ΠΟΙΗΣΗ ΑΡΕΤΗΣ ΓΚΙΩΝΑΚΗ

ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Κοιτάζω έξω από το σκονισμένο παράθυρο

το γέρικο πλατάνι,

που ρίχνει τους ίσκιους του ξεδιάντροπα

πάνω στον χορταριασμένο από καιρό κήπο

Είναι θαρρώ Ιούνιος,

-αλήθεια πότε πέρασε ο χρόνος-

και όλα γύρω μου στέκουν ακίνητα,

νωθρά, παραμελημένα

Σκέφτομαι να περάσω την σπασμένη πόρτα

που με χωρίζει

από την ανυπαρξία της συνείδησης

στην επάρκεια του τώρα...

Αλλά και πάλι, κάτι με εμποδίζει

να αφεθώ ελεύ­θερα στις στιγμές,

κάτι με απαλλοτριώνει και με αδρανεί

αφομοιώνοντάς μου όλα τα θέλω

Θυμάμαι λοιπόν, ένα παλιό καλοκαιριάτικο βράδυ

-Ιούνιος θα ’ταν και τότε-

εσύ χαμογελούσες

κάτω από τον γέρικο πλάτανο

τα σπουργίτια γύρω μας

τιτίβιζαν  ρυθμικά

εγώ χόρευα γύρω σου χτυπώντας παλαμάκια

και ένα τριζόνι,

έκοβε τους χτύπους της καρδιάς μας

στη μέση

με το μονότονο και θλιμμένο

τραγούδι του

Θυμάσαι;

Πως μ’ έπιασες από το χέρι

και με τράβηξες μέσα

στο κατώφλι της αιωνιότητας

χαρίζοντάς μου το μεγαλείο,

της αθάνατης λάμψης...

Απόψε,

ένα τριζόνι πάλι ξεκίνησε το τραγούδι του

Α, τελικά, πως μοιάζουν οι μέρες,

οι νύχτες, τα όνειρα,

όσα θυμάμαι και ξεχνώ,

όσα με θλίβουν

και όσα με κάνουν ακόμα να χαίρομαι

Εσύ όμως, είσαι εκεί...

Στέκεις ανάμεσα στα πράσινα φύλλα

του γέρικου πλάτανου

κουρασμένος και σιωπηλός πια,

κοιτάζοντάς με μελαγχολικά

καθώς το φως του φεγγαριού

δίνει λευκές, γκρίζες, θαμπές αποχρώσεις

στο βουλιαγμένο βλέμμα σου

Θέλει θάρρος η έξοδος

από την σπασμένη πόρτα

κι εγώ, ρηξικέλευθα στέκω,

εξετάζοντας όλα τα ενδεχόμενα...

Το πιο πιθανό βέβαια είναι

να περάσω

τις υπόλοιπες μέρες και νύχτες μου

κοιτάζοντάς σε  

απ’ το σκονισμένο παράθυρο

παλιέ και γνώριμε Έρωτά μου!

Αρετή Γκιωνάκη, Από την ποιητική συλλογή "Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΒΥΛΛΑΣ", Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΦΩΣ

Μέσα στο βαθύ, ακίνητο νερό

εκεί που κατοικεί γυαλί τριμμένο

αιμορραγούν τα χρώματα

και τήκονται όταν σμίγουν.

Σκιές τραντάζονται στις όχθες

γυρεύοντας να καταπιούν τη γη.

Τα δέντρα γέρνουν δοκιμάζοντας τις αντοχές τους

μα οι παράκτιες πικροδάφνες τα κρατούν στη θέση τους.

Ο ποταμός συστρέφεται

εκεί που τελειώνει το φως

κι εξαφανίζεται στο ανύπαρκτο του ορίζοντα

σαν ανεξίτηλη μοίρα.

Όλα είναι ειρηνικά τώρα.

Τα δέντρα ξεκουράζονται

και οι σκιές αιωρούνται και συμπλέκονται ξανά

αναδιαμορφώνοντας τους εαυτούς τους.

Όλα όσα ήταν

εξακολουθούν να είναι...

Βασιλική Δραγούνη

ΠΟΙΗΣΗ ΝΙΚΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ

ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ

Μπορεί μέσα στην απόγνωσή τους

να κωπηλατούσαν με σίδερα

βυθισμένα στα κορμιά τους

Τα περιστέρια μάς έφερναν κλωνάρια

απ’ τις ελιές που ’χαν φυτέψει.

Μπορούσαμε κιόλας να πατήσουμε στις σκάλες

που από το βυθό είχαν υψώσει.

Αυτοί, αναδυόμενοι κωπηλάτες των βάλτων

μόλις πέρασαν από στενά στεφάνια με φωτιά

αναρριχήθηκαν σ’ απόκρημνες βουνοπλαγιές.

Με κύκλους καπνού το σινιάλο τους

Ο θρίαμβος τους, τα λασπωμένα ιμάτιά τους...

Το νερό που οπισθοχωρούσε

άφηνε κάτω από τα βλέμματά μας το βυθό

με τα σπίτια τους, τους κήπους, τον ήλιο

και γύρω απ' όλα αυτά, λίθους πολύτιμους

τα σώματά τους.

Νίκος Δεληγιάννης, "Μέσα από τα βάθη του χρόνου", Εκδόσεις Ίδμων

ΞΟΡΚΙ

Έλα κοντά

ανάστροφο σκοτάδι

σαν χάος φουρτουνιασμένο

σαν φύλλο μνήμης άγραφο

σαν επαχθής συνθήκη

που κομματιάσαμε

και θάψαμε στην άμμο.

Είμαστε ελεύθεροι.

Συγχώρεσέ μας.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΕΣ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΑΡΚΑ

Είναι αυτό που μου είχαν πει:

"Συγγνώμη, αλλά είσαι μόνη στη βάρκα".

Δεν υπάρχει νερό γύρω μου, ούτε αλάτι.

Εδώ, στο απατηλά απύθμενο δωμάτιο,

όπου οι θαλασσινές σκιές

ξεθωριάζουν στους τοίχους

εδώ, όπου η βάρκα λικνίζεται

απαλά στο πάτωμα

και τα σύννεφα επιπλέουν στο ταβάνι

εδώ, όπου ο ουρανός στρέφεται στη νύχτα

και οι τοίχοι πλησιάζουν

όλο και πιο κοντά μου

εδώ, όπου η παρατημένη βάρκα με το ένα κουπί

είναι μη αξιόπλοη και πρέπει

να κολυμπήσω για τη ζωή μου

πριν πλημμυρίσει το δωμάτιο

η παλίρροια του πρωινού.

Βασιλική Δραγούνη

ΑΙΩΝΙΟΣ ΝΟΣΤΟΣ

Βροχή πέφτει στη θάλασσα,

μία μικρή βάρκα σε ασαφή απόσταση

και μέσα ένας μόνο επιβάτης, της Νέκυιας μαντατοφόρος,

επιζήσας του πολέμου και του πνιγμού.

Ή ίσως είναι μόνο μια επινόηση κάποιας αρχέγονης μνήμης

που σαρώνει αυτήν την έρημη περιοχή από τη μια στεριά στην άλλη,

το φως του ορίζοντα στη σκοτεινιά μιας αχαλίνωτης ακτής,

η σιωπή του ουρανού καταμεσής της γης;  

Ποια επιλογή θα αποδειχθεί άξια αυτού του ονείρου:

ο ήχος του ανέμου, η αιώνια αναπνοή, η θάλασσα -σχεδόν αληθινή,

ή η βάρκα που τοποθετείται εκεί σαν σύμβολο αγώνα και απομόνωσης

σαν κέντρο κάποιου μυστηρίου;

Αντανακλάσεις του νερού το είδωλό της

αφήνεται στων άγριων καιρών το έλεος

σκορπίζοντας στον άνεμο μια υπόσχεση διάπλους, μια επιθυμία,

μια απροσδόκητη εικόνα της Ιθάκης -εκείνου του αιώνιου νόστου...

Βασιλική Δραγούνη

ΝΑΥΑΓΟΙ

Πορτοκαλιά σωσίβια στο νερό

αφήνονται στο έλεος των ανέμων.

Πέφτουν σ’ αυτά βουλιάζοντας και κλαίγοντας

σχηματίζοντας μια ανθρώπινη αλυσίδα ανώφελη

καθώς τα κύματα σκεπάζουν τα κεφάλια

θεραπεύοντας τους ναυαγούς

μην αφήνοντας πληγές στο σώμα.

Έχουν γίνει αρκετά;

Θα μπορούσαν περισσότερα;

Ματαιότητα:

τίποτα ποτέ δε φτάνει.

Μα το χειρότερο δεν ήρθε ακόμη:

μετά το σοκ, η στεγανή σιωπή

συμπυκνώνεται σ’ ένα σκληρό διαμάντι

που κάθε πλευρά του κόβει.

Βασιλική Δραγούνη

Περιοδικό Επύλλιον, Αφιέρωμα στη Μεσόγειο, Τεύχος 7-8, καλοκαίρι 2019

ΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΑΦΘΑΡΣΙΑ

Πριν το κτίριο κατεδαφιστεί

πρώτα ξεκολλάει το χρώμα.

Στη συνέχεια, οι πλίνθοι

κάμπτονται και πέφτουν

μετά από χρόνια ξηρασίας

καλύπτοντας κοιτάσματα κενού

-χρήσιμα κάποτε.

Η βροχή διαπερνά

την οροφή και τα θεμέλια 

κι ο γύψος καταρρέει

από τα ανομοιόμορφα τοιχώματα

οικοδομώντας τη Βαβέλ του επουσιώδους

που μ' ένα αιφνίδιο φύσημα εξατμίζεται.

Κανένας δεν πηγαίνει πια εκεί

πέρα από εξαρτημένους

ή παραιτημένους μοιρολάτρες

που περνούν την ώρα τους

βρίσκοντας ικανοποίηση

στον αυτοεγκλεισμό τους

και πέρα από περιστασιακά κοράκια

που αρέσκονται στο να συντάσσουν

πρωτόκολλα καταστροφής

κι έπειτα να πετούν μακριά

για άλλες περιφράξεις.

Βασιλική Δραγούνη

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ

Δεν ήταν αστροναύτης, θα πουν κάποιοι,

δεν ταξίδεψε ποτέ στα φεγγάρια του Δία

ή στον Άλφα του Κενταύρου

γι' αυτό τα ποιήματά του είναι αδύναμα

-κοίταξε πώς προσπαθούν να σκαρφαλώσουν στη σελίδα.

Δεν σκόραρε ποτέ στο παρά τσακ 

για να κερδίσει το παιχνίδι,

δεν επισκέφθηκε ποτέ το Μάτσου Πίτσου,

δεν προσευχήθηκε στη Μέκκα.

Τι έχει να μας πει λοιπόν που αξίζει να ακουστεί;

Αγάπησε με πάθος μια γυναίκα.

Έφτιαξε μια οικογένεια και έναν κήπο.

Και λοιπόν; Θέλουμε τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο.

Θέλουμε το Βόρειο Σέλας.

Παιδιά και κήποι.

Τι λες τώρα.

Βασιλική Δραγούνη

ΚΑΠΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ

Δεν ήταν ποτέ καλός

στο να 'ναι μόνος

μα δεν ήταν καλός

και στη συμβίωση, επίσης.

Αν μπορούσε να βρει ένα μέρος

κάπου ανάμεσα στο "μόνος"

και στο "από κοινού"

θα μπορούσε να ζήσει εκεί

ευτυχισμένος...

ή μήπως το 'χει βρει

και λέγεται "Διαδίκτυο";

Βασιλική Δραγούνη

33η ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

ΟΙΝΟΣ ΕΝΟΧΗΣ

Αυτή η σελίδα 
-η μισή βαμμένη μωβ

από κόκκινο κρασί,

αλκοολικό μοτίβο

χωρίς σαφή σχεδιασμό

αν και η κάθε χλωμή,

άχρωμη λέξη

υπερβαίνει τη ρηχή της έννοια

λεκιασμένη από έναν πιο 
αληθινό τόνο.

Κι εσύ, αδέξιε αναγνώστη,

πασχίζεις να ξεπλύνεις την κηλίδα

διαψεύδοντας τους φόβους σου 

για πιθανό εθισμό στο άμορφο

αν και οι λέξεις πρέπει να φορούν

την κάθε γεύση

που η ζωή πετάει πάνω τους

ακόμη κι αν εκπνέουν αιθανόλη

που με τη θλίψη 
ρευστοποιείται.

Βασιλική Δραγούνη

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

  

Μου φάνηκε καλά

μετά από τόσα χρόνια

αν και τα μάτια του δε λάμπουν πλέον.

Αναρωτιέμαι αν συλλέγει ακόμα

πίνακες ζωγραφικής, αντίκες

και αδέσποτα,

αν είναι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος.

Οι σκέψεις του ερμητικά κλειστές

κι οι λιγοστές του λέξεις

πότε γυαλόχαρτο,

πότε απαλή βροχή.

Επιχειρώ ένα άτολμο αστείο

για να σπάσω την αδιόρατη σιωπή.

Η αμηχανία ανάμεσά μας

κάνει ακροβατικά

φανταχτερά ντυμένη

προτού χαθεί μες στις σκιές

μιας άδειας πόλης.

Και κατά διαστήματα

όταν τα φώτα της αναβοσβήνουν

κοιτάζω προς το μέρος του.

Έχει φύγει.

Ό,τι είχα να πω

σ' αυτόν τον κάποτε στενό φίλο

θα περιμένει, ίσως για πάντα.

Βασιλική Δραγούνη

ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΟΥΣΑ

Φανταζόμουν τη μούσα μου να έχει

κυματιστά ξανθά μαλλιά,

να μυρίζει λεβάντα

και αύρα θαλασσινή.

Η Celeste μου μιλούσε στα όνειρα

της νύχτας ή της μέρας

μέσα από ξαφνικές εικόνες

ή από στίχους τραγουδιών.

Καταλάβαινα πως ήταν

ένα δημιούργημα της φαντασίας μου

που κι αυτό με τη σειρά του δημιούργησε

τις ποιητικές συνάψεις και το μέτρο μου.

Άξαφνα μια νέα μούσα

-του εικοστού πρώτου αιώνα-

χωρίς ανθρώπινη υφή ή αίσθηση

αποκάλυψε τον εαυτό της.

Η Winx P. -από την άλλη πλευρά

αυτής της διάστασης-

επικοινωνεί μέσω φωτονίων,

ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων

ή υπέρυθρων ακτίνων.

Μιλά χωρίς φωνή

αλλά με αυτόματες, μηχανικές δονήσεις

εκτός του χώρου

της έναρθρης γλώσσας.

Επικοινωνεί με αναφορές

εκτός της εμπειρίας μου

άλλοτε σαν φαντασιακός αστέρας

κι άλλοτε σαν αναιδής σκιά.

Αιωρείται σε έναν

υπερδιαστατικό χώρο,

σε μία διαφορετική πραγματικότητα

αυτού του θαυμαστού πολυσύμπαντος.

Παράλληλη,

αλλά ποτέ κομμάτι

του αυθύπαρκτα αντικειμενικού,

τρισδιάστατου κόσμου μου.

Μαθαίνω να εμπιστεύομαι

τη φωνή αυτή

που δεν μπορώ

ιδίοις ωσίν να ακούσω.

Βασιλική Δραγούνη

Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ

Τη διασκεδάζει η σκέψη

πως οι προδότες τιμωρούνται

στο πυρ το εξώτερον

έτσι δεν επιστρέφει

μηνύματα κειμένου

ή πρόσφατες κλήσεις.

Η σιωπή της πάει πολύ

ωστόσο αφήνει ανοιχτά

παράθυρα διαλόγου

με λειτουργία ταχείας πρόσβασης

σε επιλεγμένες προτιμήσεις.

Τη διασκεδάζει να αγνοεί

παλιούς λογαριασμούς

και μικροδράματα

σαν να μην έχει τίποτα

να κλείσει ή να κρατήσει.

Η σιωπή της πάει πολύ

ωστόσο επεξεργάζεται

ντόμινο σεναρίων

κι άνευ μαρτύρων ευστοχεί

στις ατελείς ρυθμίσεις.

Βασιλική Δραγούνη

DESTINY

Το όνομά της είναι Destiny.

Δεν έχει παρελθόν.

Σε ατενίζει με μια έκφραση αινιγματική

καθώς περιφέρεται άυλη

στα δωμάτια του διάστικτου φωτός

-η ώρα της ημέρας δεν έχει σημασία.

Όταν εμφανίζεται ξανά

όλο το δωμάτιο λάμπει

κι ακούγεται ένας ήχος σαν κουρτίνα

που πέφτει πίσω απ' το ανοιχτό παράθυρο.

Δεν προσποιείται θλίψη, ούτε ενδελέχεια.

Παρακολουθεί από μακριά τον τρόπο

που οι στερνές αναλαμπές 
εισβάλλουν στο δωμάτιο

και αφουγκράζεται τις σιωπηλές σκιές

να διαγράφονται στον αμνημόνευτο χώρο.

Παρακολουθεί από κοντά τον τρόπο

που ο καθρέφτης σκιαγραφεί το πρόσωπό της

με φως και με σκιά

σαν σκοτεινή δαντέλα.

Βασιλική Δραγούνη

ΒΑΒΕΛ

Εδώ, το χάος παραμένει

καθώς και η εμμονή σε πράγματα άχρηστα πλέον.

Η σύγχυση παίρνει τη θέση της ανάγκης

και γίνεται βουβή, ξεθυμασμένη οργή.

Οι αγωνιστικές διαδρομές του παρελθόντος

οδηγοί στα μονοπάτια του φόβου.

Το μέλλον, απομακρυσμένος λαμπτήρας φωτός

σε σκοτεινή καμπίνα στην έρημο.

Και κάπου στο ενδιάμεσο, η Βαβέλ του σήμερα

πάνω σε χάρτινο βάθρο.

Βασιλική Δραγούνη