ΕΙΜΑΣΤΕ

 

Κάθε σωματίδιο της γης και του αέρα,

κάθε ψιθυριστή φωνή

και κάθε δάκρυ που κυλά από χαρά ή θλίψη

 

η ομίχλη πάνω απ' το νερό, ο παρατεταμένος ήχος κλάματος,

οι σκληρές νότες της οργής,

το άδειο βλέμμα που θωρεί τα πάντα,

η αντανάκλαση φτιαγμένη από γυαλί

 

η τυραννία της αφής,

η βιασύνη της ευχαρίστησης,

το ψηλαφητό σκοτάδι του λυκόφωτος

 

το θάμπωμα της ελπίδας στο κουρασμένο μυαλό,

η ελπίδα της ύπαρξης στην αμφιβολία,

το κοντά και το μακριά,

το παντού και το πάντα,

όλα ετούτη τη στιγμή, εδώ.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΣΤΟ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ

 

Θάνατος,

τα μεσάνυχτα της ζωής...

Ζωή,

το ξημέρωμα του θανάτου...

Ω,

πόσο θλιβερά περνά ο χρόνος

στο ενδιάμεσο...

 

Βασιλική Δραγούνη

 

Ο ΞΕΝΟΣ

ΤΟ ΑΝΤΙΟ

 

Ο Ξένος συνέχισε να κοιτά επίμονα το ρολόι τσέπης του.

"Ο χρόνος πετάει και κατά την πτήση του ξεμένει από καύσιμα και πέφτει και συντρίβεται στις αντιξοότητες του κόσμου μας. Κι όσο πιο φθαρμένος ο κόσμος, τόσο πιο φθαρμένη και η ανθρώπινη αντοχή". 

Για μια ακόμη φορά κοίταξε τριγύρω αναζητώντας τον σερβιτόρο με το αψέντι που είχε παραγγείλει πολύ καιρό πριν μα κανείς δεν ερχόταν και με έκδηλη απογοήτευση σηκώθηκε και μου έγνεψε αντίο. Τον είδα να χάνεται με τη συνηθισμένη του ανεμελιά στην άδεια λεωφόρο. Πίσω του τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά.

Γυρίζοντας το βλέμμα μου από τον Ξένο, είδα τον σερβιτόρο να φτάνει κρατώντας έναν δίσκο. Πάνω στον δίσκο βρισκόταν ένα και μοναδικό ποτήρι...

 

Βασιλική Δραγούνη

Ο ΞΕΝΟΣ

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

 

Ο Ξένος κάθισε στο ίδιο μέρος που είχε καθίσει και την τελευταία φορά που μιλήσαμε πριν από χρόνια και ήταν σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε που είχε φύγει.

"Περιμένω ακόμα το αψέντι που έχω παραγγείλει", είπε με ένα παρατεταμένο, επιτιμητικό χαμόγελο, απομακρύνοντας με το χέρι του μια φανταστική στάχτη πούρου από το μαρμάρινο τραπέζι.

Κάπου στο παρασκήνιο ακουγόταν μια αχνή αναταραχή ψιθύρων από αρχαία τραγωδία: "Μετά από χρόνια σε μια έρημο με άδειες μέρες / Μετά από χρόνια σε μια σκοτεινή ανυπαρξία / Ο χρόνος από μόνος του εγκαταλείφθηκε / Σε μια λευκή στροβιλιζόμενη ομίχλη".

"Το να περιμένεις κάτι...", ξεκίνησε να λέει ο Ξένος κεντρίζοντας την περιέργειά μου, "είναι το χειρότερο μέρος της αναμονής". Συμφώνησα μαζί του.

 

Βασιλική Δραγούνη

Ο ΞΕΝΟΣ

Η ΑΠΟΥΣΙΑ

 

Τον θυμάμαι να λέει, "Από όλες τις πιθανές δυνατότητες δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει καμία πιθανότητα ανάμεσά μας" και να απαντώ, "Προσπαθούμε επίμονα να ταιριάξουμε τα κομμάτια ενός παζλ που έχουν συσσωρευτεί τυχαία ή με απώτερο σκοπό, χωρίς καμία συνοχή".

Σκέφτομαι το μοναχικό ποτήρι του για πάντα ακίνητο και απλήρωτο σε ένα μαρμάρινο τραπέζι, να περιμένει τον Ξένο να επιστρέψει.

Φαντάζομαι ότι ο Ξένος, απών εδώ και καιρό από την αφάνεια του κόσμου, μπορεί να ξαναεμφανιστεί αιφνιδιαστικά, τυχαία ή με απώτερο σκοπό. Τότε θα μπορούσαμε να ξαναρχίσουμε τον διάλογο που επέλεξε αυθαίρετα να εγκαταλείψει. Έτσι κάθομαι και παίζω με τα κομμάτια του παζλ που μου άφησε ως ενθύμιο. Ορισμένα κομμάτια λείπουν και το ποτήρι του αψέντι απαιτεί να το πληρώσω.

 

Βασιλική Δραγούνη

Ο ΞΕΝΟΣ

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 

"Να που συναντιόμαστε ξανά!", είπε ο Ξένος. Καθισμένος στο υπαίθριο καφέ με ρώτησε αν θα ήθελα να βυθιστώ μαζί του στη νοσταλγία. Είπα ότι δεν θυμόμουν και πολλά από τα παλιά, αν και απολάμβανα περιστασιακά κάποια ανάμνηση.

Παραγγέλλοντας έναν εσπρέσο, μίλησε για τους γονείς του και τον πόλεμο και του ανταπάντησα με ακαδημαϊκά επιτεύγματα και διακοπές στο εξωτερικό.

Είπε ότι ήταν σίγουρος πως με είχε δει μία φορά στο Λίμερικ. Είπα ότι δεν είχα πάει ποτέ και πως δεν ήμουν εγώ.

Τελειώνοντας τον καφέ του ο Ξένος σηκώθηκε και γυρνώντας σε μένα είπε πως υπήρξε άλλη μια φορά που ήταν σίγουρος ότι με είδε. Τον ρώτησα με περιέργεια "Πότε;"

"Στον καθρέφτη του μπάνιου, εκείνη τη φορά που δίσταζες με το ξυράφι..."

 

Βασιλική Δραγούνη

Ο ΞΕΝΟΣ

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

 

Ο Ξένος με το φθαρμένο παλτό και την ωχρή όψη με ρώτησε αν μπορούσε να μου κάνει κάποιες ερωτήσεις. Κάθισε πίσω στην καρέκλα του, παρήγγειλε ένα αψέντι και άρχισε να σφυρίζει έναν αδιάφορο σκοπό περιμένοντας το ποτό του.

"Αν κάποια θλίψη μας επισκεπτόταν αύριο, θα αγνοούσαμε το ξυπνητήρι, πιστεύοντας πως θα την ξεγελάσουμε παριστάνοντας τους κοιμισμένους;"

"Αν έπρεπε να αποθηκεύσουμε όλα τα δάκρυα του περασμένου χρόνου, πόσο μεγάλο θα ήταν το μπουκάλι;"

Ο Ξένος κοίταξε το σταματημένο του ρολόι και αναρωτήθηκε πού ήταν ο σερβιτόρος.

"Αν δεν μπορούμε να νιώσουμε τον πόνο των άλλων, πώς θα ξέρουμε αν έχουμε αίμα στις φλέβες μας;"

Ο Ξένος σηκώθηκε, με χαιρέτησε κι όταν έφυγε δεν μπορούσα πλέον να δω την αντανάκλασή μου στον καθρέφτη.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΑΝ

 

Αν είναι ο δρόμος ανοιχτός και το μυαλό κλειστό,

κάνε παράκαμψη

 

Αν η καρδιά πάντα ζητάει και τα μάτια δεν γεμίζουν,

βάλε πωλητήριο στην ψυχή σου

 

Αν το σκοτάδι σου είναι πιο βαθύ απ' τη νύχτα,

το χάραμα είναι ακόμη μακριά

 

Αν λες την τύχη,

πρόσεξε τους άλλους μάντεις.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΟΡΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΣΚΛΗΡΟΥ ΦΩΤΟΣ

 

Εδώ, το φως ακολουθεί το φως

σε εκτυφλωτική ακτίνα. Μην γυρίσεις να κοιτάξεις.

      

Δεν είναι για τα μάτια σου, έστω κι αν προσπαθεί

να σε αποπλανήσει με περισπασμούς.

 

Αν κοιτάξεις, θα θρυμματιστεί σε κοφτερά ομοιώματα

που θα προκαλέσουν την καταστροφή σου.

 

Κι όμως, επιμένεις να την παρακολουθείς

με μάτια που καίνε και αιμορραγούν.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ/4

ΑΙΩΝΙΟΣ ΝΟΣΤΟΣ

 

Βροχή πέφτει στη θάλασσα,

μία μικρή βάρκα σε ασαφή απόσταση

και μέσα ένας μόνο επιβάτης,

της Νέκυιας μαντατοφόρος,

επιζήσας του πολέμου και του πνιγμού.

 

Ή ίσως είναι μόνο μια επινόηση κάποιας αρχέγονης μνήμης

που σαρώνει αυτήν την έρημη περιοχή

από τη μια στεριά στην άλλη,

το φως του ορίζοντα στη σκοτεινιά μιας αχαλίνωτης ακτής,

η σιωπή του ουρανού καταμεσής της γης;  

 

Ποια επιλογή θα αποδειχθεί άξια αυτού του ονείρου:

ο ήχος του ανέμου, η αιώνια αναπνοή,

η θάλασσα -σχεδόν αληθινή,

ή η βάρκα που τοποθετείται εκεί

σαν σύμβολο αγώνα και απομόνωσης

σαν κέντρο κάποιου μυστηρίου;

 

Αντανακλάσεις του νερού το είδωλό της

αφήνεται στων άγριων καιρών το έλεος

σκορπίζοντας στον άνεμο μια υπόσχεση διάπλους, μια επιθυμία,

μια απροσδόκητη εικόνα της Ιθάκης

-εκείνου του αιώνιου νόστου...

 

***

 

ΜΑΤΑΙΩΜΕΝΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ

 

Πρόσφυγας ανοίκειου τόπου στέκεται

περιμένοντας την επόμενη υπόσχεση

να τον μετακινήσει στην κατεύθυνση

μίας ακόμη απελπισίας

 

σαν μια ματαιωμένη φαντασίωση

που τον βρήκε σε στιγμή αμφιβολίας

και τον μετέφερε  από τους μύθους του εαυτού του

σε μια νέα πραγματικότητα

 

σαν μια απρόσμενη προειδοποίηση

που αιωρείται μέσα στη σιωπή σαν σκόνη

και ψιθυρίζει με παράλογη επιμονή

κάτι περί ενοχής και εξιλέωσης.

 

Βασιλική Δραγούνη

Από την Συλλεκτική Έκδοση "Το Κρυφό Σημειωματάριο των Ποιητών", τόμος 4

Σειρά: Ποιητικά Ξεφυλλίσματα, Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης, 2020

ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ/3

ΧΕΛΙΔΟΝΙ

 

Ένα πρωί κοίταξα στον καθρέφτη

και δεν ήμουν πια εκεί.

Άγγιξα το πρόσωπό μου

σαν να μπορούσε αυτό να βοηθήσει.

Έγνεψα στον εαυτό μου

μα τίποτα δεν μου έγνεψε σε ανταπόκριση.

Η σκοτοδίνη υψώθηκε στα μάτια μου σαν εφιάλτης.

Γύρισα στην κρεβατοκάμαρα

και κάθισα στο ξέστρωτο κρεβάτι μου.

Το στρώμα ήταν επίπεδο

και το βαθούλωμά μου είχε φύγει.

 

Έσυρα τον εαυτό μου ως το σαλόνι.

Παρατήρησα πως τώρα έλειπα 

από κάθε φωτογραφία.

Ένα κάθισμα ήρθε από το πουθενά

και με συγκράτησε.

Περνούσαν τα λεπτά κι εγώ καθόμουν

-μου ήταν αδύνατον να κινηθώ.

Για μια στιγμή πίστεψα πως είδα 

την αντανάκλασή μου στο παράθυρο

μα ήταν ένα χελιδόνι

που έκανε κύκλους πάνω απ' το φράχτη.

 

Το κοίταξα και με κοίταξε.

Πίστεψα ότι με κοίταξε.

Θα ορκιζόμουν ότι με κοίταξε.

Κι έπειτα

πέταξε μακριά.

 

***

 

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

 

Κοίταξα κατάματα την θλίψη, σαν αγάπη,

της χάρισα τις δυσανάγνωστες υποσχέσεις μου

κι εκείνη με πήρε μαζί στη μοναξιά της,

όπου και έμεινα.

 

Έχτισε ένα δωμάτιο για μένα,

φτιαγμένο από παλιές πληγές και ματαιότητες

κι από παράθυρα που διαθλούν τα δάκρυα

σε αμυδρές ανατολές και ηλιοβασιλέματα.

 

Όμως μου αρνήθηκε μια πόρτα,

όταν με κλείδωσε μέσα σ’ αυτό

παρέα με τις μνήμες

-σαν να υπήρχαν μόνο αυτές και τίποτε άλλο.

 

Κάποιες νύχτες έβλεπα τα κύματα να έρχονται

και να καλύπτουν το δωμάτιο και να το διαβρώνουν

και να παίρνουν ό,τι θέλουν από αυτό, αφήνοντάς με

μόνο στο πλευρό του ανώφελου.

 

Και κάποιες άλλες νύχτες το κοιτούσα

να επιπλέει στον ουρανό, με αστέρια να το περιβάλλουν

και να αγκυροβολεί στη γη το χάραμα

και να βυθίζεται ολόφωτο μέσα στο χρόνο.

 

Μια μέρα η θλίψη με εγκατέλειψε.

Πήρε και τα παράθυρα μαζί της, δεν μου άφησε

παρά μόνο ένα μικρό σημείωμα στον τοίχο.

Είπε αντίο.

 

Βασιλική Δραγούνη

Από την Συλλεκτική Έκδοση "Το Κρυφό Σημειωματάριο των Ποιητών", τόμος 3

Σειρά: Ποιητικά Ξεφυλλίσματα, Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης, 2019

ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ/2

ΛΙΓΟ ΧΡΩΜΑ

 

Δεν θέλησα ποτέ να γκρεμίσω

τον υδατοφράκτη του χρόνου

σαν ανεξέλεγκτη ροή σιωπής που πέφτει

στα παραλυμένα δρομάκια.

 

Δεν θέλησα ποτέ να εμποδίσω

τα φαντάσματα του χθες να σκαρφαλώσουν

τα σύννεφα με εμμονή

για να ξεφύγουν απ’ την κόλαση του σήμερα.

 

Δεν θέλησα ποτέ να καταλάβω

πως κάποια πράγματα που επιμένουν να γυρνούν

υποταγμένα κι ανελεύθερα         

μυρίζουν θάνατο και έχουν χρώμα μαύρο.

 

Θέλησα μόνο να πιστέψω

πως κάθε διαστρέβλωση από τα αισθητήρια

μπορεί να έχει μέσα της

κρυμμένο λίγο χρώμα.

 

Κίτρινο, σαν το φθινόπωρο του εγώ

πράσινο, σαν την άνθιση της άνοιξης που μεγαλώνει

μέσα σε άγριους οπωρώνες

 

κόκκινο, σαν την οδύνη της νοσταλγίας

ή γαλάζιο, σαν την αναμονή για μεγαλείο

μέσα στην κραυγή της κουκουβάγιας.

 

Τόσα ερωτήματα αναπάντητα.

Τόσες απαντήσεις που πρέπει

αναπόφευκτα να αγνοήσω.

 

Βασιλική Δραγούνη

Από την Συλλεκτική Έκδοση "Το Κρυφό Σημειωματάριο των Ποιητών", τόμος 2

Σειρά: Ποιητικά Ξεφυλλίσματα, Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης, 2018

ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ/1

ΑΕΝΑΗ ΤΑΛΑΝΤΕΥΣΗ

 

Στο τέλειο κέντρο ενός στατικού μπλε κενού αναστέλλω

την αγωνία του χρόνου, παλινδρομώντας ανάμεσα

 

σε ίσα προσδιορισμένες αποστάσεις. Πάνω από μένα, ένας θόλος

ιώδους σκιάς και καμπύλων παραθύρων χωρίς θέα

 

και μια αμυδρή απόδραση με ανεμόσκαλες που ανυψώνονται

στης νύχτας τ' αετώματα με αόρατο πτερυγισμό. Κάτω από μένα,

 

ένα σβησμένο χειροκρότημα ενώ κρατώ με κινήσεις ακριβείας

τη στάση εκείνη που μονάχα οι χορευτές γνωρίζουν,

 

μεταξύ άλματος και επιστροφής στη χαοτική βαρύτητα.

Είμαι μια οριζόντια γραμμή ακινησίας, που συνδέεται με την κορυφή

 

με σχοινί οροφής και δακτυλίους, εξαρτημένη απ' την ισορροπία

και την ικανότητα  των δικών μου επιδόσεων,

 

κάθε φορά που ταλαντεύομαι στις διακεκομμένες γραμμές του χρόνου

ακροβατώντας χωρίς δίχτυ στο κενό.

***

ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ

 

Παίρνω τον διαδραστικό χάρτη του χρόνου και ακολουθώ

τις υπερβατικές του κατευθύνσεις,

τους κρυπτικούς συμβολισμούς, τα επίπεδα τοπία,  

τον ίλιγγο των αποστάσεων.

 

Τα μάτια μου διοπτεύουν το δρόμο και μετακινούν τα εμπόδια

καθώς τριγυρνώ στα μονοπάτια της νύχτας

ακούγοντας τις φευγαλέες σιωπές

που ήταν κάποτε τραγούδι.

 

Υδροβατώ ανάμεσα σε όνειρα που επιτίθενται

στα σκοτεινά διαστήματα μεταξύ των ύπνων

-κάθε βουνό εκεί έχει και την άλλη του πλευρά

και κάθε θάλασσα το διαβατό της βάθος.

 

Διασχίζω δάση με συχνότητες φωτός

-όποιος κι αν ήταν εκεί, δεν με έχει συναντήσει.

Είμαι αόρατη, αν κι έχω διακρίνει την εικόνα μου

μες στης πραγματικότητας τον ζοφερό καθρέφτη.

 

Περιπλανιέμαι στα χαμένα βασίλεια της γαλήνης

και σε αναμνήσεις από ανύπαρκτα πράγματα

χωρίς να σκέφτομαι

πού τα βήματά μου θα με πάνε.

 

Περιπλανώμενη κι αγκυροβολημένη σε μοναχικές ερήμους,

διίσταμαι ανάμεσα στον κόσμο του σχήματος

και στων ιδεών τον κόσμο. Έρχομαι και φεύγω

με την ίδια πρόθεση.

 

Βασιλική Δραγούνη

Από την Συλλεκτική Έκδοση "Το Κρυφό Σημειωματάριο των Ποιητών", τόμος 1

Σειρά: Ποιητικά Ξεφυλλίσματα, Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης, 2017

ΗΣΥΧΑ ΤΩΡΑ 

 

Ήσυχα τώρα.

Είναι μόνο το σκοτάδι.

Είναι μόνο ο χειμώνας.

Η μέρα θα τελειώσει.

Θα πας σπίτι, στον εαυτό σου,

σε ό,τι υπάρχει εκεί.

Θα γυρίσεις το κλειδί στην πόρτα.

Θα είσαι ασφαλής, κανένας φόβος.

Δεν θα σου πω ψέματα - θα κοιμηθείς.

Και θα ξυπνήσεις αύριο.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΜΟΤΙΒΟ

 

Όταν το φτερό θα έχει επουλωθεί,

το πουλί θα δραπετεύσει

μόλις βρει την πόρτα ανοιχτή.

Κι ο ουρανός θα ανοίξει το ασφαλές του ύψος

για να το κρατήσει μέσα του κρυμμένο

σε ένα μοτίβο λυρικό -

κατάλληλα προσαρμοσμένο.

 

Βασιλική Δραγούνη

ΙΧΝΗ ΦΥΓΗΣ

 

Αφήνω ένα ίχνος για να ακολουθήσεις.

Είναι ενέδρα.

Δεν τολμάς να με εμπιστευτείς.

Δεν τολμώ να σε προειδοποιήσω.

Δεν μπορείς να αποδράσεις απ’ την πλήξη.

Το κλουβί είναι ανοιχτό παράθυρο

μα έχω κρύψει τα φτερά σου.

 

Πώς αλλιώς να σ' απελευθερώσω;

Πεθαίνεις και σε βλέπω,

σε κρατάω με τη θλίψη των ματιών μου

περιμένοντας

την ολοκληρωτική παράδοσή σου.

 

Βασιλική Δραγούνη

 

 INSIGHTS...

Από τις εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης

ΗΜΙΦΩΣ

 

Ένα κηροπήγιο ουρανού

ανάβει στο βορειοανατολικό τεταρτημόριο

ατενίζοντας τη γη:

Πιέζεται μέσα στις αδιαφάνειες κάθε αίσθηση

μα η επιφάνεια, ακέραιη  στο ημίφως.

 

Βασιλική Δραγούνη

 

ΦΑΝΑΡΙΑ ΚΑΙ ΛΥΧΝΑΡΙΑ

 

"Ποιο είναι το νόημα", ρώτησα τη σιωπή αλλά η σιωπή

μου πρόσφερε μονάχα περισσότερη σιωπή.

"Γιατί άραγε", ρώτησα την παρηγοριά

αλλά η παρηγοριά ήταν απασχολημένη να παρηγορεί

τη θλίψη κάποιου άλλου.

Μυστήρια του επίγειου σκοταδιού

χωρίς φανάρια και λυχνάρια

για να φωτίσουν την ερώτησή μου.

 

Βασιλική Δραγούνη