ΠΟΙΗΣΗ ΑΡΕΤΗΣ ΓΚΙΩΝΑΚΗ

ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Κοιτάζω έξω από το σκονισμένο παράθυρο

το γέρικο πλατάνι,

που ρίχνει τους ίσκιους του ξεδιάντροπα

πάνω στον χορταριασμένο από καιρό κήπο

Είναι θαρρώ Ιούνιος,

-αλήθεια πότε πέρασε ο χρόνος-

και όλα γύρω μου στέκουν ακίνητα,

νωθρά, παραμελημένα

Σκέφτομαι να περάσω την σπασμένη πόρτα

που με χωρίζει

από την ανυπαρξία της συνείδησης

στην επάρκεια του τώρα...

Αλλά και πάλι, κάτι με εμποδίζει

να αφεθώ ελεύ­θερα στις στιγμές,

κάτι με απαλλοτριώνει και με αδρανεί

αφομοιώνοντάς μου όλα τα θέλω

Θυμάμαι λοιπόν, ένα παλιό καλοκαιριάτικο βράδυ

-Ιούνιος θα ’ταν και τότε-

εσύ χαμογελούσες

κάτω από τον γέρικο πλάτανο

τα σπουργίτια γύρω μας

τιτίβιζαν  ρυθμικά

εγώ χόρευα γύρω σου χτυπώντας παλαμάκια

και ένα τριζόνι,

έκοβε τους χτύπους της καρδιάς μας

στη μέση

με το μονότονο και θλιμμένο

τραγούδι του

Θυμάσαι;

Πως μ’ έπιασες από το χέρι

και με τράβηξες μέσα

στο κατώφλι της αιωνιότητας

χαρίζοντάς μου το μεγαλείο,

της αθάνατης λάμψης...

Απόψε,

ένα τριζόνι πάλι ξεκίνησε το τραγούδι του

Α, τελικά, πως μοιάζουν οι μέρες,

οι νύχτες, τα όνειρα,

όσα θυμάμαι και ξεχνώ,

όσα με θλίβουν

και όσα με κάνουν ακόμα να χαίρομαι

Εσύ όμως, είσαι εκεί...

Στέκεις ανάμεσα στα πράσινα φύλλα

του γέρικου πλάτανου

κουρασμένος και σιωπηλός πια,

κοιτάζοντάς με μελαγχολικά

καθώς το φως του φεγγαριού

δίνει λευκές, γκρίζες, θαμπές αποχρώσεις

στο βουλιαγμένο βλέμμα σου

Θέλει θάρρος η έξοδος

από την σπασμένη πόρτα

κι εγώ, ρηξικέλευθα στέκω,

εξετάζοντας όλα τα ενδεχόμενα...

Το πιο πιθανό βέβαια είναι

να περάσω

τις υπόλοιπες μέρες και νύχτες μου

κοιτάζοντάς σε  

απ’ το σκονισμένο παράθυρο

παλιέ και γνώριμε Έρωτά μου!

Αρετή Γκιωνάκη, Από την ποιητική συλλογή "Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΒΥΛΛΑΣ", Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης