ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ήξερα πάντα αυτό το μέρος

σαν εγκαταλειμμένο εργοστάσιο

επεξεργασίας ασβεστόλιθου.

Φορτηγά συνήθιζαν να μεταφέρουν τριάντα τόνους την ώρα

λευκή λεπτή σκόνη που διασκορπιζόταν,

ορίζοντας το διαρκές λευκό

στα πρόσωπα των ανθρώπων της υπαίθρου.

Τώρα το εργοστάσιο μετατράπηκε

σε σταθμό μεταφόρτωσης απορριμμάτων

-σμήνη οχημάτων περιμένουν

να εγκαταλείψουν τα φορτία τους.

Τραμ και ασβεστοκάμινοι εξαφανίστηκαν

στο όνομα της προόδου.

Θυμάμαι ακόμα τη σιωπηρή παρωδία

ενός υποστεγάσματος από σπασμένο σκυρόδεμα

να δεσπόζει ετοιμόρροπο στο λόφο

πάνω από τις εκτυφλωτικά λευκές εκτάσεις

άμμου και ασβέστη.

Συνήθιζαν να εκπαιδεύουν λαμπραντόρ εκεί,

για διάσωση παγιδευμένων κάτω από τα ερείπια.

Έφυγαν κι αυτά, πολύ καιρό τώρα.

Τι να κάνουν άλλο,

από το να σκάβουν στην παλιά μνήμη;

Βασιλική Δραγούνη