ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2022

«Ρωγμές στο προσωπείο»

 

Ήταν μια βασική επιθυμία μου μέσα από αυτές τις 72 μικρές ιστορίες του βιβλίου μου «Ρωγμές στο προσωπείο» να αναπαραστήσω τις διάφορες πτυχές του εγώ, έτσι όπως προσπαθούμε να τις αναδείξουμε ή να τις κρύψουμε και να εξερευνήσω το πώς εκδηλώνεται κάθε φορά η μεταμορφωτική περιπέτεια μέσα σε ραγδαίους ρυθμούς ζωής, άγχος, απογυμνωμένες κοινωνικές δομές και επιδερμικές διαπροσωπικές σχέσεις.

Πρόσωπο και προσωπείο μοιράζονται όχι μόνο την ίδια ετυμολογική προέλευση, αλλά και τον ρόλο του «εξωτερικού» ως συμβολικά αντιπροσωπευτικού του «εσωτερικού». Ωστόσο, παρά τα κοινά που έχουν, υποδηλώνουν διαφορετικές ηθικές αξίες.

Το πρόσωπο είναι μια αρχέγονη μεταφορά της αποκάλυψης του εσωτερικού, παρέχει πρόσβαση στην ουσία του είναι. Μπορεί κανείς να «δείξει το πρόσωπό του» από την αρχή, τοποθετώντας το σε πλήρη θέα προς τον άλλον, δίνοντας πρόσβαση στο ανυπεράσπιστο εσωτερικό ή μπορεί κανείς να προστατέψει το εσωτερικό φορώντας ένα προσωπείο. Το πρόσωπο αποκαλύπτει πράγματα που ίσως κάποιος θα ήθελε να κρύψει - κενότητα, μοναξιά ή ανεπάρκεια, ενώ το προσωπείο κρύβει το εσωτερικό χρησιμοποιώντας μηχανισμούς εξαπάτησης, μιλώντας από ένα βάθρο πάντα με υποκρισία και άλλοτε μόνο με υπερβολή και ματαιοδοξία.

Προσωπεία υπήρχαν και υπάρχουν σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες και παρόλο που μπορεί να φορεθούν σε διαφορετικά πλαίσια και με διαφορετικούς στόχους στο μυαλό, όλα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό - επιτρέπουν στον χρήστη να γίνει κάποιος άλλος από αυτό που πραγματικά είναι.

Σε μια κοινωνία που ανταμείβει τις άψογες μάσκες, είναι δύσκολο να διακρίνουμε το αληθινό πρόσωπο από το προσωπείο. Στον ιδιότυπο ανταγωνισμό προσώπου και προσωπείου, το δεύτερο αναδεικνύεται τις περισσότερες φορές νικητής. Υπάρχουν ωστόσο κάποιες στιγμές, όπου τόσο η αυτοεξαπάτηση όσο και η αλληλοεξαπάτηση παύουν να είναι ισχυρές και κατά συνέπεια εμφανίζονται «ρωγμές στο προσωπείο».

 

Βασιλική Δραγούνη