ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ 12ου ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ 

ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ

 

Ξεκίνησες την αναζήτηση

για την χαμένη σου ανθρωπιά

πέρα από αυτό το εύθραυστο μέρος

που φοβάσαι να ονομάσεις.

Αναζητάς τα σύνορα του σκοταδιού

περνώντας μέσα από θορυβώδη φύλλα που θροΐζουν -

γιατί να φοβηθείς;

Ο ήχος συνδέει τις αισθήσεις.

                        

Ξαπλώνεις κουρασμένος

πάνω σε ένα κρεβάτι από βρύα

με λωρίδες λευκασμένης γάζας που καλύπτει

μπαλωμένα τραύματα που αρνήθηκαν να κλείσουν.

Για άλλη μια φορά σφίγγεις τα δόντια για να συγκρατήσεις

τους αδιάκοπους πόνους της αυτογνωσίας.

 

Επιτέλους, φτάνεις πέρα από τα δικά σου όρια

πέρα από όλα αυτά που κατά κάποιο τρόπο

πιστεύεις ότι ξέρεις.

Η αναζήτησή σου ολοκληρώθηκε.

Απλώνεις το χέρι για να προσπαθήσεις

να αγγίξεις αυτό το μέρος

που υπόσχεται να είναι ο τελικός σου προορισμός,

ο προορισμός του πεπρωμένου.

Και βρίσκεις ότι δεν μπορείς να αισθανθείς

ούτε να δεις άλλη ψυχή εδώ.

Δεν μπορείς να δεις κανέναν άλλον

εκτός από εσένα.

 

ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

Έτσι είναι γραμμένο το τραγούδι

στο βιβλίο των κενών σελίδων,

αιμόφυρτα φτερά, συντρίμμια, στάχτη

αφανείς σφραγίδες

στην περγαμηνή.

Ο συνωμοτικός ψίθυρος των φύλλων

αντηχεί το μυστικό,

τον φόβο της μάταιης θλίψης,

την προκατάληψη της απόδοσης,

το προπέτασμα καπνού στη μέθοδο της πρόθεσης

στη μυστικότητα της αναλήθειας

στα δεσμά του φόβου.

Στο κέντρο της σκηνής

το παιδί με τη στολή του μαχητή,

με λέξεις στη θέση της ασπίδας

πλασμένες από δύναμη και αλήθεια.

Έτσι είναι γραμμένο το τραγούδι

ή ίσως απλώς μια συγχορδία

του καρδιακού παλμού και της αναπνοής -

αδέσμευτη στο παιχνίδι

του ανέμου και του χρόνου.

 

Βασιλική Δραγούνη