτυπητές εικόνες κι έντονο συγκινησιακό φορτίο. Εμπνέεται συχνά από τη μυθολογία, την ιστορία, τη βίβλο και τις συμπληγάδες της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Θα γνωρίσουμε δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!

ΜΕΤΕΩΡΗ ΠΕΤΡΑ

 

Η μετέωρη πέτρα

δεν γνωρίζει έλεος.

Έρχεται μαλακά

διαπερνώντας τις μακρόσυρτες ώρες

ψιθυρίζοντας τόσο περίεργα

το όνομά τους, το γύρισμά τους,

την κατάσταση του σκοταδιού τους

και θρυμματίζεται σε διφορούμενα σχήματα

που πέφτουν σαν φτερά

πάνω στους ώμους τους.

 

Ω, μετέωρη πέτρα

με τις παράξενες γραφές,

τις σκοτεινές μοναξιές

και τους χάρτες των άστρων.

Πέτρα που σωπαίνεις ακίνητη

όταν δεσπόζεις υπεράνω

ή σαν κοιμάσαι στο χιόνι.

Είσαι η πένα μου, το μαξιλάρι μου,

το όπλο μου και η γροθιά μου.

Δεν ξέρω πώς αλλιώς

να σε αποκαλέσω...

 

Η ΚΑΡΥΑΤΙΔΑ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ

 

Ζωτικό σαν αναπνοή

μέσα απ' τους αρχαϊκούς τοίχους και τις οροφές

ξεπροβάλλει το περίγραμμα της παρουσίας της -

η ανέφικτη γαλήνη των αισθήσεων

τα χέρια που δεν καταδέχονται να αντισταθούν

η δύναμη της πλάτης και των ώμων

το κεκλιμένο της κεφάλι

που εξισορροπεί αδιαμαρτύρητα το βάρος

μιας ανεπανόρθωτης απώλειας.

Γνωρίζει την αξία της

όλο αυτό το διάστημα που στέκεται υπερήφανη

μέσα στους αργόσυρτους αιώνες

περιφρονώντας τις περιστασιακές ματιές

ή τα παρατεταμένα βλέμματα που υψώνονται

για να την αντικρίσουν.

 

ΟΙ ΑΡΙΑΔΝΕΣ ΤΟΥ ΜΙΤΟΥ

 

Αναγκαιότητες του χώρου και του χρόνου

αφήνουν τον παλμό των χεριών τους στους τοίχους

και τον απόηχο των βημάτων έξω στη βροχή.

 

Πίσω τους δεν υπάρχουν στύλοι αλατιού

ούτε Αριάδνες του μίτου και του μύθου

να σηματοδοτούν τα μονοπάτια της εξόδου τους

 

μόνο τα μεταβαλλόμενα φαντάσματα του παρελθόντος

με τις υποσχέσεις και τις απαιτήσεις τους

και η μοίρα που ακολουθεί μετά, με σύγχυση στα χέρια.

 

ΑΚΟΜΑ ΚΟΚΚΙΝΟ

 

Δέσμια της φαινομενικής ακινησίας του τοπίου

φτιάχνει έναν κύκλο καθαρό στο σκονισμένο τζάμι

και περιεργάζεται ανυπόμονα καμένα ερείπια,

γυαλιά κομμένα, κολλημένα και κομμένα ξανά

συσσωρευμένα σύνολα ετερόκλητα

κι ένας αέρας κόκκινος τυλίγει το βλέμμα.

 

Κι εκεί το βλέπει, να λαμποκοπά ανάμεσα στις στάχτες:

ένα χαμένο παιδικό παπούτσι,

παρατημένο στη σιωπή του χρόνου

να 'χει το σχήμα ενός υπαινιγμού

που άφησε πίσω του το αναπόδραστο.

Ακόμα κόκκινο. Κατασκονισμένο, αλλά ακόμα κόκκινο.

 

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

 

Μην τις ρωτήσεις τίποτα.

Οι γυναίκες της σιωπής τυλίγουν τη γλώσσα τους

σε βαμβακένιες συλλαβές.

Οι γυναίκες της σιωπής καλύπτουν τα μάτια τους

με εκφραστικά μαντίλια.

Οι γυναίκες της σιωπής μεταμφιέζουν τα πρόσωπά τους

με εικονικές εκφράσεις.

Οι γυναίκες της σιωπής ζωγραφίζουν την καρδιά τους

με βαριά φτερά.

Οι γυναίκες της σιωπής δεν μπορούν να πετάξουν

μέσα από τοίχους.

Οι γυναίκες της σιωπής δεν μπορούν να σπάσουν

τις δικές τους αλυσίδες.

ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ

Όλα έχουν ειπωθεί.

 

Γι’ αυτό κι εγώ τώρα μιλώ

για απλά πράγματα, καθημερινά,

για αγάπη και για πόλεμο και

για ανόητα πράγματα, για φτώχεια,

για πλούτο και για τύχη

και για όνειρα, για ζώα που πετούν

μα δεν είναι αληθινά

και για παιδιά του κόσμου, που γεννήθηκαν

με τέλεια διάφανα φτερά που κανείς

δεν μπορεί κάτω απ' το φως να διακρίνει

μα νιώθει ωστόσο πως

βρίσκονται εκεί.

 

Δεν γνωρίζουν πού πηγαίνουν

έτσι όπως περιμένουν στην πύλη

-ανήμποροι ταξιδευτές,

αφημένοι στο έλεος του ουρανού

αν κι έχουν διαβατήριο

για οπουδήποτε-

μέχρι να έρθει κάποιος

να οδηγήσει σε ακαθόριστο προορισμό

την πτήση τους πάνω από τη γη

και τις ηπείρους

για να τα προσγειώσει τελικά

στα σύνορα του απάνθρωπου.

 

Ό,τι και να σου πω, θα είναι ψέμα.

 

ΞΕΝΕ, ΘΑ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΩ ΕΓΩ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

 

Πώς θα αντιμετώπιζες τη σιωπή της πέτρας;

«Με ψιθύρους σε μια άγνωστη γλώσσα

σαν να μην ήταν απαραίτητες ποτέ

οι απαντήσεις».

 

Πώς θα αντιμετώπιζες τον κυνισμό;

«Σαν καρδιογράφημα με ακαθόριστες αιχμές

κι απότομες εναλλαγές».

 

Πώς θα αντιμετώπιζες ένα κλειστό δωμάτιο;

«Σαν μνήμη, με τοίχους ημικυκλικούς και μία πόρτα

που υπάρχει μόνο στην αθέατη πλευρά».

 

Πώς θα αντιμετώπιζες μια απόλυτη αλήθεια;

«Ξένε, θα σου μιλήσω εγώ με περισσήν αλήθεια.

Η αλήθεια είναι αμφίπλευρη.

Όπως η δική μου και η δική σου αλήθεια».

Από την Ποιητική Συλλογή «Κόκκινο Μελάνι», Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση, Αθήνα 2022

 

Ο ΑΠΕΡΑΝΤΟΣ ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΟΥ ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝΑ

 

Γράψε απλά για κανίβαλους

και κυνηγούς κεφαλών και τσίρκα με κλόουν

και για το κόκκινο το φτυάρι που ακουμπάει στον αχυρώνα.

Γράψε, παρόλο που το στυλό σου τρέχει και στεγνώνει

και φτύνει αδρές σταγόνες από μπλε και μωβ μελάνι.

Γράψε για τον απέραντο απόηχο του Αρμαγεδδώνα

για μια ετοιμοθάνατη αναπνοή στο πεδίο της μάχης

για τα γενναία παιδιά που δεν γεννήθηκαν ποτέ

για πιθανότητες που άδραξες και έχασες

για τύψεις πεταμένες σαν φθαρμένα καπέλα.

Νιώσε τις ακατέργαστες τις λέξεις να σέρνονται στο δέρμα

να ουρλιάζουν πάνω στο λαιμό

και να κατρακυλούν πηχτές σαν αίμα.

 

Από την Ποιητική Συλλογή «Κόκκινο Μελάνι», Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση, Αθήνα 2022

 

Η ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ

 

Η ώρα είναι τώρα,

τρέχει μπροστά ή μένει πίσω παγωμένη.

Η ώρα ταξιδεύει, διακόπτει

ελίσσεται, κυρίως σημαίνει.

Σωριάζει αναποφάσιστες στιγμές, ατέλειωτες

σκέψεις και απόψεις που διαφθείρουν

και εικασία συνυφασμένη

με άκουσμα και όραμα

κι εκείνη την παλιά, τη γνώριμη απώλεια

που συνεχίζει να γυρίζει σαν χαμένη

σαν ξένη ανάμεσά μας

αλλά και με τον εαυτό της ξένη.

 

Από την Ποιητική Συλλογή «Κόκκινο Μελάνι», Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση, Αθήνα 2022

 

ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΓΝΩΣΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

 

Μητέρα,

λένε ότι μια μέρα οι άνθρωποι θα ζουν

κάτω απ’ τη θάλασσα.

Εν τω μεταξύ, εκτός απ’ την κλιματική αλλαγή

εκτός απ’ τους πολέμους και τις πανδημίες

εκτός από τις καταθλιπτικές οικονομίες,

υπάρχει κοινωνική αρρυθμία, μεγάλη ανισορροπία

σε πολλά θλιβερά, αποτυχημένα μέτωπα…

Κοιτάζω τη φωτογραφία σου, δεν παίρνω απάντηση.

Έτσι τώρα αρχίζω να πιστεύω σε ι-τσινγκ,

φύλλα τσαγιού, κρυστάλλινες μπάλες.

Τα παλιά γνωστά αστέρια δεν διαβάζονται

ούτε συμβουλεύονται.

 

Από την Ποιητική Συλλογή «Κόκκινο Μελάνι», Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση, Αθήνα 2022