ΑΠΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ

Κάποιες φορές

το αρχέγονο ένστικτο ισχυρίζεται

ότι τα σπασμένα πράγματα

είναι ό,τι απομένει.

Σπασμένα φτερά,

σπασμένα κόκκαλα,

σπασμένα τζάμια,

διάσπαρτα στο δρόμο.

Κομμάτια σπασμένων γυαλιών

για να μαζέψει κανείς

και να χρησιμοποιήσει.

"Εμπρός λοιπόν,

κόψε τον εαυτό σου", λέει.

"Κόψε κάποιον άλλον".

Και κάποιες άλλες φορές

εμφανίζεται απρόσμενα

και σου χτυπά την πόρτα

σαν άνθρωπος των σπηλαίων

της μιας ημέρας,

της μιας στιγμής,

που άτεγκτα διδάσκεται

από την άγρια φύση

για να σου υπενθυμίσει

πως δεν είσαι χορτοφάγος

-ποιος είναι σήμερα άλλωστε;

και το αίμα

-μην ξεχνάς ποτέ το αίμα.

Το χάος που φτιάχνουμε

από μόνοι μας

είναι μερικές φορές

η μόνη ελπίδα

των άλλων.

Βασιλική Δραγούνη

ΒΡΟΧΗ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Η βροχή υποχωρεί. Όλα ξεθυμαίνουν.

Οι άνεμοι. Οι σειρήνες. Τα θλιβερά νέα

που ξεκίνησαν τη μέρα. Η μνήμη επαγρυπνεί

ενώ οι σιωπές παραμένουν σιωπηλές για να συγχέουν.

Μετά από βροχή παραισθήσεων

αλλόκοτοι άνθρωποι αγωνίζονται

μήπως κι επιβιώσουν από τις αδιαμφισβήτητες ενδείξεις

(αυτο)εγκλεισμών και αποκλεισμών, τις τύψεις

ή όλες αυτές τις εκκρεμότητες,

ρουφώντας ζωή από την ένταση του μίσους

για όσους ξεμπέρδεψαν αβίαστα

από την διαδικασία.

Έβρεξε. Σταμάτησε.

Και θα ξαναβρέξει πάλι.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΤΑΘΜΟΙ ΔΙΟΔΙΩΝ

Υπήρξαν μερικές πολύ καλές ημέρες,

ακόμη εμφανείς στον μικρό καθρέφτη που προειδοποιεί

πως οι εικόνες είναι πιο κοντά από ότι εμφανίζονται.

Μας τελείωσαν όμως οι εποχές της φαντασμαγορίας,

των εκλεπτυσμένων εξάρσεων και της ελεύθερης βούλησης

που επέτρεπαν απεριόριστη υπομονή.

Τώρα, ξεπερασμένοι από τα γεγονότα,

κολλημένοι σε σταθμούς διοδίων πολυσύχναστων λεωφόρων,

η προεπιλογή είναι "καταβάλλετε τα διόδια και ακολουθήστε την κυκλοφορία".

Δίχως σταθερότητα στον τόπο άφιξης

και με μια υπόνοια ανεπαίσθητη Χειμώνα

ξεπληρώνουμε όλα μας τα χρέη στην ασημαντότητα.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Τι πρέπει να δώσεις ως τίμημα εδώ;

Δείγματα ευφυΐας ή βάρη της συνείδησης;

Αβάσταχτο το κόστος και απαγορευτικό.

Τι χάνεται στο εύρημα;

Η πραγματικότητα ως σύμβολο

ή η αληθοφάνεια ως έννοια του πραγματικού;

Δεν φτάνουν πια οι λέξεις, δεν αρκούν.

Ψάχνεις για ένα τέχνασμα

να λύσεις το μυστήριο.

Όλη αυτή την εμμονή με την πραγματικότητα

-με ασυνεχή και αποσπασματική ανάγνωση-

πώς θα την ονομάσεις;

Tο παιχνίδι της αθωότητας

είναι ήδη πολύ μακριά -όσο μεγαλύτερη η επιμονή,

τόσο πιο απογοητευτική η επίλυση.

Η Δεισιδαιμονία ελλοχεύει,

υπενθυμίζοντάς σου τις συνέπειες.

Η Κολακεία έρχεται στα χείλη, σαν χαμόγελο.

Καθυστερείς για μια στιγμή.

Κρυμμένη μέσα στο παιχνίδι

είναι μία διέξοδος.

Τα νεκρά δέντρα περιέχουν

όλη την απώλεια του πλαισίου

σαν άδεια, βαριά κορνίζα.

Προσφέρεις ό,τι έχεις.

Κομμάτια σάρκας

και ξεφτισμένα στολίδια.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΥΘΕΙΑ ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ

Ήρθε κι εγκαταστάθηκε εκεί

μετά τον πόλεμο.

Σε κάποιο μικρό ψαροχώρι

στην εκβολή ενός ποταμού,

όπου σμήνη ετερόκλητων πουλιών

διασταυρώνονταν σε ατελείωτες ευθείες

υπογραμμίζοντας

την άχρονη γαλήνη του τοπίου. 

Ήρθε με τη σύζυγό του

και άνοιξαν ένα μαγαζί

κατασκευής αερομοντέλων.

Σαράντα χρόνια αργότερα

είχε γίνει πλέον θεσμός 

για την περιοχή. 

Τα καλοκαίρια,

όταν ο άνεμος ήταν καλός,

όλα τα παιδιά της γειτονιάς

πήγαιναν, με κάθε έκτακτο χαρτζιλίκι,

στο κατάστημα των αερομοντέλων

προσπαθώντας να βρουν το πιο ελαφρύ

για εναέριες μανούβρες

στο πάρκο.

Εκείνος έφτιαχνε τα πλαίσια

των υπερ-ελαφρών κατασκευών

στο εργαστήρι του

κι εκείνη φιλοτεχνούσε τα πτερύγια

επιδέξια συνταιριάζοντας

περίπλοκα ιδεογράμματα

και σχέδια.

Ούτε σε εκείνον

ούτε στη σύζυγό του

άρεσε να συζητούν

για τον πόλεμο.

Μπορούσαν ωστόσο να μιλούν

για αεροδυναμική συμπεριφορά ανεμοπτέρων

επί ώρες.

Τώρα όμως

έχουν πεθάνει και οι δύο

προ πολλού

και δεν μιλούν για τίποτα

απολύτως.

    

Και το κατάστημα αερομοντέλων

μετασκευάστηκε σε καφεστιατόριο

-δίπλα σε μοτέλ και βενζινάδικα

που συνθέτουν την ανία της επαρχίας-

και δεν εξυπηρετεί τίποτα άλλο

παρά νυσταγμένους πελάτες.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ήξερα πάντα αυτό το μέρος

σαν εγκαταλειμμένο εργοστάσιο

επεξεργασίας ασβεστόλιθου.

Φορτηγά συνήθιζαν να μεταφέρουν τριάντα τόνους την ώρα

λευκή λεπτή σκόνη που διασκορπιζόταν,

ορίζοντας το διαρκές λευκό

στα πρόσωπα των ανθρώπων της υπαίθρου.

Τώρα το εργοστάσιο μετατράπηκε

σε σταθμό μεταφόρτωσης απορριμμάτων

-σμήνη οχημάτων περιμένουν

να εγκαταλείψουν τα φορτία τους.

Τραμ και ασβεστοκάμινοι εξαφανίστηκαν

στο όνομα της προόδου.

Θυμάμαι ακόμα τη σιωπηρή παρωδία

ενός υποστεγάσματος από σπασμένο σκυρόδεμα

να δεσπόζει ετοιμόρροπο στο λόφο

πάνω από τις εκτυφλωτικά λευκές εκτάσεις

άμμου και ασβέστη.

Συνήθιζαν να εκπαιδεύουν λαμπραντόρ εκεί,

για διάσωση παγιδευμένων κάτω από τα ερείπια.

Έφυγαν κι αυτά, πολύ καιρό τώρα.

Τι να κάνουν άλλο,

από το να σκάβουν στην παλιά μνήμη;

Βασιλική Δραγούνη

ΤΡΕΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ

Αμαξοστοιχίες παλιές, παρατημένες, 
μηχανές που σκουριάζουν λεηλατημένες,

γράφουν μια νέα, δική τους ιστορία

με τους χτύπους της ζωής:

παιδιών που ακόμα παίζουν

στα αφημένα εδώ και εκεί β­αγόνια

κάπου στη γειτονιά τους,

φοβισμένων ανθρώπων που ­φωλιάζουν

για να βρουν καταφύγιο απ' τους κατατρεγμούς

στα παλιά σιδερένια κουφάρια,

εφήβων που προστίθενται στη λίστα

των νεκρών από ναρκωτικά

και συνυπολογίζονται

στην ακροαματικότητα των μέσων...

Άλλες σε σταθμούς παρατημένες

και άλλες στα αμαξοστάσια,

άλλες σε κάποια διαδρομή αφημένες

και άλλες στα "νεκροταφεία τρένων"...

Πέθαναν, μα δεν το ξέρουν.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΦΥΓΗΣ

Το φασματικό τρένο

της μεγάλης φυγής

ταξιδεύει αδιάκοπα μέσα στη νύχτα

-δεν μπορεί, μια και ξεκίνησε, να σταματήσει.

Σφυρίζει από μακριά επισημαίνοντας 

τον επικείμενο κίνδυνο 

καθώς βρυχώνται οι τροχοί

σε σκουριασμένες ράγες

χαραγμένες στη ράχη της μοίρας.

Οδεύει προς την αίθουσα με τα μεγάφωνα

που προσπαθεί να συρρικνωθεί

για να ταιριάξει στους φόβους του

-κάθε μετάβαση απαιτεί μια ιδιαίτερη προσπάθεια.

Στην πρώτη ειδοποίηση της άφιξης

τα μεγάφωνα ακούγονται να αναγγέλλουν: 

"Οι επιβάτες παρακαλούνται να εγκαταλείψουν

όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα". 

Δεν έχει νόημα

γιατί το τρένο

είναι άδειο αυτή τη φορά,

με χώρο μόνο για εκείνον

-αν θα μπει.

Είναι ακόμα μακριά

μα η ισχύς της αδιατάρακτής του άφιξης

συνθλίβει τις στιγμές.

Πάνω από τον επιβατικό σταθμό

πετά ένα αεροπλάνο, αφήνοντας λευκά ίχνη

στου ουρανού το αβάσταχτο χρώμα

μα χάνονται στην άχλη του καπνού

καθώς το τρένο εξακολουθεί να προσπερνά

σαν ανεξέλεγκτος συρμός

αφύλακτες διαβάσεις

μέχρι να τον βρει να στέκεται

στον τερματικό σταθμό,

το πέρας οποιασδήποτε προσωρινής μετάβασης

ή επιστροφής,

με την τσάντα διανυκτέρευσης στα χέρια

και το γκρι καπέλο του.

Ώρα να πηγαίνει.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Μια εφήμερη προέκταση

λίθων και πλίνθων

ατάκτως ερριμμένων

καλύπτει τα ίχνη της όξινης βροχής

πάνω σε ένα μονοπάτι μακρύ και σιωπηλό

που απρόθυμα διασχίζουμε.

Διάσπαρτα χαλίκια και πετρώματα

σημαδεύουν την αρνητική πορεία

μετατρέποντάς τα δύσβατα περάσματα

των λασπωμένων δρόμων

σε αδιέξοδα

στενά και σκοτεινά.

Θραύσματα γυαλιών καθρεφτίζουν

την πλάνη που με κόπο χτίσαμε

-σπασμένα κομμάτια που αντανακλούν ακόμα

τη σκουριά τους.

Η φθορά που ελπίζαμε πως θα 'ρθει

δεν ήρθε ποτέ.

Η μέρα σκοτεινιάζει,  

ένας αγέρας επιβίωσης φυσά 

ανάμεσα στα δέντρα

κι ένας μονότονος αντίλαλος

στον μεταβαλλόμενο αέρα

ακούγεται σαν κάποιο αχνό και μακρινό

τρένο που σφυρίζει.

Βασιλική Δραγούνη

ΦΕΥΓΑΛΕΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Ένα μακρύ τρένο προσπερνά, αυτή την ομιχλώδη μέρα,

τις φορτωμένες λάσπη και βροχή έρημες ράγες

-που ο ήλιος του χειμώνα είναι πολύ ψηλά

για να ζεστάνει ούτως ή άλλως-

μέσα σε μια θρηνητική ηχώ που επαναλαμβάνει

σαν αργός υπαινιγμός, την καταδίκη κάποιου.

Έρχεται από παντού ταυτόχρονα,

ανακατεύεται με την ομίχλη και στοιχειώνει τις γραμμές

που πάνω τους περνούν οι παγωμένες ώρες.

Ίσως οι πορείες διασταυρωθούν κάποια στιγμή,

όπου θα πρέπει να περιμένουμε στο κρύο μας αμάξι

-με ένα ποτήρι καφέ από δίπλα

και με το ραδιόφωνο σε κάποια άσχημα νέα ή και κλειστό  

αν κρίνουμε την ησυχία προτιμότερη-

για να παρακολουθήσουμε το φευγαλέο μέρος της διαδρομής,

με κάποιες σκέψεις από τα παλιά να φωσφορίζουν,

χαλαρώνοντας και θέτοντας την προοπτική

σε ευθυγράμμιση με το χρόνο.

Βασιλική Δραγούνη

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Κάποτε, στο λυκόφως, μια γραμμή σιδηροδρόμου στην ομίχλη

ξεπρόβαλε ανάμικτη με τη μυρωδιά του κάρβουνου

τα συρίγματα των μηχανών, τη σάλπιγγα του σταθμάρχη.

Και οι πινακίδες, μέσα από τα θαμπωμένα τζάμια

οφθαλμολάγνες οθόνες υψηλής ευκρίνειας,

"Το τέλος του κόσμου έρχεται"

σε φωσφορίζον νέον στις πλευρές τους.

Κάποτε, μια φοβισμένη και απερίσκεπτη νεαρή γυναίκα

ερωτεύτηκε, και στη συνέχεια

αναπόφευκτα απογοητεύτηκε, και αισθάνθηκε

πως θα 'πρεπε να ζήσει έντονα τη ζωή, να νιώθει

σαν να έρχεται το τέλος του κόσμου ξανά και ξανά

για να υπάρχει κάποιο νόημα.

Χρόνια αργότερα,

λοξές σκιές σε γκρίζες παρακαμπτήριες

τα αυτοκίνητα σφυρίζουν στους βρεγμένους δρόμους

μετά από μια πρόωρη φθινοπωρινή βροχή.

Μαργαριταρένια δάκρυα προσκολλημένα

σε τριανταφυλλένιους μίσχους και κλαδάκια από κρανιά

που δεν κυλούν, και είναι αθόρυβα σαν χιόνι.

Κι όταν ο ήλιος λευκαίνει τις καμπύλες ενός τσαγιερού

σε ένα ράφι στο παράθυρο της κουζίνας,

το τέλος του κόσμου δεν ήρθε ακόμη

και τα δέντρα έξω είναι γυμνά και στεγνά...

Βασιλική Δραγούνη

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Δεν μετράει τόσο η προσδοκία

όσο οι νόμοι της ανάγκης στη σύνταξη των πραγμάτων

-η επιβίωση προηγείται, όλα τα άλλα έπονται

ως στοιχεία συμπληρωματικά ή αποκλίνοντα.

Τρώγοντας λέξεις σώζονται οι προσδοκίες

κι ό,τι απομένει στον οικείο χώρο είναι κάτι το ενδιάμεσο

σαν τους χτύπους του χρόνου στην επιφάνεια της ανάγνωσης,

σαν βεβαιότητα που μοιάζει πάντα να σιωπά ενώ εμφανίζεται.

Η οικειότητα του αγνώστου δεν διευκολύνει εδώ τα πράγματα

όταν υπάρχει ένα βουβό μυστήριο, επικίνδυνο και άγνωστο,

κάποια σημάδια που θυμίζουν μελανιές στον χρόνο

και μερικές πληγές που τις μετράμε

καθώς τις δείχνουμε με υπερηφάνεια ο ένας στον άλλο

αγγίζοντάς τες με αγάπη -στο όνομα της επιβίωσης.

Βασιλική Δραγούνη

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΨΕΜΑ

Του αρέσει το ψέμα πάνω στο μεταξωτό της στόμα,

το αφηρημένο της φιλί,

ο προμελετημένος τρόπος με τον οποίο

μορφοποιεί τις συλλαβές της.

Και του αρέσει ο τρόπος που σκυθρωπιάζει

όταν σπεύδει να καλοπιάσει τους φόβους της

και να ξορκίσει την φθορά του εφήμερου.

Και ναι, πιστεύει όλα όσα ακούει

αν και το βλέπει στα μάτια της,

στον πλάγιο τρόπο που κοιτά

-ανάμεσα σε προσεκτικά ζυγισμένες σιωπές-

για να επισφραγίσει τη γοητεία της

για άλλη μια φορά

με ένα ακόμη ψέμα.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΑΤΑΙΑ

Το πρόβλημα ήταν στη φαντασία,

τα μάτια δεν μπορούσαν να τη ζωντανέψουν.

Η πόλη περιβαλλόταν από τείχη

που, αν και αδιαπέραστα,

δεν είχαν κανένα λόγο να είναι εκεί.

Η ιστορία παρέμεινε χωρίς ενδιαφέρον.

Οι πέτρες μιλούσαν μια στεγνή γλώσσα.

Μπορούσα να την ακούσω κάθε φορά που περιπλανιόμουν

στις αχαρτογράφητες περιοχές του ύπνου

πατώντας την άμμο κάτω από τα πόδια μου

που κάποτε ήταν πέτρες. Μου είπαν πως αυτό συμβαίνει

όταν κάποιος ζει σε αυτόν τον κόσμο.

Μετέφερα ωκεανούς μέσα σε μια κορνίζα

πιστεύοντας πως έτσι η ζωγραφιά θα ολοκληρωνόταν

όμως ξεθώριασε στο πρώτο άγγιγμα της μέρας.

Στον ορίζοντα ήμουν σε θέση να διαβάσω

τα μεταβαλλόμενα σήματα των οιωνών

αποκρυπτογραφώντας μετέωρα μηνύματα διάλυσης.

Μπορούσα να περπατήσω ως την άκρη του χρόνου

νιώθοντας την ανάσα του ως μνήμη και ως δυνατότητα

να αναλώνει την ύπαρξή μου.

Συνήθιζα να βλέπω τέτοια όνειρα κάποτε, μα τώρα

υπάρχουν πόρτες στον ύπνο μου

που οδηγούν σε θεωρεία. Κάποια απ' αυτά

έχουν μαρμάρινα καθίσματα που μεγαλοπρεπώς

μου επιτρέπουν να παρακολουθώ την παρωδία

της καθημερινής αναμέτρησης.

Περιπλανιέμαι ακόμα στους καθρέφτες του παρελθόντος

αδυνατώντας να αναγνωρίσω τον εαυτό μου.

Συναντώ στο δρόμο μου τις σκιές όλων εκείνων

που συνήθιζα να αποκαλώ ζωή μου

και τις ταρακουνώ, μα ανώφελα.

Τις ακούω να με πλησιάζουν για να μου θυμίσουν

πως η καρδιά δεν είναι παρά ένας απλός μυς,

ο ουρανός δεν είναι παρά ένα άδειο δωμάτιο.

Παλινδρομώ στα σκοτεινά τους ηχοχρώματα

μάταια περιμένοντας το εσωτερικό το φως

να ξημερώσει.

Βασιλική Δραγούνη