ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ
Σε έναν ατροφικό Νοέμβρη που περιβάλλεται
από τρεις άγριες φωτιές και μία έρημο
και ένα υπερφεγγάρι τόσο φωτεινό,
ο δρόμος μπορεί να δει τη δική του μοναξιά.
Τώρα ο δρόμος είναι ακόμα πιο απότομος,
ακόμα πιο απόκρημνος κοντά στην κορυφή -
και το παιδί του φόβου είναι ακόμα τόσο μικρό
και η άκρη του κόσμου είναι πολύ κοντά.
Βασιλική
Δραγούνη
ΖΑΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΟΔΟ
Όλη μέρα επιπλέει στα δωμάτιά της
αλλάζοντας φορέματα,
στολίζοντας τις μακριές της μπούκλες.
Τα χαλιά της είναι απαλά για τα πόδια της.
Ζει μόνη
πίσω από παράθυρα με μαλακές κουρτίνες.
Δεν μιλάει στον εαυτό της.
Κάθεται στη μέση της βεράντας της -
γιασεμιά και κατιφέδες,
χωρίς αμφιβολία.
Βασιλική Δραγούνη
Artwork:
“Psycho Climatic Conditions – Cyclolysis Metamorphica” by Mario Nevado
ΚΑΜΕΡΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Πάγος στο φως του φεγγαριού
πικραλίδες στην ομίχλη,
κάθε αστέρι σε αυτόν τον θλιβερό ουρανό
μπερδεύτηκε στα δέντρα,
σκόνταψε στους κακοφωτισμένους δρόμους.
Η οθόνη είναι σκοτεινή
όπως ο κόσμος τα μεσάνυχτα -
η καταδίωξη φαίνεται, η δολοφονία όχι.
Πάνω στο φανάρι του δρόμου
το κοράκι ξεστομίζει ένα μόνο κράξιμο
σαν γέλιο.
Βασιλική
Δραγούνη
ΤΟ ΟΡΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ
Φαίνεται τόσο εύκολο..
ο ήλιος μέσα απ’ το παράθυρο,
η ταχύτητα της σκέψης
όπως έρχεται η λέξη στο μυαλό.
Και είναι εύκολο.
Ακόμη και αν λάβουμε υπόψη
τα 8 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα
που μία ακτίνα χρειάζεται να διανύσει -
με 299.792 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο,
από την επιφάνεια του ήλιου στη Γη.
Και είναι εύκολο.
Ακόμη και όταν αναλογιστούμε τις δεκάδες
ή ακόμα και τις χιλιάδες των ετών
που πραγματικά χρειάστηκαν τα φωτόνια αυτά
για να λειτουργήσουν με τον τρόπο τους
μέσα στο χαοτικό πλάσμα απ’ τον πυρήνα του αστεριού
ως τη φωτόσφαιρα.
Και είναι εύκολο.
Ακόμα και αν λάβουμε υπόψη
την αδυναμία αυτού του άστρου
να επιτύχει
επαρκή μάζα για ανάφλεξη,
και ο τρίτος πλανήτης να βρίσκεται
ακριβώς στη σωστή θέση
ώστε να φτάσει το φως στα μάτια.
Είναι εύκολο.
Το ορατό κομμάτι είναι εύκολο.
Ο ήλιος στα μάτια και στο πρόσωπο.
Κάποιοι γνωρίζουν καλύτερα, έτσι δεν είναι;
Βασιλική Δραγούνη
ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΣ
Είναι ο θάνατος ο ασθενής καιροσκόπος
που μερικές φορές βλέπεις
σκαρφαλωμένο στο ράμφος του γύπα,
στα δέντρα της όχθης του ποταμού
ή στους μαρμάρινους αγγέλους,
σκαλισμένους στη ζωφόρο
κάποιου καθεδρικού ναού.
Είναι ο θάνατος που ψιθυρίζει
πότε να επιβραδύνεις
ή σου λέει «προχώρα»
όταν κοιτάζεις το μαύρο νερό
από τον απόκρημνο βράχο
πάνω απ’ τη γέφυρα.
Βασιλική Δραγούνη
ΤΟ ΗΣΥΧΟ ΛΟΜΠΙ
Στο ήσυχο λόμπι, ένα γκρουπ ηλικιωμένων
περνά το χρόνο του χαζεύοντας,
κοιτάζοντας επίμονα έξω από το παράθυρο
ή διαβάζοντας παλιές εφημερίδες.
Τις περισσότερες φορές κοιμούνται
και ονειρεύονται τα άλυτα όνειρά τους.
Η ώρα είναι ένα χαλί ανάμεσά τους,
η φθαρμένη απόσταση για τον έξω κόσμο.
Ο υπάλληλος στο γκισέ, ένα ανδρείκελο της πλήξης
με ζοφερή υπομονή, μόλις που παρατηρεί
τι εισβάλλει απ' το παράθυρο, τι γλιστράει από τις σκάλες.
Η ώρα είναι ασήμαντη. Παραμένει πάντα η ίδια.
Κανένας δε ρωτάει γι' αυτήν.
Η βροχή διαμορφώνει το παράθυρο του λόμπι
με ραβδώσεις από περίπλοκα σχέδια.
Ο υπάλληλος γκισέ απαντά βαριεστημένα
στο σκληρό κουδούνισμα
που σπάει την ανία του χώρου.
Στέκει για πολλή ώρα πετρωμένος, χωρίς έκφραση
αυτοσχεδιάζοντας θεμελιώδεις ενδοιασμούς
αδυνατώντας να πιστέψει αυτά που ακούει.
Βασιλική Δραγούνη
Artwork: “Lobby Wall”, styleframes by Andrea Bitai
Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ
Παίζω ξανά πασιέντζα και γνωρίζω
πως ποτέ δεν θα κερδίσω -
το να κερδίζεις στην πασιέντζα είναι βαρετό.
Μόνο μαύρα φύλλα θα εμφανιστούν ή μόνο κόκκινα
ή δεν θα εμφανιστούν καθόλου άσοι
ή ένας Τζόκερ θα είναι πρώτος στη σειρά.
Μερικές φορές ανακατεύω τα χαρτιά
και ξεκινώ ξανά, αλλά σχεδόν πάντα παίζω μέχρι τέλους
διστάζοντας ανάμεσα σε πανομοιότυπα παιχνίδια,
προσπαθώντας να μαντέψω τι υπάρχει
κάτω από τα αναποδογυρισμένα φύλλα.
Χάνω και παίζω ξανά -
η αξία του παιχνιδιού βρίσκεται στη γνώση.
Βασιλική
Δραγούνη
ΝΤΑΜΑ ΚΟΥΠΑ ΑΝΑΠΟΔΑ
Ντάμα κούπα ανάποδα,
η προδοσία των καρδιών.
Σίγουρα ξέρει να αποφεύγει
κάθε είδους αυτοανάθεση
και λυρικές μεγαλοστομίες
για να μην αποσπαστούν οι ακροατές
με τη μεγαλοπρέπεια
κι αφήσουν τους ευσεβείς τους πόθους
να περιπλανιούνται αχαλίνωτοι
σε πεδία άκαρπης φαντασίας.
Βασιλική Δραγούνη
Artwork:
“Queen of Hearts” by Michelle Mackie
ΣΕ ΣΙΓΑΣΗ
Σε έναν κόσμο που σωπαίνει
η πραγματικότητα εκφορτίζει
ένα πυροβόλο όπλο
αφήνοντας φόβο στους αμάχους
αφήνοντας παιδιά ορφανά χωρίς σπίτι
αφήνοντας τραυματίες να αιμορραγούν
αφήνοντας αμέτρητα επιχειρήματα σε σίγαση
από τους μεσίτες εξουσίας που χειραγωγούν
το Σύνταγμα προς όφελός τους.
Σε έναν κόσμο που σωπαίνει
δεν υπάρχει θέση για το δίκαιο.
Γιατί ο νικητής τα παίρνει όλα.
Βασιλική
Δραγούνη
Artwork:
“Twilight” by Jeremy Hush
ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΗΠΕΙΡΟ
Ο άνεμος και οι χορδές των αιματόφυρτων καιρών
συνθέτουν μία πένθιμη μουσική υπόκρουση
καθώς διαβάζεις τα πρωινά νέα στο laptop.
Σε μια άλλη ήπειρο, ο Ποσειδώνας
συντονίζει το πιρούνι του για τηλεκινητικές συγχορδίες
και υδατώδη ατμοσφαιρικά κατακρημνίσματα.
Χωρίς τηλεμεταφορά σε αυτό το σενάριο,
είμαστε στο έλεος του τόπου που βρισκόμαστε.
Βασιλική Δραγούνη
ΤΟ ΓΝΩΡΙΜΟ ΜΠΛΕ ΜΟΤΙΒΟ
Μια παράδοξη φθινοπωρινή φάρσα
το φθαρμένο κουτσομπολιό του θαλάμου.
Κόσμος μπαινοβγαίνει, φλυαρεί για το ένα ή το άλλο,
παραγγέλνουν τα συνηθισμένα τους
με τα τζάμια να θολώνουν γύρω.
Τα παράθυρα στο παρελθόν και το μέλλον έχουν κλείσει.
Το βρώμικο εμπορικό κέντρο έξω από το κτίριο
έδωσε υποσχέσεις που δεν μπορούσε να κρατήσει.
Ο καιρός δεν σώζει ούτε χαλάει.
Μάτια συναντιούνται και μιλούν
για τους ανθρώπους στη ζωή τους,
για τα συγκεκριμένα μονοπάτια που πορεύονται,
για κτίρια που γεμίζουν,
για πόλεις που δεν μπορούν να κατοικήσουν.
Περιμένουν τη βροχή, το γνώριμο μπλε μοτίβο.
Βασιλική Δραγούνη
.webp)
Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΥ
Περιφράξεις από διακοσμητικά τουβλάκια
περιβάλλουν χώρους εποπτευόμενης χρήσης
διάσπαρτους από ψηλά ορθογώνια κλουβιά
προστατευμένα με μεταλλικές πύλες
και κωδικούς ασφαλείας.
Περιστασιακά πλάσματα μπορεί να αναδυθούν
με εξαγριωμένο βλέμμα και υψωμένα νύχια
προτού επιστρέψουν απελπισμένα στα κλουβιά τους
ελπίζοντας πως δεν υπάρχει κάποιος αντιπερισπασμός
που μπορεί να τα αφήσει εκτεθειμένα
στον τρόμο του απρόβλεπτου -
περιστάσεις που μπορεί να προκύψουν
από το ενδεχόμενο της μη επιστροφής.
Χαμένες ψυχές που ψάχνουν
πράγματα
μέσα ή έξω
από τον ζωολογικό τους κήπο.
Βασιλική
Δραγούνη
Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ
Φωταγωγημένες σε έναν στιλπνό
τοίχο
οι μαριονέτες χορεύουν,
συγκρούονται,
πέφτουν,
κρέμονται υπάκουα
ενάντια στις χορδές...
Στο σκοτάδι, ένα κοινό
κοιτάζει επίμονα
την ιδιοτροπία του
πραγματικού,
τη δική του ζωή,
τη σύγκρουση, τον κίνδυνο
γελώντας
με τη σπασμωδική απόδοση της
μαριονέτας,
τη θλιβερή ανακούφιση της
μεταφοράς…
Βασιλική Δραγούνη
Artwork: Surreal composition with marionettes by Gisela
Sedatis-Grosser
ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΔΥΣΗ
Ανεβαίνεις τη σκάλα από τον μεταμεσονύκτιο ύπνο.
Γνωστοί επαναλαμβανόμενοι ήχοι,
καθησυχαστικές επαναλήψεις,
εικόνες, λέξεις και φωνές συνωμοτούν
για να αποχαυνωθεί, να σβήσει το ζωηρό μυαλό.
Η νέα μέρα είναι μια βουτιά από ψηλά.
Είσαι ο Σίσυφος, είσαι ο βράχος, είσαι ο λόφος.
Βασιλική
Δραγούνη
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ
Μνήμες
– Θραύσματα, της Ντορίνας Μάλλιου
Μνήμες, η σωτηρία των
αισθήσεων
Μνήμες-θραύσματα, μέσα στο
χρόνο, πληγές ανοιχτές και ασυγχώρητες
Μνήμες, πέπλα σαν πουλιά που
πετούν, κοντοστέκονται για λίγο και αναχωρούν στα βάθη του ασυνείδητου
Μνήμες θολές αμυδρές και
αβέβαιες
Μνήμες-εμμονές στην ευτυχία
της στιγμής
Μνήμη, συλλογική
Μνήμη Ιστορίας
Μνήμες καταφύγιο παρηγοριάς
και άγκιστρο ύπαρξης
Μνήμες συντροφιά
Μνήμες εμπειρία
Μνήμες παιδικές
Μνήμες χαμένες και σκοτεινές
Μνήμες, κειμήλια της
οικογένειας και ριζώματα τόπων
Μνήμες προσωπικής ιστορίας,
ενθυμήματα φυλαχτά και σύμβολα μνήμης
Μνήμες μουσικές και μνήμες
αρώματα
Φωτογραφικές μνήμες και
αντικείμενα, όλα στο σεντούκι της ύπαρξης
Ράμματα-θραύσματα, τρυπήματα
που αφήνουν το χρόνο να τα γιατρέψει
Και μια κόκκινη γραμμή να
διαπερνάει τη μνήμη σαν κοντυλοφόρος στο βιβλίο της Ζωής.
Artwork: Memories will Follow, μεταβλητές διαστάσεις, 53 βαμβακερά φύλλα khadi, σινική μελάνη, νήμα, 2022.
ΠΡΟΣΟΨΕΙΣ
Ήταν πάντα σέπια
οι παλιές φωτογραφίες
και ελαφρώς ομιχλώδης
η τεχνική.
Αλλά, αν και σέπια,
έμοιαζαν σκοτεινές
στημένες και σκηνοθετημένες,
τα πρόσωπα δεν χαμογελούσαν
ακόμα και τα ζώα έμοιαζαν
θλιμμένα και ακίνητα.
Όλα ήταν σε κλουβί
στην αυστηρότητα του σκηνικού,
στην αυστηρότητα της εποχής.
Όταν μια όρθια πρόσοψη
έκρυβε το σκοτάδι πίσω της
η σέπια σκοτείνιαζε,
γινόταν καφέ σαν αρχέγονη λάσπη
σε έναν τρομακτικό αρχαίο βάλτο.
Τόσα πολλά έχουν αλλάξει.
Τώρα έχουμε χρώματα,
χαμογελάμε στην κάμερα.
Ακόμα και τα ζώα φαίνονται ζωηρά
νατουραλιστικά
ελεύθερα
αλλά όλα εξακολουθούν να είναι μια πρόσοψη
που κρύβει ακόμα το σκοτάδι
στο παρασκήνιο.
Βασιλική
Δραγούνη
Photography by
Mish Aminoff: Street Art and Reflected Architecture in London’s East End
Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ
Δεν άφησε αποτυπώματα στο
χιόνι
ούτε κατάθλιψη στο κάθισμα της
πολυθρόνας
που αποκαλεί δικιά της.
Στην άκρη του χειμερινού τοπίου
των παγοκρυστάλλων
και του σωρού των βράχων
νιφάδες κοσκινίζουν κρύα
έμπνευση
στα χείλη και τα δάχτυλα.
Είναι αυτή μια μέρα για να
μείνει μέσα
πληκτρολογώντας μαύρα γράμματα
σε μια λευκή σελίδα;
Είναι έξω περπατώντας
αφήνοντας το χιόνι να καλύψει
τα ίχνη της.
Ωστόσο, υπάρχει πάντα η
ευκαιρία
μιας τυχαίας συνάντησης με τη
Μούσα -
αλλά μόνο αν εκείνη το επιλέξει.
Βασιλική Δραγούνη
Artwork: "Treasure", surreal digital art by Mario Nevado
ΓΑΙΑ ΜΗΤΗΡ
Τα κλάματά της είναι οι σκληρές κραυγές
του απολεσθέντος χρόνου.
Ο χορός της είναι εξιλεωτικός.
Χορεύει μέχρι το στρίφωμα του φορέματός της
να καταλήξει ριζικά ερειπωμένο.
Τα κοράκια του ελέους τρέμουν γύρω της.
Πάει κοντά τους στην έκσταση της ύπαρξής της
για να γιορτάσει τις ταξινομημένες δυστυχίες της.
Τα μαλλιά της, βαθύ καστανό για δεκαετίες,
τώρα χιόνι λευκό στα χειμωνιάτικά της χρόνια
μαγικό, μυστηριώδες, όμορφο.
Βασιλική Δραγούνη
Illustration by Kevin Tong
ΜΙΑ ΦΟΥΡΚΕΤΑ ΣΕ ΣΧΗΜΑ ΚΛΕΙΔΙΟΥ
Ήρθε στην πόρτα - μάτια γάτας
κόκκινα ατίθασα μαλλιά,
και του ψιθύρισε:
«Ο ποιητής μου είναι κλεισμένος στον πύργο του.
Κανείς δεν ενοχλεί την εικοστή πέμπτη ώρα του».
«Πώς τον γνώρισες;» τη ρώτησε.
Εκείνη χαμογέλασε.
«Με συνέθεσε μια μέρα
όταν ήταν μεθυσμένος από την ομοιοκαταληξία.
Του άρεσε ο ήχος και η μεταφορά μου,
μου άρεσε η αίσθηση του χιούμορ του».
«Τι κάνουν τα παιδιά σου;»
Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους.
«Κόβουν και ράβουν λέξεις
από αυτά που λέμε, κάνοντας έρευνα
για τον πατέρα τους.
Αλλά εκείνος επιμένει
να ξεχνά τα ονόματά τους».
«Θα με ξεναγήσεις στον κήπο του πύργου;»
Εκείνη προειδοποίησε:
«Κάτι βαρύ πλανάται στον αέρα.
Κανένας δεν μπορεί να αναπνεύσει
αυτό που μεγαλώνει.
Η νύχτα είναι επικίνδυνη
μα εγώ θέλω να ξέρω».
«Θα του πεις πως ήρθα…»
αλλά η Μούσα ήδη στροβιλίζει τα γατίσια μάτια
ανεβαίνοντας τη σκάλα,
τραβώντας μια φουρκέτα σε σχήμα κλειδιού
από τα ατίθασα μαλλιά της.
Βασιλική
Δραγούνη
Painting by Henri
de Toulouse-Lautrec, 1887
