NEW YEAR'S WEEK

ΤΟ ΠΙΑΝΟ

 

Το πιάνο στεκόταν μεγάλο και μοναχικό σε μια γωνιά της παιδικής της ηλικίας, σε έναν ακαθόριστο χωροχρόνο. Της άρεσε πολύ το μέγεθός του, η σημαντικότητά του στο δωμάτιο, η ιδέα του. Συνήθιζε να δημιουργεί μελωδίες με το μυαλό της, λαχταρούσε συναυλίες δεξιοτήτων και φήμης, μα τα δάχτυλά της δεν ήταν ποτέ αρκετά για τα πλήκτρα του. Δεν έμαθε ποτέ να διαβάζει τη γλώσσα της μουσικής, αν και μπορούσε άνετα να χειριστεί τα λευκά και μαύρα πλήκτρα της σκέψης και της διάθεσης.

Ο υπολογιστής της μπόρεσε κάποια στιγμή να καταγράψει τις αφηρημένες μελωδίες που κάποτε της έρχονταν στο μυαλό, σώζοντάς τες από τη δυσανάγνωστη ύπαρξή τους, η αγάπη ωστόσο για ένα παλιό πιάνο είναι μια διαπλαστική αγάπη που ποτέ δεν χάνεται εντελώς.

 

Βασιλική Δραγούνη