ΜΑΤΑΙΑ

Το πρόβλημα ήταν στη φαντασία,

τα μάτια δεν μπορούσαν να τη ζωντανέψουν.

Η πόλη περιβαλλόταν από τείχη

που, αν και αδιαπέραστα,

δεν είχαν κανένα λόγο να είναι εκεί.

Η ιστορία παρέμεινε χωρίς ενδιαφέρον.

Οι πέτρες μιλούσαν μια στεγνή γλώσσα.

Μπορούσα να την ακούσω κάθε φορά που περιπλανιόμουν

στις αχαρτογράφητες περιοχές του ύπνου

πατώντας την άμμο κάτω από τα πόδια μου

που κάποτε ήταν πέτρες. Μου είπαν πως αυτό συμβαίνει

όταν κάποιος ζει σε αυτόν τον κόσμο.

Μετέφερα ωκεανούς μέσα σε μια κορνίζα

πιστεύοντας πως έτσι η ζωγραφιά θα ολοκληρωνόταν

όμως ξεθώριασε στο πρώτο άγγιγμα της μέρας.

Στον ορίζοντα ήμουν σε θέση να διαβάσω

τα μεταβαλλόμενα σήματα των οιωνών

αποκρυπτογραφώντας μετέωρα μηνύματα διάλυσης.

Μπορούσα να περπατήσω ως την άκρη του χρόνου

νιώθοντας την ανάσα του ως μνήμη και ως δυνατότητα

να αναλώνει την ύπαρξή μου.

Συνήθιζα να βλέπω τέτοια όνειρα κάποτε, μα τώρα

υπάρχουν πόρτες στον ύπνο μου

που οδηγούν σε θεωρεία. Κάποια απ' αυτά

έχουν μαρμάρινα καθίσματα που μεγαλοπρεπώς

μου επιτρέπουν να παρακολουθώ την παρωδία

της καθημερινής αναμέτρησης.

Περιπλανιέμαι ακόμα στους καθρέφτες του παρελθόντος

αδυνατώντας να αναγνωρίσω τον εαυτό μου.

Συναντώ στο δρόμο μου τις σκιές όλων εκείνων

που συνήθιζα να αποκαλώ ζωή μου

και τις ταρακουνώ, μα ανώφελα.

Τις ακούω να με πλησιάζουν για να μου θυμίσουν

πως η καρδιά δεν είναι παρά ένας απλός μυς,

ο ουρανός δεν είναι παρά ένα άδειο δωμάτιο.

Παλινδρομώ στα σκοτεινά τους ηχοχρώματα

μάταια περιμένοντας το εσωτερικό το φως

να ξημερώσει.

Βασιλική Δραγούνη