ΑΦΩΝΕΣ ΠΛΗΓΕΣ

 

Συνοδεύουν την αυθόρμητη κίνηση των φύλλων

σαν τους καρδιακούς παλμούς -

ακανόνιστα συστολικοί και διαστολικοί

με αρρυθμικές καμπύλες και ανώμαλες διακυμάνσεις.

Σπασμένα κλαδιά με ίχνη αποσύνθεσης,

η ένταση φτάνει στους παλλόμενους ιστούς.

Ένα ωστικό κύμα κατακλύζει ολόκληρο το σώμα

μεταδίδει αρνητική ώθηση

ποικίλλει ανάλογα με την ηλικία και την εποχή,

την ένταση και την πληγή.

 

Πράσινες οντότητες, γιγάντια δέντρα

φύλλα παράλυτα, αισθήσεις μουδιασμένες

ανακτούν σταδιακά ευαισθησία

αφήνοντας κάθε πληγή στο παρελθόν.

Κάθε πράσινο σώμα βιώνει γέννηση, ανάπτυξη και θάνατο.

Όλα προκαθορισμένα αλλά με πρόσθετη παρέμβαση

από ανθρώπινη εισβολή -

πόλεμο, σκληρότητα, αναισθησία, εκμετάλλευση,

σύννεφα καπνού από μάχες και τοξίνες,

μία ανέκφραστη διασύνδεση.

 

Οι αθόρυβες κραυγές τους αποθάρρυνση

από θάνατο κι από άφωνη πληγή,

υπενθυμίσεις πόνου που γεμίζουν τον αέρα

αλλά πνίγονται στο βουητό της γης.

Αντιδρούν χωρίς λόγια, υπομένοντας

τις στιγμές του φωτός και του σκότους,

φλεγόμενα καλοκαίρια και παγωμένους χειμώνες,

στροβιλιζόμενες καταιγίδες, άφιξη ζωής και αναχώρηση.

 

Τα πλάσματα της φύσης φαίνονται αβέβαια

εκτός κι αν μάθουν να δίνουν φωνή στις κραυγές τους.

 

Βασιλική Δραγούνη