NEW YEAR'S WEEK

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

 

Έφταιγαν άραγε τα τεχνητά δέντρα του δάσους των ψυχών που επισκίαζαν το χλωμό φως του χειμώνα, ο κακός φωτισμός της σκηνής ή κάποιοι θεατές που έβηχαν; Το παλιό θέατρο έκλεισε κι έμειναν μόνο οι αναμνήσεις να επιμένουν.

Κάποιος κομπάρσος συνέχισε να σκουπίζει τα τεχνητά φύλλα, ο ήρωας έφυγε μακριά με το άλογό του και η κοπέλα γύρισε πίσω στο κατάστημα, ανέκφραστη σαν κούκλα βιτρίνας.

Θα μαράζωνε άραγε κάτω απ' το φως του προβολέα; Η κουρτίνα είχε μείνει ανοιχτή ώστε η παράσταση να μην τελειώνει ποτέ. Το τοπίο εξασθένισε απ' τα χρόνια και κανείς δεν έμεινε να κλάψει για το θλιβερό τέλος. Κανείς, εκτός από τον ήρωα και το κορίτσι που την παρακολουθούσαν από την τελευταία σειρά αυτού του δάσους των ψυχών.

 

Βασιλική Δραγούνη

Έργο: Μιχαήλ Λαριόνοφ, Χωρίς τίτλο, 1900, γκουάς και μπρουντζόχρωμα σε χαρτί, ©ΚΜΣΤ - Συλλογή Γ. Κωστάκη